The other side of a Cinderella story

Trouwen?

"Ella!" Naast me hoorde ik Jacob zuchten. "Kom ze zoeken je." Zei hij nors. "Maar je geheim?" Ik was zo nieuwsgierig. Dit kon hij toch niet menen. "Een andere keer oké?" Teleurgesteld liet ik me wegleiden van het geheim. Ik deed m'n ogen weer open en zag de bosrand verschijnen. Ik keek om, maar het enige wat ik zag waren bomen. Ik keek naar Jacob, maar het enige wat hij deed was naar me glimlachen. Toen we bij het bosrand kwamen bleef hij stilstaan. "Ga jij maar alvast." Ik liep het bos uit. Ik keek nog een keer achterom, maar ik zag alleen hoe z'n schaduw achter een boom verdween. Toen liep ik snel richting het huis. "Ella!" Ongeveer alle bediende kwamen op me af lopen. Bah dacht ik bij mezelf. Ik heb ook nooit een moment voor mezelf. "Ik ben hier. Ik leef nog en niemand heeft me vermoord... Fijn he." "Uw vader zoekt u. Gaat u mee?" "Tuurlijk." Antwoordde ik. Ze brachten me naar het huis en iemand deed de deur voor me open. Ik liep naar binnen en daar stond vader. Ella! Zei mijn vader iets te enthousiast. "Vader!" probeerde ik net zo enthousiast te zeggen. Maar het kwam er nogal sarcastisch uit. "Waar was je?" Hij keek me met een glimlach aan. Niet zo'n vriendelijke, maar zo'n spottende blik. "Serieus... Dat was het... Dat was alles wat je wilde weten? Ga naar de maan!" Ik was woedend. Altijd moest hij weten waar ik was. Altijd moest hij alles verpesten. Door hem wist ik het geheim niet. Hij moest altijd alles weten. Sinds mijn moeder was overleden, was hij zo overbezorgd. Ik kon hen soms niet uitstaan. Dus dan rende ik weg. Vandaag was niet anders. Ik rende weg, maar dit keer was m'n vader voorbereid. "Er is nog wat." Hij pakte m'n arm vast voordat ik weg kon rennen en zei: "er is nog een ding. Ik ga trouwen met Gruwella." "Wat?" Ik geloofde m'n oren niet. Ik rukte me los en rende naar het huis de trap op naar m'n kamer. Hoe kon hij. Hoe lang kende hij haar nou een dag. Een week. Hoogstens een maand. Hij is z'n verstand verloren. Iemand klopte op de deur. "Ga weg pap!" Schreeuwde ik, maar toen klonk de stem van Lisa. "Ik ben het." Ik liep naar de deur en liet haar binnen. "Het is niet mijn schuld. Hij wilde zo nodig met die gruwel trouwen..." "Ze heet Gruwella" verbeterde Lisa me. "Nou ja zeg... Ik zat er maar twee letters naast..." Antwoordde ik sarcastisch. "Weet je nog dat gesprek dat we een paar dagen geleden hadden? Over je vader die wat aandacht wilde? Je zou ze een kans geven weet je nog?" Sprak Lisa me streng toe. "Nope" antwoordde ik. "Kan ik me niks van herinneren." Ik glimlachte naar haar. "Dag Lisa... Ik ga slapen." Ik zwaaide naar haar en Lisa liep de kamer uit. Ik liet me achterover op m'n bed vallen. Volwassenen kunnen zo moeilijk doen. Vroeger was alles anders geweest. We waren een gelukkige familie. Ik met m'n vader en m'n moeder. Alles is veranderd nu m'n moeder is overleden. En nu wil m'n vader een andere vrouw. Het lijkt alsof hij mamma is vergeten. Ik mis m'n moeder zo erg. Vroeger gingen we elke zondag picknicken. Nu doe ik niks meer met m'n vader. Het is alsof er een kloof tussen ons in zit en die kloof wordt alleen maar breder. Denk maar niet dat ik hier blijf toekijken hoe hij zijn leven verpest door te trouwen met gruwel. Oh... Pardon... Ik bedoel natuurlijk onze hooggewaardeerde Gruwella... Wat ben ik toch sarcastisch tegenwoordig... Tetterdetet! Buiten schalde een trompet. Wat zou er aan de hand zijn. Ik liep naar het raam en zag...