Hayat, benim için her zaman çözülmesi zor bir problem oldu. Onu hep anlamaya çalıştım, kurcaladım, gözlemledim... Belki hayatı anlarsam, ona daha kolay ayak uydururum sandım. Diğer insanları izledim: hayatın içinde nasıl yürüdüklerini, nasıl yemek yediklerini, nasıl seviştiklerini, nasıl üzüldüklerini... Hayata nasıl adapte olduklarını anlamaya çalıştım. Onları anlamak için çabalarken, onlar olamayacağımı anladım. Milyonlarca insan gördüm belki de, ama hiçbirinde bana ait olacak tek bir şey bile bulamadım. Kendime "Ben başkayım, çok başkayım." dedim. Kimi zaman bununla böbürlendim çünkü diğer insanların yapamadığı şeyleri yaptığımı fark ettim. Bazen de kendimi yerdim çünkü benden çok daha iyi olduklarını gördüm.
Aslında tüm bunları yaparken ben kendimi, başka insanlarla kıyaslaya kıyaslaya öldürdüm. Şimdi kim bilir ruhumu, hangi toprağın altına gömdüm!
Mezarımı sulamak isteyen gözyaşlarımı, denizlere akıttım. Bu kadar çok ıslaklığı yastığım kaldıramazdı zaten. Hayatın ne bok olduğunu anlamak için çıktığım yolda ben, kendimi kaybetmiştim! Kalabalığın içinde kendi etrafımda döndüm, yönümü aradım ama kendime gidilecek tek bir yol dahi bulamadım. İşte o anda anladım, tam o anda!
Tam o anda, gidilecek sadece tek bir yol olduğunu... Tam o anda, hayatın ne mal olduğunu... anladım. Ben, sanki Einstein'dım ve sonunda imkansız sanılan bu hayat problemini çözmüştüm.
Eğer sizler de hayatın bilmecesini çözmeye hazırsanız, bana doğru bir adım atın ve sadece dinleyin. Sormayın, ama susmayın da.
Tüm hayatlara bakalım sizlerle ve çözün bu bilmeceyi sizler de!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kokana (Bir Parça Gerçek)
Non-FictionHayattan bıkmış tüm insanlığa... Kendini unutmuşlara... Akıl sağlığını korumak için her daim gülenlere... Ama gece olunca ağlayanlara... Sana, bana, bize, herkese... Tüm insanlığa, Merhaba...
