The Last Snape

Hoofdstuk 67: Er zijn voor elkaar

(A/N: ik weet dat een aantal van jullie wellicht verbaasd waren door de ingevoegde stukken van een schijnbare bruiloft. Blijf volhouden, dit komt allemaal bij elkaar)

***********************************
Als Layla de volgende dag haar ogen opent, kleurt een waterig zonnetje het water van het meer, waardoor een groene gloed haar Dormitory binnenkomt. Met zachte vingers gaan haar vingers naar haar lippen, en ze glimlacht om haar eigen actie. Ze stapt het bed uit en trekt haar schooluniform aan. Haar haren laat ze loshangen, met enkel een dunne haarband om ze uit haar gezicht te houden. Even peutert ze aan de bandjes van haar schoenen, maar als die ook vastzitten komt ze overeind en grist haar boekentas van de grond. Even wil ze al de Dormitory verlaten, maar dan bedenkt ze zich en buigt zich even terug het bed in. Zacht strijkt ze Nagini over haar kop, die opent voorzichtig een oog.

'Dag Nagini'

De slang kijkt haar begrijpend aan maar legt dan haar kop terug op het matras. Layla sluipt stilletjes de kamer uit, gezien ze duidelijk de eerste was die wakker was van haar jaargenoten. Als ze de deur achter zich sluit, loopt ze langs alle andere Dormitory deuren af in de richting van de Common Room. Achter haar schijnt het groenige licht naar binnen door het grote raam aan het einde van de gang. Als ze de deur opent naar de Common Room loopt ze bijna tegen de persoon waar ze op dat moment aan dacht op. Hij had zijn uniform ook aan, zijn haren half opgestoken, zoals zij het graag zag. In zijn hand had hij een lichtroze roos, die hij tegen zich aandrukt als hij ook merkt dat hij bijna tegen iemand aanbotst. Maar als hij ziet wie er voor hem staat, verdwijnt zijn geschrokken blik en glimlacht hij voorzichtig.

'Goedemorgen.'

'Goedemorgen.'

Scorpius steekt de roos voor zich uit en Layla pakt hem aan. Nog altijd staand voor de deur naar de Girls' Dormitories kust Scorpius Layla, net als hij gisteren voor het eerst had gedaan.

In een zwart pak, zijn haren half opgestoken zoals zij graag zag, kijkt de bruidegom in de spiegel in een kamer aan de andere kant van het landgoed. Zijn vader staat achter hem klaar met de corsage. De littekens op diens handen vielen minder op, maar zouden nooit helemaal verdwijnen, net als degenen die verstopt zaten onder het pak.

'Praat met me, zoon.'

De bruidegom kijkt ze vader in de reflectie van de spiegel aan.

'Ik zou willen dat moeder er vandaag bij had kunnen zijn.'

De vader knikt, terwijl de zoon zich omdraait. Hij spelt de corsage op en strijkt de stropdas van zijn zoon strak. Dan pakt hij hem stevig vast en drukt hem tegen zich aan.

'Ik ook, jongen. Ze zou zo trots zijn geweest.'

Scorpius pakt zijn vader ook vast en zo blijven ze even staan, denkend aan Astoria.

'Hoe zijn jullie allebei zo vroeg wakker?'

Albus ploft met zijn haren warrig van slaap en zijn stropdas ongestrikt naast Layla neer. Hij pakt een stapel toast en begint op elk stuk brood een laag boter en verschillende soorten jam te smeren. Als hij even opkijkt van zijn smeersels, ziet hij de roos op de tafel liggen. Hij volgt hem omhoog naar zijn twee vrienden, die rustig zitten te eten. Een brede grijns vormt zich op zijn gezicht.

'L? Scorpius?'

Layla is de eerste die opkijkt, en ze moet haar best doen om het niet uit te proesten van het lachen.

'Al, kijk me alsjeblieft niet zo aan, je lijkt wel een seriemoordenaar met die grijns'

Scorpius kijkt door Layla's opmerking ook op en laat zijn vork prompt vallen terwijl hij in de lach schiet, zowel om de blik als de opmerking van Layla. Albus blijft hen echter grijnzend aankijken, zijn ogen gaan tussen de roos en het tweetal.