22. Bölüm ~
Porsche:
- kinn! Kinn nolur bir şey söyle nolur duyuyor musun beni kinn.
Hâlâ gözleri açıktı hareketsizdi.
Kinn:
- d-duyuyorum p-porsche...
Aklımda yüzlerce soru vardı ama kinn'i kurtarmam gerekiyordu kaldırmak için eğildiğimde. Kolumdan zar zor tuttu.
Kinn:
- çok acıyor Porsche dayanamıyorum bırak zaten bu dünyada yerim kalmamış bari diğer dünyada kendimi sevdirmeye çalışayım.
Porsche:
- hayır hayır bırakmam bırakmıycam yaşamalısın!
Kinn'in dilinden ~
Porsche ısrar ediyordu ama ben artık bu hayatta yeri kalmayan insanlardan biriydim. Dayanamıyordum çok acıyordu ama bıçak yarası değil yaşadıklarım ve yaşamak zorunda kaldıklarımın bıraktığı soyut yaralar...
Elimin yanında duran bıçağı tekrar alıp karnıma sapladım Porsche'un bağırışları kulağımı çınlatıyordu ama yine nefesim kesilmiyordu. Ruhum ayrılmıyordu çökmüş bedenimden sanırım bunların tek sebebi vardı oda şuan karşımdaydı bu lanet dünyada kalarak ona verdiğim sözü tutmam gerekiyordu. Çünkü o tutuyordu...
Porsche'un dilinden devam~
Eli elimdeydi nabzını kontrol ettiğimde hiçbir değişiklik yoktu ama bu nasıl olurdu hemen sorgulamadan ayağa kaldırdım içeri koltuğun üstüne yatırdım ve daha çok kan kaybetmemesi için yarasına pansuman yapıp sardım iki dakika sonra sanırım çok yorulduğu için uyuya kaldı bende bir o kadar yorulmuştum tam arkamı dönüp diğer koltuğa uzanacakken yemek masasını ve kıyafetleri gördüm her şey o kadar güzel hazırlanmıştı ki masanın önünde bir de not vardı şöyle yazıyordu.
" Canım sevgilim evlilik yıldönümümüz kutlu olsun seni seviyorum seni hep seveceğim her ne olursa olsun her daim seni seveceğim her koşulda bütün engelleri aşacağım ve seni sevmeye devam edeceğim"
Seni bu dünyada en
Çok seven insan
~kinn~
Çok duygulanmıştım ağlamak istiyordum hemde çok fazla bugüne kadar yaşadığım yaşamak zorunda kaldıklarım için tekrar tekrar ağlamak istiyordum ama olmuyordu olmuyordu işte bu hayatta diğer insanlar ağladıkları için mutsuzlardır. Hep şu konu döner insanlarda benim niye güzel bir evim yok arabam yok daha pahalı daha güzel şeylerim yok oysa bunlar sadece insanın ağlamak için birer bahanesidir ama daha kötüsü ağlayacak berbat iğrenç şeyler yaşayıp ağlayamamaktır. Tıkanıyor insan o andan sonra yaşadığını hissedemiyor nefes alamıyor...
...
Daha sonra yan tarafımda duran eşsiz güzelliğe sahip olan takım elbiselere baktım.yavaş yavaş elimi kıyafetlerin üstünde gezdirdim çok güzellerdi aklıma kinn'in bunları ne umutlarla hazırlamış olduğu geldi ve ben o umudu kırmayacaktım.
Mutfağa doğru koştum bütün yemekleri tazeledim yaklaşık bi bir saat sonra yemekler ve masa bitti son bir şey kalmıştı kıyafetler...
Hemen giydim bembeyaz bir takım elbiseydi bana çok yakışmıştı. şimdi ise ben kinn'in uyanmasını bekleyecektim.
...
Uyanıyordu gözlerini açmıştı.
Kinn:
- Porsche...
Ağlamaya başlamıştı.
Kinn:
- ben çok ö-özür dilerim..
Porsche:
- sakin ol kinn her şey geçti rahat olabiliriz kurtulduk sakin bak ikimizde burdayız yaşıyoruz artık mutlu olma sırası bizde.
Kinn:
- çok yakışmış Porsche...
(Yazarın anlatımıyla)
O gece intihardan yanındaki için vazgeçmişti mutlu değildi ama hâlâ onun yanında olduğu için kendini teselli edebiliyordu en azından. Zaten amacıda onu bu dünyada tek başına bırakıp çekip gitmek değildi. Ki asla böyle bir şey istemez ve yapmazdı onun tek istediği acılarını dindirmenin yolunu bulmaktı ve o tek yol onun için ölümdü...
Göz yaşlarını elinin tersiyle sildi acıyan yarasını tutarak ayağa kalktı takım elbiseyi giydi elini uzattı eli elindeyken yavaşça dudaklarını narin ellerine götürdü ve bir öpücük kondurdu.
Artık mutlu olabilecekler miydi peki? Yıllardır onlarla olan o soruyu tekrar soruyorlardı kendilerine ama yine bir bir cevap bulamıyorlardı. Bu sorunun ani bir cevabı yoktu olamazdı da zaten bu sorunun cevabını bir tek zaman verebilirdi beklemek,beklerken endişelenmek,beklerken işgence görmek, beklerken özgürlüğünün elinden alınması, beklerken taciz edilmek, beklerken yaralanmak, beklerken vurulmak...
Aslında soru, cevabını bulmak için yıllardır onlarla ipucu veriyor ama onların öyle güçlü bir umudu varki bütün gerçeği kapatıyor gerçeği görmelerini engelliyor yani gerçeği bulmak onlar için çok kolay ama o umut kötülerin gücü bile onların umudunu sadece bir deprem gibi sarsabiliyordu. Ancak işin kötüsü de buydu zaten. Ya umutlarını sarsan o deprem bir gün gerçekten yıkılırsa? Soru cevabı için ipuçları vermeye devam ediyor...
Bölüm sonu~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARA İNCİ
Novela JuvenilZor olduğunu düşündüğümüz şeyler bir gün bize kolay gelir ve başarırız peki ya imkansızı... Issız bir adanın tam ortasında çaresizce ölümü Beklerken buldum onu... Yalnızdım,çaresizdim,umutsuzdum taki onu, kalbimin Sahibini bulana kadar. Ancak yine...
