The other side of a Cinderella story

Het kleine stukje hemel

Ik voelde hoe de zonnestralen mijn gezicht kietelde. Ik opende langzaam mijn ogen. Mijn avonturen in het bos waren alweer 3 dagen geleden. Al die tijd had ik Jacob niet gezien. Goed, om eerlijk te zijn ik had vaak uit m'n raam gekeken en hem bij de stallen zien werken, maar ik had niet met hem gepraat. Ik begon bijna te twijfelen of het niet allemaal een droom was geweest, toen ik opeens een getik tegen het raam hoorde. Ik liep vlug naar het raam. Ik gooide het raam open en keek naar buiten. "Jacob!" Ik denk dat mijn lach niet groter kon worden. "Hee Ella!" Hij keek me lachend aan. "Kom je?" Vroeg hij. "Ja, ik kom eraan!" Ik draaide me om en rende de trap af. Ik was nog nooit zo snel beneden. "Ella..." Klonk een stem. Ik draaide me om. "Kom is hier kind." Zei Gruwella. Langzaam liep ik richting haar. Draai is een rondje. Ik draaide een rondje. "Tja... Ik weet nog niet hoe we dit probleem gaan oplossen." "Welk probleem?" Vroeg ik verbaasd. "Meisje, meisje toch. Het is dat je vader niet zonder je kan, maar anders was je niet eens op mijn bruiloft uitgenodigd. Ik wil klasse op mijn bruiloft en daar voldoe je niet aan." Zei Gruwella en ze liet een gemeen lachje horen. Daarna liep ze de gang door naar haar vertrekken. "Aaaargh!Ze is zo onuitstaanbaar!" Dacht ik. "Wie?" Klonk een stem achter me. Ik draaide me om. "Zei ik dat hardop?" Zei ik beschaamd tegen Lisa. "Ja, ik ben bang van wel. Wat is er gebeurd?" "Gruwella vond dat ik niet genoeg klasse voor de bruiloft had." "Wat een onzin!" Riep Lisa verbaasd uit. Ik pakte m'n mantel en liep naar de deur. "Waar ga je heen?" Vroeg Lisa. "Naar buiten..." "Ja, dat snap ik ook wel." "Waarom vroeg je het dan." Antwoordde ik met een glimlach en ik liep naar buiten. "Dat duurde lang." Ik glimlachte naar Jacob. "Sorry, ik werd opgehouden." "Geeft niet! Kom!" Hij wenkte me en ik volgde hem. "Waar gaan we heen?" Vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek me aan met een scheve grijns en liep verder. We kwamen op een plekje aan een beekje dat door de tuin liep. Volgens mijn vader was dit mijn moeders lievelingsplekje. Ik kon dat wel begrijpen. Het plekje was onzichtbaar door alle bomen en struiken. Maar als je wist waar je moest kijken, vond je een opening. Door de opening kwam je in een droom terecht. Er was een open plek waar het gras de mooiste kleur groen had die je ooit had gezien. Er groeide overal de mooiste bloemen. Het leek alsof ze altijd in volle bloei stonden. En de zon stopte er nooit met schijnen. Mijn moeder zei altijd dat het een stukje hemel was dat per ongeluk naar de aarde was gevallen. Aan het water stond een bankje. Jacob liep naar het bankje en ging zitten. Ik ging naast hem zitten. En zo zaten we een poosje naar het water te kijken. "Het is hier prachtig." Zuchtte ik. "Ik weet het." Antwoordde Jacob met een glimlach. "Ella" zei Jacob opeens heel serieus. "Is er iets?" Vroeg ik een tikkeltje bezorgd. "Nee, nee. Het is gewoon... Niks." Zei hij snel. "Niks?" Vroeg ik. Hij antwoordde: "Het is dit." En zijn hoofd kwam steeds dichterbij...