Wie we zijn.

Hoofdstuk 2.4 Riley

Riley

Slaperig lag ze met haar hoofd op haar wiskundeboeken. Misschien was het toch iets te laat geworden gisteren. Gelukkig had de leraar geen hoge verwachtingen van haar.

Yara boog naar haar toe. 'Jij ziet eruit alsof je gisteren een leuke avond hebt gehad,' merkte ze op.

Riley kreunde vermoeid. 'Te leuk.'

Yara rolde met haar ogen. 'En vast niet de enige avond deze week dat je laat bent opgebleven, toch?'

Riley schudde kort lachend haar hoofd. 'Nee, je bent welkom om mee te gaan hoor.!

'Nee, dank je wel. Ik ga niet elke schooldag aan de drank, en dat zou jij ook niet moeten doen,' klonk het oordelend in Yara's stem. Riley wilde hard zuchten, maar ze kon zich net inhouden. Waarom hing ze eigenlijk nog met Yara rond? Ja, ze was op de hoogte van al het huiswerk, en soms konden ze samen lachen, maar soms leek het alsof plezier niet in Yara's woordenboek stond.

'Ik meen het, Riley,' vervolgde Yara, haar indringend aankijkend. 'Ik maak me zorgen om je'

'Waarom?' reageerde Riley boos. Het kwam er harder uit dan ze had bedoeld, en de leraar wierp een blik op hen. "Dames, ik had gezegd dat jullie zelfstandig en in stilte moesten werken, toch?"

Yara knikte snel. 'Sorry, meneer.'

Riley zuchtte. Hoe slijmerig kon iemand zijn? Verveeld pakte ze haar mobiel, de leraar die haar nog steeds in de gaten hield, negerend.

'Riley?' klonk een slaperige stem. Ze keek op van haar WhatsApp-gesprek. Meneer Ruiter, een van haar minst favoriete leraren, stond met een uitgestrekte hand voor haar. 'Wat dacht je ervan om die mobiel even aan mij te geven?'

'Ik dacht daar eigenlijk niet aan, meneer,' antwoordde ze brutaal, en de klas schoot in de lach.

'Riley, ik ga je het niet nog een keer zeggen. Anders hoef je de eerstvolgende les ook niet te komen, en als je had opgelet, zou je weten dat je dan de toets hebt.'

Goh, eerst dacht ze dat alleen haar pleegouders ontzettend vervelend waren, maar blijkbaar waren het alle volwassenen.

'Volgens mij zou jij die toets wel moeten halen, toch?' voegde hij eraan toe, haar triomfantelijk aankijkend.

Jammer genoeg had hij wel gelijk. Deze toets niet halen zou betekenen dat ze niet overging, en daarom leverde ze met frisse tegenzin haar mobiel in. Maar net voordat hij hem kon pakken, trok ze hem weg. 'Waarom wilt u eigenlijk zo graag mijn mobiel?'

De leraar fronste. 'Pardon?'

'Waarom wilt u zo graag mijn mobiel hebben? Ik kan hem ook in mijn tas stoppen en gewoon doorgaan met mijn huiswerk.'

De leraar zuchtte. 'Luister, Riley. Ik ga hier geen discussie over met je voeren. Geef me je mobiel of meld je bij de directie.'

Riley was even aan het afwegen. Ze had geen zin om de leraar zijn zin te geven, zeker niet haar wiskundeleraar die ze nooit had gemogen. Maar de toets van volgende week was een van de weinige toetsen die ze echt wilde halen. Dus nu gaf ze haar mobiel toch maar.

De leraar knikte goedkeurend. 'Mooi, je hebt nog een kwartier om je opdrachten af te maken. Als je klaar bent, kun je je mobiel aan het einde van de les weer ophalen.'

Ze liet haar blik over haar lege wiskundeschrift gaan. Ze wist nu al dat ze dat niet zou halen.

Toen de leraar zich omdraaide, liet ze haar blik naar het schrift van Yara gaan. 'Wat doe je?' fluisterde Yara chagrijnig.

'Wat ik doe?' vroeg Riley verbaasd. Heb je hem niet gehoord? Ik zou toch graag mijn mobiel terugwillen, en zoals je ziet, ben ik nog niet zo ver.'

Yara's blik ging naar de lege pagina's van Riley's schrift voordat ze haar schrift wegtrok en zo neerlegde dat Riley het niet meer kon zien.