Wie we zijn.

Proloog

Had hij het juiste gedaan? Dat was iets wat hij zich de laatste dagen meer dan ooit tevoren afvroeg. Het antwoord was simpel en kort: nee, hij had niet het juiste gedaan. Hij had veel domme keuzes gemaakt, en met hem de anderen, de anderen waarin hij in de korte tijd om was gaan geven.

De vervolgvraag die vervolgens in zijn hoofd rondspookte was een moeilijkere vraag. In hoeverre was hij verantwoordelijk voor wat hij gedaan had? Het waren zijn keuzes geweest om te doen wat hij gedaan had. Zijn moeder had altijd gezegd dat de keuzes die je maakt definieerden wie je was in het leven en hoe je stond in het leven. Maar hij wist vrij zeker dat hij het begin van wie hij was niet gevormd was door zijn keuzes, maar door het opgroeien in de angst, de wanhoop en de constante woede die hij had gevoeld over de oneerlijke manier waarop hij volwassen had moeten worden.

De anderen waren op dezelfde manier opgegroeid als hij. Andere verhalen, andere personages, andere gebeurtenissen, maar net als hij hadden zij het altijd bij zich gedragen. Nooit van zich kunnen afschudden, nooit kunnen verwerken. Misschien was het juist daarom dat zij dezelfde keuzes hadden gemaakt, dat niemand van hen protesteerde toen zij op het punt stonden om de keuzes te maken die zij hadden gemaakt. Misschien, omdat hij voor het eerst in lange tijd allen het gevoel had dat hij deze keuzes kon maken. Ongeacht of deze goed, slecht, dom, slim of gewoonweg pijnlijk voor anderen waren. Er was niemand die hem kon tegenhouden, niemand die hem het gevoel kon geven dat hij wederom geen macht had over zijn eigen leven.

Zij hadden alles achter zich gelaten. De één had dit makkelijker gevonden dan de ander. De één had meer moeten achterlaten dan hij of zij van tevoren had kunnen beseffen. Wel hadden zij allemaal niets te verliezen toen zij de keuze maakten, om te zeggen: Nooit meer, nooit meer laat ik de angst door anderen om mij heen gecreëerd, de woede in mezelf of het verdriet en de pijn door de dingen die ik gezien of gevoeld heb mijn leven bepalen.

De dingen die zij door deze belofte hadden gedaan, vielen makkelijk te verantwoorden en de euforie die zij in het begin voelden, was makkelijk te verklaren. Maar wanneer hij terugkeek en alle vragen probeerde te beantwoorden die in zijn hoofd opkwamen, merkte hij dat één vraag pijnlijk in zijn hoofd bleef ronddwalen.

Want hoe ver hij ook was gerend, hoe ver hij ook was weggegaan om alles achter zich te laten, vroeg hij zich vaak nog af of het niet precies die angst, die woede of die pijn was geweest die de keuzes hadden bepaald. In hoeverre hij de keuzes die hij gemaakt had echt door zichzelf waren gemaakt of dat ze juist gemaakt waren door degene die hij zo hard van zich probeerde af te schudden, zo hard probeerde te vergeten.

Om op die vraag antwoord te geven, wist hij dat hij terug moest. Terug naar het begin. Terug waar het allemaal begonnen was, voor hem, voor hen. Naar de basis waarin zij werden gevormd toen zij nog geen eens besef hadden wie zij waren en wie zij zouden worden.