Age Of Putrefy

Chapter 11 - Move

Knot's Point of View

I was woken up by someone who's continuously shaking me. "Knot! Gising, may mga zombies sa labas!"

Napabangon ako at napamulat nang sambitin iyon ng boses ng babae. Napatingin ako kay Kim na ngayon ay natataranta.

"Knot, may zombie sa labas. Kanina pa nakikipaglaban sina Josh dun sa labas." kanina pa pala, ta's ngayon lang nila ako sinabihan!?

Kinuha ko ang kahoy na ginawa ko kagabi. Kagabi kasi ay 'di ako halos makatulog kung kaya't gamit ang extra na tela ay tinali ko ang binasag nilang bote sa dulo ng kahoy.

Nang makuha ko iyon sa ilalim ng mesa ay nagmadali akong lumabas para tumulong.

Bumungad sa akin, ang hukbo ng zombies. Dang! Ba't hindi tumunog ang traps na sinet-up namin kagabi!?

"Kim, kunin n'yo ang traps sa likod tsaka pumasok kayo sa loob ng camper van, kami ang bahal sa mga zombies." sabi ko kay Kim.

Nagmadali naman akong tumulong kay Josh, gamit ang matalim na dulo ng basag na bote ay pinagtataga ko sila sa ulo tsaka tatadyakan para maalis ang ulo't katawan nila sa bote.

May dalawang zombies na magkasunod kung kaya't humugot ako ng pwersa at sabay silang tinaga sa ulo sa paraan ng pagse-spear. Tagos sa kanilang ulo ang bote at tinadyakan ko ang katawan ng nasa harapan at sabay silang natumba.

Tsaka ko lang naalala na may kutsilyo pala ako sa aking likuran. Nilagay ko iyon kagabi sa aking likuran in case of emergency.

Agad kong hinugot iyon at sinabihan si Josh. "Josh, gamitin mo 'to." I threw the knife to the ground, near him to make sure he won't get cut by the knife.

He picked it and tried to fight the zombies. "Sa ulo ang target." I reminded him. He nods and stabbed a zombie.

Ako nama'y patuloy sa pagtadyak sa mga malapit na zombies at pinanghiwa o 'di kaya ay pinagtataga sa paraan ng pag-spear sa kanilang ulo.

"We are out numbered. We have to back off." sabi ni Josh at halatang pagod na ito sapagkat hingal na hingal na ito. Tumango lang ako. Nang mapalingon ako sa likuran ay nakita kong papasok na si Kim. "Kim, hanapin mo 'yung susi ng sadakyan sa driver's seat. Isara n'yo ang bawat bintana at hinatayin kaming makapasok sa loob." tawag ko rito na ikinatango n'ya.

"Hintayin na lang natin ang signal ni Kim kung nahanap na n'ya ang susi. Kaunting tiis na lang Josh, kayanin natin 'to." pagpapalakas-loob ko sa kanya.

Patuloy lang kami sa tadyak, taga, at pag-atras para lang makapatay ng zombies. Patuloy ang pagdami ng mga ito at para bang walang katapusan.

"Knot! Nahanap ko na ang susi!" sabi ni Kim. Nagkatitigan kami ni Josh at nagtanguan para sa senyales na pumasok na kami.

Pinauna kong pasakayin si Josh, at ako naman ay gamit ang spear ay tinulak ang mga zombies para makagawa kami ng distansya sa kanila.

Sumunod naman ako, "Sinong marunong magdrive?" tanong na bungad ko. "Ako na ang bahala." sagot ni Josh.

Stinart na ni Josh ang sasakyan ngunit ayaw nitong gumana. "Damn, baka ang tagal nang hindi nagamit ng sasakyan na ito." duda ni Nade na may pag-alala.

Patuloy lang sa pag-start si Josh sa sasakyan ngunit ayaw talagang gumana. "Bilisa n'ya, malapit na 'yung nga zombies." pagpapanic ni Angel.

Sa isang ulit pa na pagstart ng sasakyan ay bigla itong gumana.

"Kumapit kayo!" utos ni Josh at humanap kami ng maari naming makapitan.

Sa isang iglap ay para kaming nasa race, para bang nasa karera kami kontra kamatayan. Delikado na lalo't nasa mapuno at medyo bumpy ang daan dahil sa 'di pantay na lupa.

