The Last Snape

Hoofdstuk 53: Een Nieuwe Professor

Hoi allemaal,

Ik hoop dat jullie allemaal OK en gezond zijn in deze vreemde corona tijd. Ik had gehoopt dat ik meer tijd zou hebben om te schrijven, maar dat valt helaas vies tegen. Maar ik hoop weer wat regelmatiger te gaan updaten (dat zeg ik altijd, ik moet me er echt eens aan gaan houden XD)

Hoe dan ook, veel leesplezier en veel gezondheid in deze vreemde tijden.

xx

SweetLoveWriter

************************************************

Layla kijkt naar buiten terwijl het landschap voorbij raast. Haar boeken voor Ancient Studies liggen naast haar, maar daar lagen ze al sinds hun vertrek vanaf platform 9 ¾. Albus zit tegenover haar, ook starend naar buiten. Scorpius liep ergens rond, op zoek naar Rose, maar van hem hadden ze verder nog niets vernomen, behalve dat hij hen even op het perron had opgezocht. Nu zaten ze even alleen, omdat Ananda en Lizzy hun uniformen aan gingen trekken. Een ongemakkelijke stilte hangt in de coupe. Om de zoveel tijd probeert Layla indirect naar Albus te kijken, maar ze is bang dat hij haar blik kruist en probeert zichzelf daarom in te houden. Ze wist nog steeds niet wat ze moest zeggen, en dat duurde al best wel een tijdje. Om precies te zijn, sinds het moment dat Albus haar had gezegd dat hij verliefd op haar was. Even kan ze zichzelf niet bedwingen en richt haar ogen via het raam op haar beste vriend. Al sinds ze klein waren konden Albus en zij het met elkaar vinden. Waarom voelde zij niet voor Albus wat hij voor haar voelde? Waarom kon zij de blonde haren en de glimlach van Scorpius niet vergeten ondanks dat ze die glimlach al zo lang niet meer op haar gericht had gezien? Dan schieten Albus' ogen richting Layla en kruisen hun blikken elkaar. Ze blijven elkaar strak aankijken, wachtend tot de ander begint te praten.

'Het spijt me echt, Al.'

Albus schudt zijn hoofd.

'Jij kunt er niets aan doen, L. Ik was gewoon stom dat ik er iets over heb gezegd.'

Nu draait Layla zich recht naar Albus toe.

'Dat zeg je nu elke keer dat ik je zie. Jij kunt je gevoelens niet bepalen, net zomin als ik...'

'Maar dat betekend niet dat ik er iets van had moeten zeggen, want nu kunnen we niet eens meer normaal met elkaar praten of elkaar nog maar aankijken!'

Albus maakt nu ook rechtstreeks oogcontact met Layla en zijn wangen zijn rood. In zijn ogen glinsteren tranen die niet mochten vallen. Layla leunt naar voren, meer in de richting van Albus. Een van de opgestroopte mouwen van haar zwarte vestje valt naar beneden, maar dat houdt haar niet tegen om hem strak aan te kijken.

'Al, je moest dit zeggen, ook al was dit niet het resultaat waar je misschien op gehoopt had.'

Layla steekt een hand uit naar Albus. Ze wilde haar beste vriend niet kwijt, en dat moest ze hem laten weten, nu meer dan ooit.

'Al, wat gebeurd is, is gebeurd. Maar ik wil jou niet kwijt als mijn beste vriend. Het spijt me oprecht dat ik niet verliefd op je ben, maar ik kan ook niet liegen dat ik dat wel ben en je aan het lijntje houden. Dat is niet eerlijk tegenover geen van ons beide.'

Albus kijkt met een beduusd gezicht naar de uitgestoken hand. Al het steen en glas in zijn slaapkamer had het hard te verduren gehad toen hij thuis was gekomen na zijn gesprek met Layla. Zijn moeder had alle wonden kunnen genezen aan zijn handen en armen, zodat Layla er gelukkig niets van hoefde te zien. Zelf was hij niet in staat geweest om de sneeën en schrammen te genezen, gezien hij niet eens meer zijn Wand had kunnen vasthouden toen hij klaar was, of beter gezegd, werd onderbroken door zijn vader die plotseling in de kamer had gestaan. Die avond hadden ze weer gepraat. En ze hadden geschaakt. James had nog even in de bibliotheek gestaan om te vragen of hij de volgende dag naar de Weasley-Johnson's mocht, waar Harry het mee eens was geweest op voorwaarde dat James dit jaar beter zijn best ging doen in zijn laatste jaar op Hogwarts. James had schoorvoetend de bibliotheek weer verlaten, nagekeken door de schakende vader en zoon en Lily, die in een stoel bij het raam zat te lezen toen James binnen was gekomen. Albus blijft nog even staren naar Layla's hand, maar dan steekt hij langzaam die van hem ook uit en legt hem op de blanke, uitgestoken hand.