Wie we zijn.

Hoofdstuk 1.5 Chloë

Chloë

Het avondeten was altijd een moment waar Chloë tegenop keek. Niet omdat haar moeder niet kon koken - integendeel, haar maaltijden waren altijd perfect bereid. Net als bij alles wat haar moeder deed, kon ze ook perfect koken. Alles in het huis gebeurde met perfectie. Haar vader deed alles perfect, net als Steven, die al uit huis was. Falen leek niet eens een optie in de ogen van haar ouders. Tijdens het avondeten was het perfecte moment voor haar vader die na een lange dag werken thuis gekomen om zijn dochter overhoren over haar cijfers en over haar presentatie en soms kon ze het hebben, maar soms was het vermoeiend voor haar. Dan wilde ze het gewoon hebben over de jongen die een grap had uitgehaald in de klas waardoor de hele klas moest lachen, maar de reactie van haar ouders zou alleen maar teleurgesteld gezucht zijn. 

Haar vader had duidelijke opvattingen over jongeren en hun rol in de maatschappij. Ze moesten naar de volwassenen luisteren en hard werken voor hun toekomst. Voor Chloë was het besef dat niets vanzelfsprekend was vroeg gekomen.

Het favoriete onderwerp van haar ouders waren haar schoolcijfers, en deze avond was geen uitzondering. Haar vader vroeg haar streng naar haar wiskundecijfer.

'Ik heb een 9 gehaald voor de laatste toets,' antwoordde ze beleefd.

Haar moeder mengde zich ook in het gesprek. 'Maar je had toch nog een andere toets, nietwaar?'

Chloë voelde een steek van irritatie. Haar moeder onthield alles, van haar toetsen tot haar huiswerk. Ze haatte het, vooral omdat haar ouders het altijd controleerden op Magister, een online platform. Raar genoeg keken ze nooit naar de cijfers, maar wilden ze die altijd mondeling horen. Zenuwachtig schraapte ze met haar vork over haar bord. Durfde ze haar ouders wel onder ogen te komen? Ze wist dat haar Duitse cijfer, een magere 6, niet goed zou vallen. Haar vader keek haar streng aan.

'Welnu, Chloë, ik dacht dat je moeder je naar je Duitse toets vroeg?'

Ze knikte. 'Ja, ik had een Duitse toets. Ik heb een 6 gehaald, maar bijna de hele klas heeft een onvoldoende.'

De kamer werd gevuld met de klap van zijn hand op tafel. Chloë schrok, maar haar ouders leken nog meer geschokt door haar slechte cijfer. Haar vader keek haar aan met een frons op zijn gezicht, terwijl haar moeder haar teleurgesteld aanstaarde.

'Chloë, een 6 voor Duits? Dat is onacceptabel,' zei haar vader streng. 

Chloë slikte moeizaam. Ze voelde de spanning in de lucht hangen en wist dat het niet makkelijk zou worden om hier uit te komen zonder een flinke preek.

'Het was gewoon een moeilijke toets, pap. Bijna iedereen heeft laag gescoord,' probeerde ze haar standpunt te verdedigen.

Haar moeder zuchtte diep. 'Chloë, we verwachten meer van jou. Je kunt niet achterblijven omdat anderen dat ook doen. Je moet jezelf onderscheiden, begrijp je dat niet?'

Eigenlijk begreep ze dat niet. Wat maakte het uit. Een zes. Het was toch een voldoende? Toch knikte ze. Ze kneep in haar handen onder haar tafel. Hopend dat haar ouders het zouden laten gaan. 

Haar vader nam haar op zoals hij soms ook zijn werknemers opnam. Alsof ze niks waard waren. 

'Heb je iets voor jezelf te zeggen?'

Ze had genoeg voor zichzelf te zeggen. Ze wilde schreeuwen zeggen dat ze wou leven. Naar feestjes wou gaan, met vriendinnen willen shoppen, gewoon een beetje leven. Maar dat zou ze nooit kunnen zeggen tegenover haar ouders. Ze zou haar schouders rechten en haar excuses aanbieden, omdat ze niet hard genoeg gewerkt zou hebben en ze zou het feestje van volgende week uit haar hoofd moeten zetten. 

'Het spijt me, de volgende keer doe ik harder mijn best.'

Ze vertelde er niet bij dat ze uren woordjes had lopen stampen. Ze vertelde er niet bij dat ze bijna moest huilen bij alleen het idee van een onvoldoende al.  

Smoesjes waren dat, goedkope smoesjes die kleine kinderen die niet goed opgevoed waren gebruikte.  

Haar moeder keek haar vader aan. 

'Ik denk dat enkel een excuses niet goed genoeg is. Hoe denk jij daar over?'

Haar vader vouwde zijn handen samen en keek haar strak aan. 'Volgende week geen feestje. We verwachten dat je je op je studie concentreert,' besloot haar vader, de zaak afsluitend.

Ze wilde protesteren, de muren van verwachtingen doorbreken en laten zien dat ze ook recht had op een leven. Maar in plaats daarvan boog ze haar hoofd, haar haren als een sluier die haar gezicht verborg.

'Ja, papa. Het zal niet meer gebeuren,' zei ze, wetende dat ze haar eigen verlangens opzij moest zetten om de vrede in huis te bewaren.

Chloe vroeg zich af wat er zou gebeuren, mocht het wel nogmaals gebeuren. 

 Er waren een paar simpele regels waar ze zich aan moest houden: Haar ouders nooit tegenspreken en met twee woorden aanspreken. 

Ze staan natuurlijk hoger als haar dus respect was essentieel.   

Altijd naar haar activiteiten gaan, dansen en turen op hoog niveau hoe ziek ze ooit ook zou zijn. Echte mensen zette alles op alles hun afspraken na te komen en jij activiteiten bij te wonen en de laatste simpele regel was geen drank en drugs.  

Dat waren de simpele regels er waren voor haar gevoel nog een miljoen regels waar bijna niet aan te voldoen was.  Het benauwde haar, wat als ze niet voldeed?

 Ze kreeg al 2 weken huisarrest voor een 6 voor Duits. 

Wat zouden ze met haar doen als ze niet voldeed aan alle eisen en aan de grote druk?  Het was iets waar Chloe niet aan durfde te denken.

Het was er maar eenmaal ingegoten dat niks anders dat perfect goed genoeg was.