Oyuncak Maskeler

2.Bölüm

* Hayatta görebileceğiniz en büyük savaş kendi iç savaşlarınızdır.
 
Ani bir toplantı kararıyla mekana ulaştık. Ben Sezgi’nin arkasında , Yeşim'de Kubilay’ın koynunda yerlerimizi bulmuştuk.
Kubilay Yeşimin saçlarını koklayıp öptü. Onlara odaklanmışken Sezgi yanağımdan öptü ufak bir korku yaşamıştım.
 
Bu halime gamzelerini göstererek gülümsedi. "-Şimdi gruba katılıyor muyuz yani ?"
Yeşim bacaklarını denize uzatmış yalnız başına orada suyla oynuyordu. İç geçirdi oda böyle bir sevgili bulabilecek miydi. Buz gibi suda daireler çizip duruyordu. "-Bana bakmayın , Nazlı varsa bende varım." 
 
Kubilay Sezgiye göz devirdi. "-İyice hanımcı oldun sende."
Sonra yeşime baktı. Üzerinde krop vardı ve hava soğuktu ona ceketini verdi. "-Hava soğuk bakma öyle ." Sezgi sırıta sırıta ona bakıyordu.
 
"-Hayatta verebileceğimiz en doğru karar bu olabilir. Ucunda ölüm yok ya. Hayatta hayat kurtarmaktan daha kutsal bir şey yoktur bence."
 
Karar verilmişti o gruba girecektik. Ben olayı her ne kadar küçümsesem de. Bu çok ciddi bir karardı hepimiz için.
Tüm dünyada her yerde savaşacaktık. Savaşçı olarak yetiştirilecek en zor eğitimleri alacaktık.
 
"-O zaman şimdi dağılalım. Hazırlık yapalım değil mi  ?"
Dakikalar sonra herkes evine ulaşmıştı. Kimse ailesine bir şey söylemeyecekti. Hiçbir şekilde kimsenin bu gruptan haberi olmaması gerekiyordu. Eğer biri öğrenirse ,bize hiç iyi şeyler olmazdı.
 
Sabah gelen siyah arabaya atladım. Bizi gideceğimiz yere bu araba götürecekti. Saatler sonra araba durdu, kapı açıldı. İndiğimde hiç görmediğim bir yerdeydim.
 
Karşımda Kubilay’ı görünce koşup ona sarıldım.
" Nasılsın ?"  Suratı biraz asıktı hiç iyi şeyler olmadığı belliydi. "-Dün oldukça düşündüm. Şuan burada olmamız ne kadar doğru diye ..."  Kaşlarımı çatıp dikkatle onu dinledim.
 
"- Böyle düşünürken Yeşim'den bir mesaj geldi..."
Bu mesaj iyi bir mesaj değil di anlaşılan. "- Gelmeyecek miş ... " sertçe yutkundu. Bende boğazımda ki acıyı geçirmek için sertçe yutkundum.
 
"-Nasıl yani ?"  Mahallenin halı sahasında top koşturan Yeşim bu savaştan mı kaçmıştı ?"
 
Duvara hiç olmadığı kadar anlamlı bakıyordu. Sanki acıklı bir filmin en duygusal sahnesini izler gibi. "-Bizi bırakmış arama beni unut dedi ..."
 
Omuzuna elimi attım. Bana sıkı sıkı sarıldı. Akan göz yaşlarını ,fark etmediğimi düşünerek sildi. Ben kardeşimin içini bilirdim.
 
Kapı açıldı. Sırayla Sezgi ve Yaren buraya geldi. Odada sesiz sessiz otururken nerede olduğunu bilmediğim bir ses yükseldi. "- Hepiniz hoş geldiniz. Şimdi sırayla isimlerinizin yazılı olduğu kulaklıkları kulağınıza takın.
Kulaklıkları taktık.
 
"- Hepiniz kulaklıklarınızı taktığınıza göre eğitime geçebiliriz."
 
Artık o ses kulaklıktan gelmeye başladı, tıpkı diğerleri gibi bana verilen görevi dikkatle dinledim. Bana verilen görev karanlık bir odada anahtarı bulup odadan çıkmaktı.
 
Oda zifiri karanlıktı. Ellerimde kelepçeler vardı. Ayaklarım sıkı sıkı bağlanmıştı. İlk önce kelepçelerden kurtulmam gerekiyordu. Elimi  biraz zorlayıp kelepçeyi çıkarmıştım. Şimdi ellerimle etrafı arayıp anahtarı bulmam gerekiyordu neredeydi bu anahtar. Sonunda duvara bantlanmış bir şekilde duran anahtarı buldum.
 
Kapıyı açtım ve odadan çıktım. Geldiğim koridordan geriye döndüm. Bize o kırmızı kartı veren abla gururla bana bakıyordu. "-İlk sefere göre performansın gayet. Ama süre çok kötüydü. O süre zarfında arkadaşların tek tek öldürülebilirdi. Bundan sonra ona göre yap her görevi olur mu güzelim ."
 
Karşıda ki ekrana baktım. Bir tarafta Kubilay , bir tarafta yaren bir tarafta sezgi vardı.
Sezgi bir bilgisayarla uğraşıyordu. Kubilay çelik bir kasayı açmaya çalışıyordu. Ve bir ekran örtüyle kapatılmıştı. Elimi oraya uzatacakken Efsun abla elimi tuttu. ,"-Orayı açmak kesinlikle yasak. " kafa salladım. Sezgi ve Kubilay oldukları odadan buraya geldiler Yaren de burada bulundu.
 
