Wie we zijn.

Hoofdstuk 1.3 Seb

Sebastiaan

De wc's waren stil en veilig, voor nu dan tenminste.

Het kon zomaar een kwestie van tijd zijn.

Sebastiaan afgekort Seb of Bas liep standaard naar het laatste hokje. Hij plofte op het toilet neer en checkte 2 keer of hij de deur wel echt op slot had gedraaid. Het brood dat hij uit zijn tas griste was oud en dus al een beetje hard, maar goed hij had honger dus hij werkte zijn broodje kaas langzaam naar binnen terwijl zijn ogen over de muren van de wc gleden.  

Er stonden niet veel nieuwe dingen bij,  geen scheldwoorden of roddels die hij nog niet eerder had gelezen.  
Maar goed wat kon je anders verwachten? Als je elke dag je lunch op de toiletten at simpelweg omdat het de enigste plek was waar je niet gepest of lastiggevallen werd.

Ooit zouden ze hem hier ook wel vinden en zou zijn schuilplek tijdens de lunch weg zijn maar daar dacht hij liever nog niet aan en ergens vroeg Seb zich af of de jongens niet allang wisten dat hij zijn lunch elke dag op de af at. Misschien was dat al genoeg vernedering..Want zeg nou eerlijk? als je al bijna 4 jaar elke dag op de wc's at zou dat toch wel op moeten vallen.    

Eigenlijk moest hij niet zeuren en dankbaar zijn. één veilige plek op de hele school als hij geluk had dan, want de dagen dat hij met zijn hoofd in de wc's is geduwd kon hij zich ook nog wel herinneren.  

Hij schrok op van de deur die dichtsloeg en de stemmen die hij hoorde, benauwd maakte hij zich klein op de wc hopend dat het maar een paar brugklassers zijn of 2dejaars.

'Wat hebben we zo voor les eigenlijk?'  vroeg één van de jongens, Seb herkende de stem niet. Hij voelde ergens opluchting daarover, maar hij bleef toch zitten.  

'Wiskunde.' antwoordde een andere jongen die ondertussen aan het plassen was.

Seb hield zijn adem in terwijl de jongens bleven praten. De koude tegels onder hem voelden hard aan, maar hij durfde niet te bewegen. Elke voetstap in de buurt van zijn hokje liet zijn hart sneller kloppen. Hij hoorde het geluid van een kraan die werd opengedraaid en het gesprek tussen de jongens ging verder.

"Die wiskundeles gaat echt verschrikkelijk worden. Ik snap er niks van."

Seb herkende de stem nog niet .

"Ik ook niet man.'' zei een andere stem.

Seb's handen werden klam terwijl hij naar hun gesprek luisterde. Zijn telefoon vertelde hem dat het dat het 5 voor half 11 was. Half 11 zou de bel hun vertellen dat de pauze voorbij was, en eigenlijk zorgde hij normaal gesproken ervoor dat hij altijd al bij het lokaal stond.

Jammer genoeg hadden de jongens in de wc blijkbaar geen haast. Dat leek hem fijn dat je gewoon door de gang  durfde te lopen zonder de angst dat je spullen werden afgepakt, je geduwd of geslagen werd, ze je lieten struikelen en god wat ze nog meer allemaal hadden gedaan bij hem en nog zouden doen bij hem.

Eindelijk hoorde hij de deur dichtslaan. Hij griste zijn spullen bij elkaar en spurde richting zijn lokaal terwijl hij angstig om zich heen keek. Hij zag verschillende leerlingen die hem niet mochten en vast wel gemene opmerkingen maken, maar dat was beter dan het vaste groepje die hem lastig viel.

Hij zou ze op zijn knieën bedanken als ze hem alleen maar zouden uitschelden voor homo, loser, mietje of uitgebreid zouden vertellen hoe lelijk was en dat hij blij mocht zijn wanneer een meisje überhaupt naar hem wilde kijken. Homo of loser waren hun favoriete scheldwoord dacht hij, maar ze waren vaak erg creatief. Om bij het lokaal te komen moest hij alleen nog maar de links te gaan en de gang in te lopen naar de laatste deur, maar de stemmen die hij achter zich hoorde zorgde er voor dat hij bevroor, ze hadden hem al gezien aan het gelach en aan het schelden te horen.  

