The Last Snape

Hoofdstuk 33: Layla Lily Longbottom

Layla staart voor zich uit, ze had haar gewone, zwarte kleren aan, een zwarte broek met een zwart shirt met lange kanten mouwen. Daaroverheen de mantel die ze een jaar eerder van Scorpius had gekregen, ze was het afgelopen jaar zoveel gegroeid dat hij nu perfect paste. Scorpius had hem niet meer gepast, want ook hij, en Albus, waren gegroeid, daarom viel het ook  bijna niet op dat ze überhaupt groter waren geworden. Ze waren op weg terug naar Platform 9 3/4, waar ze over minder dan een half uur zouden arriveren. Lizzy zat bij haar vriendinnen in een andere coupe, Layla had haar gezien toen ze de trein in gingen, maar daarna niet meer. Haar vader was nog even langs haar coupe gekomen, maar ze hadden niet meer gepraat. Sinds hun gesprek in de tuin was Layla ook tot de conclusie gekomen dat zij fout had gezeten, ze moest haar vader misschien wel iets kwalijk nemen, maar hem haten, dat was te ver gegaan. Het ging langzaam weer beter tussen hen, dat zagen Albus en Scorpius ook.

'Je vader en jij hebben de strijdbijl begraven L?'

Dat was wat Albus had gezegd toen hij de blikken tussen Layla en Neville had gezien, Layla had opgekeken en geknikt.

'Ja Al.'

Scorpius had nog even verbaasd gekeken.

'Na alles wat hij heeft gedaan? En je vergeeft hem zomaar?'

Layla had haar hoofd geschud.

'Nee, niet alles is vergeten Scorpius, maar we moeten wel vergeven. Ik bedoel, hij is mijn vader, en ik houd van hem.'

Albus was de bank overgestoken, was naast Layla gaan zitten en had geglimlacht.

'Ik begrijp het.'

Hij had opgekeken.

'Het is hetzelfde als wat wij hebben gehad afgelopen jaar met onze vaders Scorpius.'

Hij had even naar Layla gekeken.

'Daarbij, dat weet je misschien niet Scorpius, maar Layla en Neville waren heel close toen Layla kleiner was, totdat ze rond haar 10e begon te twijfelen over wie haar moeder was en haar vader haar er niets over wilde vertellen, toen is ze zich gaan afkeren.'

Layla was in de lach geschoten en had Albus speels in zijn zij gepord, hij was met gemaakte pijn in elkaar gekrompen.

'Au L, iets zachter de volgende keer.'

Ze waren allebei even in de lach geschoten, maar toen ze op hadden gekeken naar Scorpius, waren ze stil gevallen.

'Dus jij en je vader zijn ook weer close, net als Albus met zijn vader?'

Layla was op haar beurt de bank overgestoken en had Scorpius bezorgd aangekeken.

'Jij niet dan?'

Scorpius had weggekeken en zijn hoofd geschud.

'Ik ken mijn vader niet anders dan puur gefocust op zijn werk op de Ministry, ik weet niet of dat ooit nog verandert. Zeker na de dood van mam...'

De tranen branden plotseling in zijn ogen, zwakkeling, had hij gedacht, zwakkeling, welke slappe zak gaat er nu een potje zitten janken om zijn moeder. Maar Layla en Albus hadden zich er niets van aan getrokken. Albus was naar voren geleund en had een hand op Scorpius' knie gelegd en hem bemoedigend aangekeken, Layla had een arm om hem heen geslagen en hem gedwongen haar aan te kijken.

'Scorpius...'

Scorpius probeert zijn hoofd weg te draaien.

'Scorpius, kom op, kijk me eens aan.'

Scorpius had uiteindelijk toch naar zijn beste vriendin gekeken, helemaal gehuld in het zwart, haar haren half opgestoken, de rest van haar zwarte haren vallen golvend langs haar gezicht af.