The other side of a Cinderella story

Nog 1 kans

Ik rende de trap op naar m'n kamer en liet me op mijn bed vallen. Ik had me nog zo voorgenomen om ze in ieder geval een kans te geven, maar die kans hadden ze verspeeld. "Ella!" Klonk het van de andere kant van de deur. Het was Lisa. "Nee! Ik wil ze nooit meer zien!" Schreeuwde ik terug. "Ik snap je heus wel, maar je moet het ze vergeven." Ze probeerde me over te halen. En ik maar denken dat ze aan mijn kant stond. "Je snapt er helemaal niks van!" Ik werd steeds kwader. Eerst komen ze zo maar mijn leven in wandelen alsof ze welkom zijn en dan beledigen ze me ook nog. En nu staat opeens iedereen aan hun kant. "Kom nou maar gewoon naar buiten dan kunnen we er over praten." "Nee!" Schreeuwde ik terug. Even later hoorde ik hoe de voetstappen zich verwijderden. Ik stond op van mijn bed en liep naar de boekenkast. Ik was niet van plan om uit mijn kamer te gaan, dus moest ik mezelf maar gaan vermaken. Ik pakte Alice in wonderland. Mijn vader had het boek gegeven voor mijn verjaardag en sindsdien was ik er helemaal verzot op. Het was alsof ik even mijn problemen kon vergeten en op kon gaan in wonderland. Ik ging op mijn bed liggen en begon te lezen.
"Ella!" Ik schrok op toen iemand mijn naam riep. Het was vader. "Nee!" Riep ik terug. "Ella! Doe niet zo kinderachtig en kom naar buiten!" Nou ja! kinderachtig, ik? Zij beledigen mij en nu ben ik kinderachtig. "Ze heeft er hartstikke spijt van." Probeerde mijn vader nog een keer. "Oké." Stemde ik toe. Ik liep snel even langs de spiegel en bracht mijn haar in model. Daarna liep ik naar de woonkamer. Voor de deur naar de woonkamer bleef ik staan, bang voor wat er komen ging, bang voor nog meer beledigingen. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en legde mijn hand op de deurklink. Nog 3 tellen en dan ga ik naar binnen, dacht ik bij mezelf. 1... 2... Maar net voordat ik de deur wilde opendoen, ging de deur vanzelf open. Recht voor mijn neus stond mijn vader. "Oh, je bent er eindelijk. We vroegen ons al af waar je bleef." Hij liep weer terug naar binnen en ik liep achter hem aan. Ik ging zitten op een stoel naast een van de dochters. "Dit is dus mijn dochter." Kondigde mijn vader aan. "Ze heeft potentie." Antwoordde de knappe vrouw. Potentie? wat? Heel positief is ze niet. Wat ziet mijn vader eigenlijk in haar? Want wat hij dan ook mag zien ik zie het niet. "Ik ben Gruwella. Dit zijn mijn dochters Annabella en Anastasia." Ik keek naar Annabella. Ze had lang blond haar. Het leek bijna goud. Ze had een heel lief gezichtje. Ze leek me een beetje naïef, maar wel aardig. Naast haar zat Anastasia. Zij had zwart haar. Zij leek veel meer op haar moeder. Ze keek alleen minder streng. Ik ging naast m'n vader zitten. Misschien, heel misschien viel het allemaal wel mee.