"Ayun, ayun ang daan papuntang highway!" turo ni Shae sa 'di kalayuan. Diniretso ni Josh ang sasajyan patungo sa direksyon na iyon kahit medyo maumbok ay patuloy lang. Hanggang sa napansin na namin ang unti-unting pagiging flat ng daan.

Napasilip ako sa harapan at napansing nasa highway na kami, at medyo malayo na sa Grouise High. Damn. What a bad ass morning. Gandang bungad, tangina.

Bumitaw na ako sa kinakapitan kong bars at naglakad patungong kusina. Nagkagulo man ang ibang kagamitan ngunit wala namang nabasag o nasira.

"Kim, saan na ang mga bag na puno ng pagkain?" tanong ko. "Sandali, dadalhin ko d'yan." sabi n'ya.

Dala-dala ang dalawang bag ay lumapit s'ya sa akin at nilapag ang bag sa lamesa. "Maghanda ka ng almusal sa bawat isa, tinapay lang muna na may palaman. Wala pa tayong stock ng kape or anything. We'll have bread for three meals. Kailangan nating magtipid." I spoke as I open the bag. She then grabbed some clean plates and took the bread out.

Bread is the onlyready-to-eat food here in these bags, so we have no other choice. Maybe, some days we'll find some coffee and proper meal. I hope so.

I putted the canned goods in the cabinets, while the ricegrains, I put them under, there are cabinet under here as well.

We need a lot of things for us to have a proper meal. We need rice cooker, and I think there's still gas inside the gas stove. I tried looking down the cabinet to find some pots to cook and found one frying pan and an old rice cooker pot but without it's machine that heats up the whole thing.

Maybe we can eat a proper after all.

May mantika rin naman silang nakolekta, pati na rin ibang ingredients na talaga namang maaaring makatulong sa pagluto.

But maybe later, ginisang corned beef lang ang magiging ulam at ipapalaman sa tinapay, baka okay na 'yun.

"Wait lang, Knot, saan tayo patungo?" tanong ni Josh na ikinatahimik ko. Sa'n nga ba?

"Tumungo kaya tayo sa syudad?" suhestiyon ni Angel. "Pero kung sa syudad tayo ay mas maraming zombies kasi sa daming populasyon ng ating bansa." kontra ni Kim.

"Pero kung sa syudad tayo ay mas maraming pagkukunang stock ng pagkain, mga resources, kagamitan, at mga mahalagang gamit. Baka nga, may mahanap tayong survivors dun eh." depensa nya. "Pero mas safe kung tayo-tayo lang, walang magiging pabigat. At oo, mas madaming zombies ang nasa syudad kesa sa probinsya." sabat ni Shae. "Still, kulang tayo sa kagamitan at pagkain. Mas marami ang mapagkukunan natin ng pagkain at kagamitan kung sa syudad tayo."

"We can plant crops in the farms, right? Bakit kailangan pang magpunta sa syudad para makakuha ng pagkain kung kaya naman nating magtanim?" sabat naman ni Nade. "Pero mas tatagal pa kung tatanim tayo, kesa sa grocery store ay kukuha lang tayo."

"Pero kung kukuha tayo sa grocery stor--" naputol ang sasabihin ni Kim nang sumabat si Angel.

"Bakit palagi na lang ako ang mali? Ba't n'yo ako pinagtutulungan!? Ako lang ba ang gustong mapadali ang pamumuhay natin? Ako lang ba ang nakakaisip na mas iwas ang pagod kung nasa syudad tayo? B-Bakit, bakit parang a-ako na lang palagi ang pinagtutulungan n'yo?" napaluha ito sa huli n'yang sinabi.

Umalis s'ya at dumiretso sa kusina. Katahimika ang nanuno sa aming lima. Walang 'ni isang gustong magsalita.

Parang, nasobrahan yata ang pagkampihan nila at 'di na nila nalamang nasasaktan na si Angel sapagjat pinagtutulungan s'ya ng mga kaibigan n'ya mismo.

Maybe, they fought below the belt. And didn't care about what Angel might feel.

Tumayo si Kim at tinungo ang cr kung saan kanina dumiretso si Angel para doon ay umiyak.

Here goes another problem.

☣➖☣