The Last Snape

Hoofdstuk 37: De Helden

'Als u er klaar voor bent Mr. Longbottom?'

Neville kijkt op naar de Healer die naast het bed van zijn vader staat. Zelf stond hij bij zijn moeder en langzaam glijdt zijn blik naar haar toe. Ze sliepen allebei al, zo vredig, alsof er niets aan de hand was. Maar er was wel iets aan de hand, er zou iets gaan gebeuren, iets wat hij nooit meer zou kunnen draaien. De afgelopen dagen was hij bijna niet thuis geweest. Hij had bij hen gezeten. Aan hun zijde geslapen, na vandaag zou dat voorbij zijn. Met bloed doorlopen ogen kijkt hij weer naar zijn vader. Zijn grootmoeder Augusta zei zo vaak dat hij op hem leek, maar dat hij het hart van zijn moeder had. Hij moest het altijd maar van haar aannemen. Hij wist het niet. Dagenlang had hij ze alles verteld. Alles wat hij ze al een keer eerder had verteld door de jaren heen, maar wat hij nu toch nog een keer kwijt had gewild. Hij was altijd alleen geweest, hij wilde niemand om zich heen hebben. Zelfs Hannah wilde hij niet in de buurt hebben. Dan voelt hij een zachte hand die zich om die van hem vouwt en hij kijkt met vertroebeld zicht op. Maar de persoon die zijn hand vast had gepakt had hij overal herkent, simpelweg omdat het zo'n donkere vlek was. Nu merkte hij weer hoe veel zijn dochter op haar leek. Maar daar wilde hij op dit moment niet aan denken. Die laatste nacht was het moeilijkst geweest, wetende dat het vandaag voorbij zou zijn. Om 11 uur precies, hij had nog op de klok gekeken toen hij de deur open hoorde gaan, was er iemand de kamer in gekomen. Hij was wat in gedoezeld, iets wat hij niet van plan was geweest, maar toch had gedaan. Met zijn hand nog altijd om die van zijn moeder heen, had hij opgekeken naar de deur. Daar had ze gestaan, niet in een nachtjapon, maar in een zwarte jurk. Haar haren los, niet eens half opgestoken. Langzaam was Layla naar binnen gekomen en had ze de deur weer achter zich gesloten. Het enige licht in de kamer kwam van de lamp op het nachtkastje tussen de twee bedden in, waardoor het gezicht van haar vader zwak verlicht werd. Zonder hem uit het oog te verliezen liep Layla naar de bedden van haar grootouders, waar ze omheen liep naar vader toe, die op een klapstoel zat.

'Wat doe je hier meisje? Jij had al lang in bed moeten liggen.'

Layla glimlacht, ze buigt zich naar haar vader toe en drukt hem een zachte kus op zijn wang.

'Ik laat u dit toch niet alleen doen.'

Neville, die al dagenlang zichzelf had afgesloten voor alle contact, merkte ineens hoeveel hij het had gemist. Layla kijkt op naar haar grootouders, voordat ze zelf een stoel pakt en naast haar vader gaat zitten. Een lange tijd is het doodstil, Layla kijkt van Alice, naar haar vader, naar Frank en dan weer terug. Er viel niet veel te zeggen sinds ze terug was gekomen van de Knight Bus en dit moment was niet anders. Ze dacht ook niet veel, ze wist nog niet wat ze moest denken van het feit dat ze na morgen allebei haar grootouders kwijt was. Het leek allemaal zo onwerkelijk en ver weg dat ze het zichzelf nog niet kon voorstellen. Neville wilde dat hij het zich niet kon voorstellen. Weken had het door zijn hoofd gespookt, en nu was het dan zover. Zijn grootmoeder had het niet willen begrijpen, maar had er uiteindelijk vrede mee moeten hebben dat ze haar zoon en schoondochter toch ooit op een dag los moest laten. Na een lange tijd van stilte, en een gefocuste blik van Layla op haar grootmoeder, kijkt ze weer even naar haar vader en onmiddellijk ziet ze de tranen. Ze leunt zich naar hem toe en pakt zijn hand, die op zijn bovenbeen rustte, vast. Neville ziet de blanke hand om die van hem heen vouwen en kijkt op. Met roodbetraande ogen, die hij toch een lange tijd voor zijn dochter verborgen had gehouden, kijkt hij haar aan en glimlacht terug naar zijn al glimlachende meisje, door zijn tranen heen. Ze had de hand niet meer losgelaten vanaf dat moment, en Neville had zijn eigen grip om de hand ook niet verslapt. Die ochtend was Hannah compleet overstuur binnen gekomen, Lizzy bijna achter zich aan slepend, omdat Layla verdwenen was. Met rood aangelopen gezicht en vuurspuwende ogen had ze Neville en Layla zien zitten, Layla op dat moment kijkend naar Frank, Neville naar zijn moeder, een hand om Alice's hand en een nog altijd in de ferme greep van zijn dochter, zodat ze niet zouden vergeten dat de ander er ook nog was. Lizzy had haar moeder meteen gepasseerd en was naar de bedden en het duo ertussenin gelopen. Hannah had alleen maar toegekeken, met grote ogen. Het vuur was gedoofd, maar het duurde toch nog een tijd voordat ze zich bij haar gezin voegde. De oudste Longbottom van de familie was niet veel later binnengekomen. Dat was het moment geweest dat Neville Layla had losgelaten om zijn grootmoeder naar de bedden te begeleiden, ze begon nu toch echt oud te worden en het vooruitzicht van de dag liet haar nog ouder uitzien. Neville glimlacht opnieuw door zijn tranen heen als hij Layla's hand om die van hem voelt. Dan kijkt hij weer op en ziet nu Lizzy aan zijn andere kant, zich vastklampend aan zijn arm. Zo blijft hij staan, en dan draait hij zich terug naar de Healer. Even haalt hij diep adem en dan knikt hij.