The Last Snape

Hoofdstuk 22: Misfits seperated

Layla kijkt op van haar boeken, weer een dag op Hogwarts in haar tweede jaar, maar ondanks dat ze nog altijd een Slytherin was, was ze alleen. Haar vader hield haar scherp in de gaten om maar te voorkomen dat ze omging met Scorpius en Albus. Elke dag zat ze alleen aan de tafels van de Great Hall, studeerde ze alleen in de bibliotheek en ging ze zo laat mogelijk terug naar de Common Room, om de jongens maar te ontlopen. Ze wist dat haar vader overal ogen had, ze kon zweren dat ze hem ooit in een donkere hoek van bibliotheek zag kijken of ze wel degelijk alleen was. Maar als ze opkijkt van haar boeken, is ze dat niet meer. Albus was de Great Hall binnengekomen en had Layla zien zitten. Ze waren nu twee weken terug op Hogwarts, en in de tijd had hij Layla enkel maar in de gangen zien lopen. Hij en Scorpius waren ook nog even weg geweest, met toestemming van Slughorn en McGonnagal, naar de begrafenis van Scorpius' moeder. Scorpius was gebroken, de persoon waar hij het meest van hield was nu ineens verdwenen, en hij wist niet hoe hij daarmee om moest gaan. Metershoog waren de muren om Scorpius heen, en Albus wist niet hoe hij er doorheen moest breken. Maar Layla misschien wel... zij had dat immers ook bij hem gedaan in zijn eerste jaar. Toen hij Layla alleen aan de tafel zag zitten, was hij meteen naar haar toegelopen en nu zit hij tegenover haar.

'Hey...'

Layla glimlacht zwak.

'Hoi...'

Albus blijft Layla aankijken, die buigt zich echter meteen weer over haar boeken heen.

'L, wat is er?'

Geen reactie.

'L?'

Layla slaat haar boek dicht en kijkt op.

'Ik mag niet meer met jullie praten van papa Al, begrijp dat dan!'

Ze wil overeind komen, maar Albus houdt haar tegen.

'L, luister nu toch eens naar jezelf? Waar is die vechtlust gebleven? Waar had je het deze zomer over?'

Layla kijkt Albus aan, met tranen in haar ogen, maar ze vallen niet.

'Al, het scheelde niet veel of ik had niet meer in Slytherin gezeten, die re-sorting was serieus, papa zal er alles aan doen om mij zo ver van jullie af te houden als mogelijk.'

Albus blijft Layla aankijken, hij gaat weer zitten, en door de arm die hij nog altijd vast heeft, gaat Layla ook zitten.

'Meen je dat?'

Layla knikt.

'En ik dacht dat mijn pa erg was.'

Layla schiet in de lach, Albus volgt haar voorbeeld. Dan laat Albus Layla's arm los en pakt in plaats daarvan haar hand, hij kijkt haar recht aan.

'L, vergeet niet wie jij bent. Je bent altijd degene geweest die voor zichzelf opkwam, en voor Lizzy. Laat je nu niet in een hoek zetten...'

Albus blijft een tijdje aankijken, dan knikt Layla. Ze wist dat Albus gelijk had, zoals zo vaak. Dan laat Albus de hand los en kijkt naar de tafel.

'En... ik heb je hulp nodig.'

Layla kijkt verbaasd op.

'Hoezo?'

Albus kijkt haar aan.

'Scorpius...'

Layla's ogen worden groter.

'Wat is er met hem?'

Albus kijkt op en ziet haar kijken, nu wist hij het zeker, Layla gaf net zoveel om Scorpius als hij, en ze zou er alles aan doen om door zijn muren heen te breken.

'Hij heeft zich afgesloten, compleet, hij zegt geen woord meer, staart alleen maar voor zich uit...'

Albus kijkt weg.