"All secrets are deep. All secrets become dark. That's in the nature of secrets."
- Corey Doctorrow
Loyd
De gedaante die hij zag in de spiegel stond hem niet aan. Het was niet dat hij onzeker was over zijn uiterlijk. Hij had het best wel getroffen, met zijn blonde haren en helderde blauwe ogen. Zijn lichaam was ook prima in orde, niet te dik, niet te dun, gewoon prima.
Maar dat was ook niet waar hij zich druk om maakte.
Wat hem dwarszat, waren de donkere kringen onder zijn ogen, een duidelijk teken van zijn gebrek aan slaap. De hele nacht had hij liggen woelen, hopend op een oplossing die zowel goed zou zijn voor zijn moeder, zijn broertje en zusje, als voor zijn vader. Zelfs voor zijn vader.
Die oplossing was er niet.
De kringen waren niet het ergst. Het was de blauwe plek op zijn gezicht, onmiskenbaar voor iedereen buiten zijn huis. Een pijnlijk bewijs van wat er echt gebeurde achter gesloten deuren.
Die blauwe plek moest verborgen worden. Want hoewel Loyd niet zou aarzelen om zijn vader verantwoordelijk te houden voor zijn daden, was het idee dat zijn gezin uit elkaar zou vallen een verschrikkelijke gedachte. Zijn broertje en zusje zouden dat niet aankunnen, dus hij ook niet.
Dat was de conclusie die hij had getrokken, na de de zoveelste nacht naar het plafond te staren.
Een conclusie die hij al heel vaak had getrokken.
Misschien was het diep van binnen de liefde voor zijn vader die hem tot die conclusie bracht. Hoezeer hij het ook ontkende, hij hield meer van zijn vader dan hij wilde toegeven. Ergens koesterde hij nog steeds de hoop dat hij een glimp zou opvangen van de vader die hij ooit had gekend. Een liefdevolle vader, die hem naar voetbaltrainingen bracht, die had gehuild bij de geboorte van Amy en Tyler. Momenten die Loyd wilde vasthouden, maar tegelijkertijd diep weg wilde stoppen omdat het pijn deed om te hopen dat het ooit weer zo zou worden.
En, omdat hij tegelijkertijd ook zijn vader haatte, en dat verwarde hem.
Hoe dan ook hopen had geen zin.
Want gisterenavond was wederom het bewijs geweest dat het niet meer zou veranderen.
De laatste blik in de spiegel, voordat hij zich omdraaide om naar beneden gaan vertelde hem dat hij de blauwe plek zo goed als mogelijk had weggewerkt.
Zijn moeder keek op toen ze hem van te trap af horen rennen. Haar blonde haren zaten los, vallend in zachte golven over haar schouders. Ze droeg een eenvoudige blouse en een spijkerbroek, klaar om naar werk te gaan, maar eerst moest ze het ontbijt voor hun klaarmaken. Loyd had al vaak geopperd dat hij dat ook wel kon doen, maar daar wilde zijn moeder niks van weten.
Zij was toch hun moeder?
Zijn moeder leek op hem, zeiden mensen vaak. Hij vond dat niet erg om te horen. Zijn moeder was de sterkste vrouw die hij kende.
'Goedemorgen, lieverd,' begroette ze hem met een warme glimlach. 'Heb je goed geslapen?'
O
Loyd knikte. 'Ja, redelijk.' Het had geen zin om zijn moeder te vertellen over de stress die hij vannacht weer eens had gevoeld. Hij wilde haar daar niet mee lastig vallen.
'Kan ik je blij maken met een omelet?'
'Lekker.'
Terwijl zijn moeder druk bezig was in de keuken, nam Loyd plaats aan de tafel waar zijn broertje en zusje al genoten van hun ontbijt. Hij schonk zichzelf een kop koffie in en nam een slok. Ontbijt was eigenlijk zijn favoriete moment van de dag, maar soms, na een zware avond, was het een pijnlijke herinnering aan wat er was gebeurd.
JE LEEST
Wie we zijn.
General Fiction5 jongeren. Allemaal hun eigen verhaal, hun eigen verdriet en herinneringen. Ace lijkt al een tijd nergens meer om te geven en rechtvaardigt zijn woede en gedrag met zijn verleden. Sebastian heeft zijn hele leven gehoord dat hij niks waard is en be...
