Korku Günlüğü

Kabus

Korkuyorum.. Kendimi yorgandan çıkartıp dışarı bakmaya korkuyorum. O orda, biliyorum.

Son bir haftadır kabus görüyorum ve uyanır uyanmaz anneme sesleniyorum. Yanıma gelmesini bekliyorum. Ne kadar büyüdüysem o kadar çocuklaşıyorum.

Annem benim yanıma hemen geliyor yanıma oturuyor, saçlarımı okşuyor ve kulağıma "daha zamanın var" diye fısıldıyor.. Bu kelime bana ne kadar anlamsız geliyorsa o kadar da rahatlatıyor.

Kabuslardan nefret ediyorum.. Fakat şu an
kabus görmek için herşeyimi verebilirim.

Gördüğüm kabustan sonra gene annemi çağrıyorum. Busefer Ne kadar bağırırsam bağırayım gelmiyor. Ayağa kalkıyorum ve kapıyı açmaya çalışıyorum. Fakat açamıyorum.. Kalbim sıkışıyor, ve arkamı dönüyorum. Karşımda annemi görüyorum fakat gözlerine baktığımda annem olmadığını gayet iyi görebiliyorum.

Kendimi yatağıma atıp yorganın Altına hapsediyorum. Annem gene bana eğiliyor yorganın altında olsam bile kulağıma fısıldadığını biliyorum ve gayet net duyuyorum. Sakin bir şekilde " zamanın doldu" diyor.. Ama bu sefer, bu beni rahatlatmıyor.

Bana birşey yapmıyor. Yorganın altından çıkmadığım sürece havasızlıktan öleceğimi biliyor..

Bende yorganın altından çıktığım zaman öleceğimi biliyorum.

Havam bitiyor. Nefesim daralıyor burnumu bile Yorganın altından çıkaramıyorum. Korkuyorum.

Nefes alamıyorum. Terliyorum. Anneme ne olduğunu anlamaya çalışıyorum.

Ve anlıyorum..

Son nefeslerimde gülmeye başlıyorum.

Annemin 2 ay önce öldüğünü daha yeni hatırlıyorum..