The other side of a Cinderella story

Meer geheimen

De deur ging open en daar stond Petronella. De enige vrouw die ik waarschijnlijk meer haatte dan Gruwella. "Dus waar is de bruid?" Vroeg ze met haar veel te hoge kakstem. Terwijl ze d'r zwarte stijle haar naar achter gooide. Ze knipperde verleidelijk met haar ogen naar m'n vader. Die meteen op haar af rende en zei: "Kom, volg mij!" Ze liepen arm in arm de kamer uit en ik hoopte dat Gruwella zo jaloers werd dat ze Petronella te lijf zou gaan. Er was helaas een grotere kans dat ze beste vriendinnen werden. Lisa kwam binnen. "Hee!" Zei ze. Moet ik haar ook een kans geven. Vroeg ik chagrijnig. "Nee." Zei Lisa droog. Die heeft hier überhaupt niks meer te zoeken. Na wat er is gebeurd." Ik keek haar nieuwsgierig aan. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik haar. Even zag ik Lisa twijfelen. Toen zei ze. "Niks, laat maar." Ik vertrouwde Lisa. Ik wist dat ze het me ooit zou vertellen. Dus ik vroeg niet verder. "Heb je nog hulp nodig?" Vroeg ik haar. Ik hielp wel vaker. "Nee." Zei Lisa. "Ik heb nu even vrij." Ze liep de deur door en ik liep haar achteraan. Ik wilde haar roepen, maar ik zag dat ze richting het bos liep. Ik dacht aan het geheim en liep haar achteraan. Af en toe zag ik Lisa zenuwachtig om zich heen kijken. Snel schoot ik achter een boom. Gelukkig zag ze me niet. Het bos werd steeds dichter. Toen opeens ging ze van het pad af. Ik twijfelde even. Ik kon haar nu niet meer kwijtraken. Anders zou ik de weg terug niet meer weten. De nieuwsgierigheid won het van mijn angst en snel ging ik haar achteraan. Het ging een hele tijd goed totdat ik op een tak ging staan. Het takje kraakte. Doodstil bleef ik staan. Draai niet. Draai niet om. Smeekte ik haar in gedachte. En toen gebeurde alles tegelijk. Iemand duwde me achter een boom. Terwijl Lisa zich omdraaide. "Jacob?" Hoorde ik Lisa's stem verbaasd zeggen. "Wat doe jij hier?" "Ik kan hetzelfde aan u vragen." Antwoordde hij. " Jouw rede kan van jou blijven als die van mij van mij mag blijven." Lisa's stem klonk vermoeid. Ik wist niet waarom, maar ze zou er een goede rede voor hebben, ze had altijd overal een goede rede voor. "Ik ga maar eens. Veel plezier!" Ik durfde m'n ogen weer open te doen. En zag Jacob zich omdraaien. Hij gebaarde met z'n hand dat ik daar moest blijven wachten. Ik deed het maar. Het was waarschijnlijk het beste wat ik op dit moment kon doen. Ik zag hoe Jacob tussen de bomen verdween. En even later verwijderde de voetstappen van Lisa zich. Ik had de neiging om haar weer achterna gaan, maar ik onderdrukte mijn nieuwsgierigheid. Lisa zou nu veel voorzichtiger zijn en daarmee de kans vergroten om mij te betrappen. Dus ik bleef staan. Ik keek om me heen. Het was in dit deel van het bos angstaanjagend donker en ik was helemaal alleen. Niet de meest geweldige situatie. Ik keek om me heen, maar zag niemand. Er gingen talloze minuten voorbij en er gebeurde niks. Okee. Dacht ik bij mezelf. Het komt allemaal goed. Er kan niks misgaan. Het is gewoon een bos. Toch?