Wie we zijn.

Hoofdstuk 2.3 Seb

Seb

De deur viel hard dicht, harder dan bedoeld. Een paar seconden hield hij zijn adem in, maar gelukkig hoorde hij niemand. Dat betekende dat hij alleen thuis was.

'Sebastiaan, ben jij dat?'

De stem deed hem opschrikken. Blijkbaar was hij niet alleen thuis. Hij wist dat het zijn moeder was. Zijn moeder was de enige die hem Sebastiaan noemde. Ergens wilde hij dat ze dat niet deed.

Langzaam schopte hij zijn schoenen uit en liep naar de keuken, waar zijn moeder stond.

'Fijn dat je er bent, dan kun je mooi even op je broertje passen.' Terwijl zijn moeder sprak, draaide ze zich om van het aanrecht om een blik op haar zoon te werpen. Ze fronste bij het zien van zijn jas, waar duidelijk in gesneden was.

'Serieus, Sebastiaan? Die jas was verdomme net nieuw.' Hij zei niets en richtte zijn blik op de grond, alsof hij er iets aan kon doen dat de jongens het leuk vonden om zijn jas met een zakmes kapot te snijden. Het was blijkbaar overduidelijk dat het een nieuwe jas was. 'Nou, heel fijn, je wordt bedankt. Het maakt jou ook niets uit dat ik weer gezeur krijg met Bryan,' zei zijn moeder met een boze stem.

Bryan. Hij haatte die naam. Hij haatte die man. Zijn stiefvader. Als zijn moeder nog met zijn vader was geweest, had ze anders gereageerd. Dan had ze hem een knuffel gegeven, gevraagd of hij oké was, en zou ze, als hij dat wilde, die jongens persoonlijk opzoeken. Maar sinds Bryan een plekje in zijn leven had gekregen, was dat niet meer het geval. 'Ik kan er toch ook niks aan doen?'

'Jawel, je kan er wel wat aan doen!' zei zijn moeder. 'Hoe vaak heeft Bryan jou wel niet verteld dat je voor jezelf moet opkomen, niet het slachtoffer moet spelen? Hayden en Jack zijn toch ook nooit lastiggevallen?' Zijn stiefbroers Hayden en Jack werden inderdaad niet lastiggevallen. Misschien kwam dat omdat zij meer het type waren dat andere mensen lastigviel, maar dat zei Sebastiaan maar niet.

'Het spijt me, mam.' Zijn moeder richtte zich weer tot het aanrecht en antwoordde. 'Het zal wel, ga op je broertje letten.' Hij knikte en liep naar zijn halfbroertje, die voor de tv zat te kijken naar een of ander programma. Hij was nu twee jaar oud.

Eigenlijk was Floris zijn halfbroertje. Hoe erg hij Bryan ook haatte, zoveel hield hij van Floris.

Zijn broertje was rustig en bijna viel hij in slaap voor de tv tot de deur hem deed opschrikken.

Hij hoorde stemmen en wist bijna zeker dat zijn moeder aan Bryan vertelde wat er nu weer met hem was gebeurd.

Bryan kwam inderdaad de woonkamer binnen lopen en voordat Seb iets kon zeggen voelde hij een harde klap tegen zijn wang aan. 'Zielig geval dat je er rondloopt.' Siste Bryan bij zijn oor, voordat hij weer uithaalde maar nu in de buik van Seb. Seb hapte naar lucht en probeerde zich zo klein mogelijk te maken, zoals hij altijd deed.

'Je gaat morgen maar zonder jas naar school, dat zou je goed doen. En als je denkt dat ik een nieuwe jas voor je ga kopen, vergis je je daar verdomme heel erg in Seb, heel erg.' Bryan's stem klonk dreigend, en zijn stem was vervuld met haat. Seb had geen idee waar de haat vandaan kwam. Tegen zijn broertje was Bryan lief, ook tegen zijn moeder, Hayden en Jack was hij aardig. Maar sinds het begin had Bryan een hekel aan Seb gehad. In het begin was zijn moeder boos geworden als hij Seb beledigde of pijn deed, maar op een of andere manier had Bryan ervoor gezorgd dat zijn moeder het niets meer deed.

Bryan stond op en tilde zijn broertje op die verward toekeek, om hem mee te nemen naar de keuken waar de etensgeur al te ruiken was. Seb wreef pijnlijk over zijn hoofd en zag Jack en Hayden grijnzend naar hem kijken. Ze hadden het blijkbaar allemaal meegekregen. Jack woonde nog thuis, Hayden woonde al op zichzelf. Seb had geen idee hoe Hayden het betaalde, want zijn school had hij niet afgemaakt. Maar nu was Hayden thuis en hij wist vrij zeker dat Jack en Hayden van zijn pijn genoten.

'Jongens, eten.' Riep zijn moeder vanuit de keuken. Ze stonden op en Hayden kon het niet laten voordat hij langs liep om Seb nog een kleine stomp na te geven in zijn buik. Seb viel terug op de bank, maar hij zei verstandig niets, zodat de aandacht niet op hem viel, niet alweer.

