The Last Snape

Hoofdstuk 47: De Gangen van Hogwarts

Als Layla de volgende dag opstaat, bedenkt ze zich weer dat vandaag de laatste dag was dat ze bij de Potters kon blijven. Ze hoeft zich maar op haar zij te draaien om haar koffer te zien staan. Op de stoel naast haar bed hangt haar schooluniform al klaar. Ze slaat de dekens terug en blijft even op de rand van haar bed zitten, haar benen bungelend een klein stukje boven de houten vloer. Ze blijft staren naar de blouse, rok en mantel. De hoge sokken en de platte schoenen. Toch komt ze dan alsnog uit het bed en loopt naar de kast toe en trekt ondertussen haar nachtjapon over haar hoofd heen uit. Ze knoopt de blouse dicht en ritst ook de rok dicht. Als ze weer op het bed gaat zitten met haar schoenen echter, blijft ze een tijdje naar de platte schoenen staren. Dan kijkt ze op naar haar koffer en stapt weer van het bed af. Ze grabbelt even door de tas heen en vist dan een paar andere schoenen van de bodem af. Een paar zwarte hakken, ze had ze nog niet zo lang, en ze had ze ook nog nooit gedragen. Ze trekt de schoenen aan en gaat voor de spiegel staan. Dan trekt ze haar vlecht los en bindt alleen de twee voorste plukje vast. Ze pakt de mantel van de hanger en doet hem aan. Ze pakt haar koffer van de stoel en draagt hem naar beneden. Maar voordat ze helemaal naar beneden gaat, loopt ze toch nog even de bibliotheek in om het portret van Severus Snape nog gedag te zeggen. Het gezicht in het portret kijkt op als hij iemand een tas op de tafel hoort leggen.

'Miss Longbottom. U komt nog even gedag zeggen?'

Layla knikt.

'Ik wilde u bedanken, professor. Dat u er voor me was de afgelopen weken.'

Severus schudt kort zijn hoofd.

'Dat heb je allemaal aan je zelf te danken.'

Hij kijkt haar doordringend aan, alsof hij dwars door haar heen kan kijken.

'U bent intelligent miss Longbottom, dat moet u nooit vergeten.'

Layla knikt en glimlacht verlegen.

'Hij heeft gelijk Layla.'

De geschilderde ogen kijken op naar Harry, die ook in de bibliotheek was toen Layla binnenkwam, maar niet opgemerkt was door Layla.

'Meneer Potter, dat ik u dat nog eens zou horen zeggen.'

Harry kijkt met een schuin oog naar het schilderij, maar dan kijkt hij Layla weer aan.

'Ginny heeft het ontbijt klaar staan, als je je eerste les wil halen moeten we nu echt gaan eten.'

Het duurt even voor Layla weer aan de omgeving was gewend, van de warme woonkamer waar Ginny haar nog een stevige knuffel had gegeven voordat ze de open haard in stapte, naar het grote kantoor van Headmistress McGonagall, die haar al op stond te wachten. Harry was voor haar uit gegaan en stond al naast zijn oude Transfigurations professor toen Layla in de haard verscheen. Op dat moment was ook een derde persoon in beeld verschenen. Neville's ogen waren klein van het gebrek aan slaap wat hij de laatste dagen had gehad, maar op het moment dat hij Layla in de open haard zag staan, begon hij de glimlachen en vielen de blauwe kringen iets minder op.

'Layla, oh gelukkig, je bent er weer!'

Layla kon nog net zelf uit de open haard stappen voordat de armen van haar vader zich om haar heen vouwen en hij zich tegen zich aan drukt.

'Je bent weer terug.'

Layla kijkt met moeite naar Harry, die haar glimlachend aankijkt, zijn handen diep in zijn broekzakken. Als Neville haar weer loslaat kijkt hij haar doordringend aan.

'Waarom ben je weggegaan lieverd? En waarom heb je zo lang niets van je laten horen? Weet je wel hoe ongerust je moeder en ik waren? Heb je daar wel over....'

'Neville, kalmeer alsjeblieft.'

Harry was naar de vader en dochter toegelopen en legt een hand op de schouder van zijn goede vriend. Die draait zijn hoofd meteen om bij de aanraking, zijn eigen hand blijft echter liggen op de schouder van Layla. Neville is compleet stilgevallen en weet niet meer wat hij moet zeggen, dus na een kort moment van stilte is het dan ook Harry die begint te praten.