Karanlık.... Vemde çok karanlık o ışığı açıcak kimse kalmadı hepsi teker teker yok oluyor kimsesiz kalıyorum yavaş yavaş.... Benim dünyam artık karanlık beni o karanlıktan kurtaracak kimsem yok yapa yalnızım artık herkes gitti...
Şaka yapmıyorum heryer karanlık dışındaki sesler zar zor duyuluyor ama gözlerimi açıp sesin kimin olduğunu bulamıyorum.
O kadar yorgunum ki yıllarca uyusam bu yorgunluk dinmeyecek gibi seslerin kimin olduğunu bulmaya çalışıyor kulağım gözlerimi açıp yüzlerini görmek istiyorum elimi kaldırıp karnıma koymak istiyorum aklımda sadece iki kişi var onları merak ediyorum ablam ve bebeğim
Gözlerimi. Açmaya çalıştım sanki yılardır uyuyorumda gözlerimi açamıyorum göz kapaklarım yapışmış gibi birkaç denemenin ardından başardım.
Gözlerimi yavaş yavaş araladım gözlerim bulanık birşeykilde beyaz tavanla karşılaştı.
? :uyuyan güzelimiz uyanmış.
Dedi bir ses sesin sahibini bulmak ister gibi çevreme bakındım.
Sonra bana gülümseyerek bakan kızı gördüm hemşire değildi hemşireye benzer bir hali yoktu eee doktorda değil gibi kimdi o zaman.
Kalkmaya çalıştım karnıma bir ağrı saplandı dudaklarımdan bir inleme döküldü.
? :hey! Yavaş.
Kız dikleşmeme yerdım etti. Yatakta oturuyor pozisyonu aldım.
? :iyi misin?
Başımı olumlu anlamda saladım.
? :Zeynep ben şimden memnun oldum Tuana.
Adımı nerden biliyordu?
Soru sorar gibi baktım gülümsedi.
Zeynep:sizi buraya getirirken çantamdan kimliğini almak zorunda kaldım oradan gördüm.
Sizi yani ülküde bu hastanedeydi.
Tuana:o nasılsın.
Diye sordum.
Zeynep:hangisinden bahsediyorsun?
Gözleri karnımdaydı.
Tuana:ablam o nasılsın
Zeynep:ablan gayet iyi sadece kolu çatlak araba çok sert çarpmamış durumu iyi yani merak etme.
Başımı saladım.
Zeynep:peki.
Sormaya korkuyorum ama merak ediyorumda. alıcağım cevap beni korkuyor aslında.
Zeynep bana bakıyordu benim gözüm pencereden dışarı bakıyordu.
Gözlerimi karnıma çevirdim yutkundum... Elimi kaldırıp karnıma koydum ve Zeynep denen kıza baktım.
Yüzünde bir gülümseme belirdi gözleri bir bana bir karnıma gidiyordu.
Yutkundum.
Nerdeyse nefes alamaz hala geliyordum.
Merakla bakışlarımı sürdürüyordum ama zeynepten cevap gelmiyordu.
Tuana:o nasıl
Diye bir fısıltı çıktı dudaklarımdan. Duyduğumdan bile emin değildim.
Tuana:o iyi mi?
Diye sordum bu kez daha yüksek bir sesle.
Gözşerini karnımdan çekip yüzüme baktı.
Zeynep:iyi
Dedi gülümsemesi genişledi.
Çığlık atmak kahka atmak istiyordum ama birşey yapamadım yüzüme kocaman bir gülümseme yerleşti. Gözlerimi birkaç saniyelik kapatım tekrar açtığımda bana bakıyordu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜVEY ABİM ~ÇAĞTU~
Random"ben sana aşıkken sen bana abi. Dediğinin farkında mısınız" "üvey de olsa abimsin ama" "ama aşığım sana bebeğim " "hani aşka inanamıyordun noldu birden bire " "hayatıma sen geldin beni kendine aşık ettin bana yaşamayı sen öğrettin "