"Evet gençler bu gün ki göreviniz sona erdi. Ama artık sizinle uygulamalı olarak çalışmamız gerek. Operasyona gidicez. Siz sadece bize yardım edecek ve yanımızdan ayrılmayacaksınız. "
 
Ben sezgiye ,Kubilay Yaren'e baktı. "-Eğer bir hata yaparsanız , ölürsünüz , yada arkadaşlarınızdan birini kaybedersiniz." Biz savaşa başlamadan bir çok şeyi kaybetmiştik. Hatta en başında , çocukken en değerlimi kaybetmiştim ben.
 
Efsun abla gidip odanın kösesinde ki dolaptan bir çanta getirdi. İçinden tam 5 maske çıktı. Hepimize tek tek o maskeleri uzattı. Kalan o tek maskeye gözlerimiz dolu dolu baktık.
 
"- Şimdi hepiniz şu kıyafetleri giyip arabaya gelin. "
 
Efsun abla giderken bunu söyleyip buradan uzaklaştı. Bize ayrılan odalarda giyinip arabaya geçtik. Arabada bize operasyonun her bir detayını anlattı. "- Evet şimdi size bir hikaye anlatacağım."
 
Şimdi operasyona gidiyoruz ve bize hikaye mi anlatacaktı. İlk başta anlamlandıramadım. "-  2, 3 gün önce bir evde ceset bulundu. Bu ceset belli izler bırakılarak bir denizin kenarına bırakıldı. Kızda bırakılan izler o kadar garip ki. İçim el vermiyor gerçekten. Katil her öldüreceği o kişiye beyaz bir elbise giydiriyor.
Sonra onu karnından bıçaklayıp elbiseyi parçalayıp ,cesedi deniz kenarına bırakıyor. Size güzel bir haberim var biz o katili arıyoruz ve nerede olabileceğine dair bir iz bulduk. Bu katil her seferinde  evinde birkaç gün önceden beyaz bir elbise dikiyor. Ve garip bir şekilde. Kırmızı bir kravat ve bir saat takıyor eline. Üzeriyse siyah pantolon ve siyah tişört."
 
Nasıl bir cani nasıl bir kalpsiz bunu yapabilirdi. "-Kravat taktığına göre bu kişi bir erkek olabilir mi ?"
Efsun abla bilmem anlamında kafa salladı.
 
"-Biz bir duyuru aldık , bu kişi dün gecede birini öldürmüş şimdi de işte oralarda olduğu tahmin ediyoruz. Tahmin etmiyoruz aslında kesin orada arkadaşlar bir seri katille baş başayız."
 
Bunu tüm soğukkanlılığıyla söyledi. "-Arkadaşlar ilk kez açık verdi sanki gelin beni alın der gibi. Kameralara yakalandı. Şimdi bu bir tuzak mı bilmiyorum. Ama bizim oraya gelmemizi istiyor. Beni durdurun diyor."
 
Araba durdu. Ellerim hiç bu kadar çok titrememişti. Sezgi elimden sıkı sıkı tuttu. "- Merak etme , Ben yanındayken sana kimse zarar veremez. Buradan çıktıktan sonra sana bir şey sormak istiyorum."
 
Başımı öne ve geriye salladım.
Efsun abla önden bizde diğerlerinin yanında ilerledik. Maskelerimiz takılıydı. Kulaklıklarda hazırdı. Arabayı biraz ileride park etmişlerdi. Elimde ki silaha baktım. "-Bana bak ne olursa olsun o silahı asla sıkmayacaksın. Eğer sıkarsan yerini belli edersin, katilin bizi bulmasına ve hepimizi öldürmesine yol açarsın. Eğer katili görürsen, onu hiç düşünmeden vur ! Ama sakın ıskalama. Eğer ona silah doğrultur ve ıskalarsan sana bir beyaz elbise gönderir. O geçen gece ölen kişi bir polis memuruydu. O onu vuramadan vefat etti. Beyaz elbise giydirmediği tek kişi o ."
 
Sertçe yutkundum. Kubilay, yaren ve sezgi diğer kişilerle ben Efsun ablayla beraber eve doğru ilerledik. Şimdi kapıyı açacağız. Olayı çok dikkatli izle. Kubilay ve Karabatak kapıyı açacak.
 
Gidip bir odayı arayacaklar. Onlardan sonra biz gireceğiz.
En son Diğer kişiler bize yardım için gelecek. Birkaç kişi sokakta herhangi bir durumda bize yardım etmek için bir yerde bekliyor olacak. Elime sinirle baktı. Sıkı sıkı tuttu."- Karanlık senin en büyük korkun değil mi buna rağmen o anahtarı buldun. Şimdi gücünü hisset !"
 
Başımı iki yana sallayıp sertçe yutkundum. Nabzım çok hızlıydı.  Kubilaylar kapıyı açtı. Efsun abla elimi bıraktı. Hızla kapıya doğru ilerlemeye başladı. Bende onu takip ettim.
 
Burada kimse yoktu. Bir anda bir şey oldu. Büyük bir gürültü. "-O burada !"  Diğer odadan koşa ve bağırışıma sesi gelmeye başladı. Efsun abla hızla koştu. Herkes dakikalar içinde koştu. Efsun abla beni beklemeden koştu. Herkes koşuşturuyordu. O an mikrofondan gelen ses beni kendime getirdi. Bu sezgiydi.
 
"- Nazlı ,korkma ben şuan seni izliyorum. Güvendesin. Senden bir şey isteyeceğim. Şimdi sakin olup sağ tarafına doğru hızla koş. O biz seni an be an izliyoruz , korkma ve sadece koş. Güvendesin ! Onu bulamamız gerek. Nazlı, bir  kişi daha lütfen ölmesin !
 
* Hayatta aşılabilecek en büyük engel duygularımızdır.