The Last Snape

Hoofdstuk 34: (Geen) Afstand

Die avond zitten Layla, Lizzy en Neville met zijn drieën aan een tafeltje in het restaurant wat Lizzy had gekozen, Dolly Dallop's Delicious Dishes, wat sinds de vorige zomer in het pand van Terror Tours was gekomen, tegenover Sugarplum's Sweetshop en Rosa Lee Teabag. Het was een restaurant waar een huiselijk sfeertje hing met overal antiekwaren en hebbedingetjes die rechtstreeks uit het huis van Dolly Dallop zelf konden komen, wat boven het restaurant lag. Het was niet druk, dus had Dolly alle tijd voor al haar klanten, die ze allemaal behandelde als haar eigen familie. Met haar gebloemde schort die altijd schoon bleef, ondanks dat ze constant aan het koken was, liep ze van tafeltje naar tafeltje, om dan weer een tijdje in de keuken te verdwijnen voordat ze weer terugkwam met borden vol met heerlijk eten. Ze werd zowel in de keuken als in de bediening geholpen door huiselfen, die allemaal netjes gekleed waren en goed werden behandeld. Zij waren allemaal vrije elven die door Dolly waren gevraagd om bij haar te komen werken, in ruil voor kost en inwoning en elke maand 2 vrije dagen die ze zelf mochten besteden zoals zij wilden, met een kleine bijdrage van Dolly zodat ze echt konden doen wat ze wilden, als gelijken. Layla had het restaurant rond gekeken, verbaasd over hoeveel spulletjes er overal lagen, van bordjes aan de muren met afbeeldingen van verschillende dieren erop, tot tierlantijntjes op de kastjes en fotolijstjes waar de voorbeeldfoto nog in zat en waar dus mensen op stonden die niemand eigenlijk kende, maar dat maakte Dolly blijkbaar niets uit. Ook Neville had met grote ogen rondgekeken, net als zijn dochter verbaasd over het interieur, maar Lizzy was breed glimlachend naar haar favoriete tafeltje bij het raam gerend en was breed glimlachend gaan zitten. De hele avond was heel gezellig geweest, Hannah kon helaas niet mee ondanks dat Neville het haar had gevraagd toen ze de Trunks van de meiden af kwamen zetten. Ze zei dat ze nog even naar haar ouders ging, iets wat bijna nooit gebeurde, maar nu schijnbaar heel belangrijk voor Hannah was. Neville had haar vreemd aangekeken, maar had verder niet meer geprotesteerd. Hannah had niet gezien hoe goed het ging nu tussen hem en Layla, misschien kwam dat later, maar Neville had op dit moment geen zin in ruzie. Zijn humeur was goed, en dat liet hij door niemand verpesten. Vol trots kijkt hij naar zijn beide dochters die nu aan hun dessert zaten. De ene gekleed in kleren die hij overal tegen zou kunnen komen, maar die Lizzy op de een of andere manier dan toch beter stonden, de andere compleet in het zwart. Hij moest er nog altijd aan wennen dat Layla zo was veranderd, maar langzaam, heel langzaam ging het beter. Als Layla opkijkt van haar dessert, ziet ze haar vader kijken en grijnst ze breed.

'Ja pap?'

Neville kijkt betrapt naar de coupe voor zijn eigen neus, die er onaangeraakt stond, maar niet smolt, daar had Dolly wel voor gezorgd.

'Niets, ik zat mezelf gewoon te bedenken hoe trots ik ben op mijn dochters.'

Lizzy en Layla kijken elkaar aan en schieten spontaan in de lach, Lizzy kon het ooit niet echt geloven dat het nog altijd haar vader was die al die dingen nu zei, haar een restaurant liet kiezen, haar knuffels gaf en haar nu echt zag staan, dat was de afgelopen jaren nooit gebeurd, en nu ineens wel, en het maakte haar blij. Alles ging nu goed, ze had vriendinnen uit alle Houses op Hogwarts, een vader die nu zichtbaar van haar hield en Layla niet meer voortrok. Neville kijkt naar Lizzy en glimlacht. In haar uiterlijk leek ze heel veel op Hannah, en het was hem nog nooit opgevallen dat ze dezelfde heldere lach als Layla had, iets waardoor hij nog breder gaat glimlachen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij haar zo links had laten liggen, zijn eigen dochter en hij had gedaan alsof ze niet bestond, alleen maar zodat hij meer aandacht aan Layla kon geven, zijn prinsesje, zijn kleine meisje en degene van wie hij onvoorwaardelijk hield. Maar ook van Lizzy hield hij heel veel, het had gewoon een lange tijd geduurd voor dat door was gedrongen. Hij kijkt weer naar zijn jongste kind en denkt terug aan de tijd dat Lizzy net geboren was. Tijdens de zwangerschap waren hij en Hannah heel close geweest, gezien het eigenlijk onmogelijk was voor hen om een kind te krijgen, wilde Neville elk moment koesteren. Maar na haar geboorte had Hannah Lizzy heel veel voor zichzelf gehouden, iets wat ze nooit met Layla had gedaan, anders dan haar aan zich vastklampen omdat iemand haar af zou kunnen pakken tenminste. Neville was ook druk geweest met zijn werk, dat was waar, maar dan nog, Hannah schermde zijn jongste dochter ongemerkt af van de vader. Daardoor had hij nooit een goede band met Lizzy kunnen vormen en dat overgelaten aan Hannah, niet merkend dat die haar aandacht ook weer verlegde naar Layla en ook minder naar Lizzy omkeek. Maar dat stopt nu, denkt hij, ik ga mijn best doen van nu af aan, ze zijn allebei mijn dochters en vanaf nu zijn ze dan ook gelijk.