Met tegenzin stond hij langzaam op van de bank en schoof hij aan tafel. Zijn blik hield hij gericht op de ovenschotel die zijn moeder had gemaakt. Het eten was altijd een verschrikking. Hayden en Jack maakten vaak flauwe grappen, deze grappen gingen vaak over hem. Waar Bryan altijd het hardst om moest lachen, waar zijn moeder altijd deed alsof ze het niet hoorde, maar wanneer Bryan haar aankeek naar hem glimlachte. Misschien voor goedkeuring? Of misschien vond ze het ergens echt wel grappig?

Dat wist hij nooit helemaal zeker. Wanneer de vriendin van Hayden mee at, lachte die net zo hard mee. Misschien vond hij dat nog wel het ergste. Hij wist dat Hayden, Jack en Bryan hem graag kleinerden, pijn deden, belachelijk maakten. Hij wist dat zijn moeder het niet echt boeide, maar wanneer een buitenstaander van het gezin net zo hard mee lachte, kreeg hij het gevoel dat het aan hem lag, dat hij misschien echt zo waardeloos was als iedereen hem dat vertelde, dat hij echt zo lelijk was als iedereen hem dat vertelde, dat er echt niemand ooit van hem zou gaan houden. En dat iedereen die hem ooit zou ontmoeten dat gelijk zou weten. Dat het niet uitmaakt of hij van school is of uit huis is, omdat iedereen altijd tegen hem zou zijn. Dat het niet uitmaakte hoe ver hij zou wegrennen van een Hayden, een Jack, een Bryan of Mason van school, omdat ze er altijd zullen zijn in zijn leven, omdat heel misschien hij de reden was dat mensen zo deden, omdat hij dat verdiende, omdat het niet haat was wat Bryan uitte, maar de waarheid die iedereen zag en zijn moeder dat nu ook langzaam zag en daarom niet meer van hem hield.

Dat waren de gedachtes die hij had, altijd, maar tijdens het eten kon hij het nog minder goed van zich afschudden. 'Het gaat vanavond en morgen hard vriezen en er komt veel regen,' zei zijn moeder tijdens het opscheppen van het eten op de borden. 'Dus ik zou jullie maar warm aankleden en oppassen met de gladheid op de wegen. Ik zou je vanavond ook maar warm aankleden bij de voetbal, Jack.'

Jack knikte, terwijl Hayden in de lach schoot. 'Dat wordt dan een koude dag voor jou morgen, man.' Seb probeerde zijn blik op de ovenschotel te houden en het gelach van Bryan te negeren.

'Misschien word je van de kou wel een keer een echte man. Een man die niet iemand zijn spullen kapot laat maken,' sloot Bryan lachend aan.

Nog steeds hield Seb zijn blik op de ovenschotel en nam een hap. 'Dat betwijfel ik.' Jack gaf hem een harde trap onder de tafel, waardoor Seb nu wel opkeek als een reflex. Iedereen keek hem aan. Zoals altijd wanneer hij het slachtoffer was van de grappen.

'Het wordt morgen wel echt -5, Bryan. Misschien iets te koud om hem zonder jas op de fiets naar school te laten gaan?' Verbaasd keek Seb naar zijn moeder bij haar woorden. Nam ze het nou voor hem op?

Bryan zuchtte. 'Verwen hem niet zo, Lois. Als hij zuinig was geweest op zijn spullen die hij van ons heeft gekregen, was het niet nodig geweest. Hij gaat niet met een kapotte jas naar school. Dat ziet er niet uit. Dus hij gaat maar zonder winterjas naar school, tot hij ons terugbetaalt voor de jas. Verantwoordelijk aanleren, heet dat.'

Zijn moeder liet nu net als Seb haar blik naar beneden glijden. Twijfelde ze nou? Het duurde een paar seconden tot zijn moeder zich weer richtte tot Bryan en zijn hand vastpakte. 'Sorry. Je hebt gelijk. Soms ben ik iets te zacht. Ik ben er ook wel klaar mee dat mijn zoon altijd zulke dingen heeft.' Ze legde de nadruk op 'mijn.'

Alsof ze wilde laten zien dat ze duidelijk wist dat Seb haar zoon was en niet die van Bryan. Alsof ze volledig verantwoordelijk nam voor Seb. Haar mislukte zoon.

Bryan glimlachte warm naar zijn moeder, voordat ze overgingen tot het volgende onderwerp. Deze keer niet over hem. Toen het eten op was stond zijn moeder op om aanstalten te maken om de tafel af te ruimen.

'Schat,' richtte Bryan zich tot zijn moeder. 'Dat doet Seb wel. Kom, wij gaan lekker voetbal kijken.' Zijn moeder knikte braaf, tilde Floris op van de tafel en liep zijn stiefbroers en stiefvader achterna om voetbal te kijken.

Hij zou de tafel zo sloom mogelijk willen opruimen, maar het zo snel en netjes mogelijk doen om commentaar en pijn te voorkomen, daarna zou hij afwachtend in de deuropening staan zodat Bryan kon bepalen of hij naar boven mocht gaan of mee moest kijken. Het beste scenario was dat hij naar boven mocht gaan.

Daar zou hij veilig zijn voor de anderen, voor even. Daar zou niet iemand anders hem pijn doen, de enige die hem daar pijn zou doen was hijzelf.