Hij wou wegrennen, schreeuwen misschien zelfs ook gewoon even huilen.

Maar in plaats van al die drie dingen bleef hij stil staan alsof hij een fucking hond was die op zijn baasje aan wachten was.  

De vorige keer dat hij doorliep hadden ze hem later even vriendelijk gemeld dat ze dat nogal onbeschoft vonden.    En die vriendelijke mededeling wou hij niet weer hebben, want zijn arm was net hersteld van een kneuzing. 

De drie jongens gingen voor hem staan, meestal waren ze met hun 5en soms 6 of 7 maar nu met zijn drieën.   Wel de drie ergste van het groepje dus het zorgde niet voor veel opluchting bij Seb.

Tyson, Ryan en Mason. 

Ze keken hem met een triomfantelijke grijns aan. Waarschijnlijk vonden ze het geweldig dat hij luisterde naar ze..

"Seb, Seb, Seb," begon Tyson grijnzend. "Je leert snel, moet ik zeggen"

Seb zweeg, zijn ogen strak gericht op de grond, hopend dat ze snel zouden vertrekken als ze geen reactie van hem kregen.

"Waarom kijk je niet naar ons als we tegen je praten, Seb? Ben je te goed om ons aan te kijken?" lachte de Ryan, die relax naast Tyson stond.

Seb voelde de angst door zijn aderen stromen. Hij wist dat elke reactie, elk teken van zwakte, alleen maar brandstof zou zijn voor hun sadistische plezier.

Mason, de meeste geweldadigste van de jongens, kwam een stap dichterbij. "Misschien moeten we onze Sebastiaan eens een lesje leren, jongens. Hij moet toch leren om respect te tonen."

Seb stopte voor een seconden. Nee. Niet weer. Was het enige wat door hem heen schoot.

De jongens lachten opnieuw, luid genoeg om de aandacht van voorbijgangers te trekken, maar niemand durfde in te grijpen. Misschien uit angst? Of misschien boeide het hun allemaal vrij weinig?

Tyson en Ryan lachten nog harder terwijl Mason dreigend naar Seb toe stapte. "Kom op, Seb. Een klein lesje zal je goed doen."

Waarom? Waarom zou dat hem goed doen? Wat hij had hij hun misdaan? Niks toch. Helemaal niks. Maar toch werd hij wel altijd als vuil behandeld. Hij voelde zich zwak op zijn benen. Ergens zou hij weg willen rennen, maar hij kende de gevolgen.

Dus hij zette zich schrap voor een klap, duw of trap maar net op dat moment hoorde ze plotseling een schelle stem vanuit de gang. "Wat zijn jullie aan het doen?"

Het was mevrouw Peters, een van de docenten Engels. Ze keek met opgetrokken wenkbrauwen naar hun. 'Moet jullie niet in de les zijn?'

''Ja dat zullen we gaan doen.'' Antwoordde Ryan. Ryan, kon dat goed. De beleefde jongen uithangen. Hij trok Mason en Tyson mee aan de mouw. 'Kom we gaan.'

Seb bleef even stilstaan. In de hoop dat de jongens hem niet zouden opwachten.

"Waar wacht je nog op?' Hup naar de les''

Seb knikte, en maakte zich klaar voor de preek voor de leraar dat hij te laat was. Had iemand hem maar gehopen, maar hij wist dat dat een domme hoop was.

Seb had niet anders verwacht.   De vernedering en de pijn  was hij gewend.  Het verdriet en de eenzaamheid was hij gewend.   De boosheid en de schaamte was hij gewend.

Dus hij slikte zijn tranen in en bereidde zich voor op de preek van de leraar dat hij weer eens te laat was.

Hij was het gewend, maar dat maakte het niet beter.