Wie we zijn.

Hoofdstuk 1.4 Riley

Riley

Ze vond het het vieren niet waard, maar toch waren er slingers in de woonkamer en in de keuken opgehangen en stonden drie afwachtende mensen te wachten tot ze enthousiasme zou tonen voor haar verjaardagscadeau.

Met moeite perste ze een glimlach uit bij het zien van een tekenboek, met dure potloden en pennen. Ze tekende al een flink jaar niet meer, maar blijkbaar had Carmen, haar pleegmoeder, dat niet geweten, want die stond met veel trots te kijken naar het cadeau wat Riley in haar handen hield.

'Dankjewel.' Riley glimlachte en legde haar tekenboek op het aanrecht. Ze deed haar best om dankbaarheid te te tonen.

'Ben je er blij mee?' Vroeg Ben, haar pleegvader. Hij pakte het tekenboek op en keek er nieuwsgierig naar. Het was duidelijk dat Carmen het voor haar had gekocht en niet Ben, maar dat nam Riley hem niet kwalijk. Ze wist wel een beetje hoe vaders in elkaar zaten. Dat was vroeger ook zo bij haar thuis geweest.

Ze knikte. 'Ja hoor.'

Heel veel meer blijer klinken ging haar niet lukken. Dat vond Carmen vast ondankbaar, maar goed, Riley was de ruzie van gisteren nog niet vergeten en daarbij, ze vond tekenen niks meer aan. Dus ze vond dat ze blij mochten zijn dat uberhaupt deed alsof ze blij ermee was.

'En nu!' Riep Lise, Riley's pleegzus blij, waardoor Carmen en Ben geen kans meer hadden om Riley met nog meer vragen te bestoken. 'De taart.'

De kaarsjes waren al aangestoken, en Riley wilde zo snel mogelijk de kaarsjes uitblazen zodat ze weg kon komen uit de verstikkende sfeer. Het was een slagroomtaart. Wel haar favoriet, dat maakt het iets beter.

'Mag ik het doen?' Vroeg Lise smekend.

Tuurlijk wilde zij dat doen. Riley was 15 geworden. Lize was 9 en het was niet eens haar verjaardag, maar natuurlijk wilde Lize het doen. Was er een mogelijkheid voor haar om in het middenpunt te staan dan pakte Lize die.

Voordat dat Riley uberhaupt een antwoord kon geven knikte Carmen al. 'Tuurlijk mag dat schat.' Riley liet haar blik gaan naar Ben. Ook hij wist wel dat hij niet leuk was om aan de kant geschoven te worden op je eigen verjaardag, maar hij zei er niks van. Hij glimlachte gerustellende, iets van de trant: ' Ach je weet hoe het gaat, laat ze maar gaan.'

Riley zuchtte diep. Het liefst gooide ze de taart in het gezicht van of Lize of Carmen.

'Snij jij de taart aan?' Carmen gaf haar het mes aan. Blijkbaar mocht ze wel snijden, maar niet eens haar eigen kaarsjes uitblazen. Echt. Het was te belachelijk voor woorden. Riley hield zich nog net in om haar bruine wenkbrauwen te fronzen naar Carmen, maar kon dat niet meer inhouden toen Carmen haar ongeduldig aankeek. 'Nou, ga je nog snijden?'

'Ach, geen idee. Zou Lize niet mijn taart op mijn verjaardag moeten snijden?' De cynische toon viel niet goed, zag ze aan de blik van haar pleegmoeder, maar dat boeide haar niet.

'Sterker nog, waarom nodig je haar vrienden niet uit?' Ze wierp een blik op Lize die het sarcastische gebrachte idee waarschijnlijk nog geweldig vond ook, als zij maar aandacht kreeg.

'Ja de slingers kunnen er vast nog wel af hoor, dan kan je gewoon zeggen dat haar verjaardag is.'

Riley glimlachte en keek haar Carmen uitdagend aan. Carmen's blonde haren sloegen wild langs haar gezicht en haar blauwe ogen stonden fel toen ze haar hand hard op de tafel liet neerkomen.

'Genoeg, ondankbaar kind. Volgens mij moet je blij zijn dat we je verjaardag vieren met dat ondankbare gedrag van je. Je hebt geen idee hoe het anders kan.'

Ben keek naar zijn vrouw.

'Rustig maar, Riley maakte vast een grapje, of niet soms, Riley?'

Hij keek rustig naar haar en glimlachte wederom geruststellend. Wat is die man toch een watje, een aardig watje maar een watje.