Passing Through the Remains of Spring ||Completed||

- 5 -

ဝမ်ရိပေါ်တယောက် မြို့တော်ကို ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက သူ အရမ်း အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့တယ်။ ခရီးသွားနေတဲ့အချိန် စောင့်ဆိုင်းခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စတွေကို ဖြေရှင်းရမှာတွေမှ အများကြီးပဲ။ နေ့တိုင်းလိုလို အပြင်ကို စောစောထွက်ပြီး နောက်ကျမှ ပြန်လာတယ်။ အိမ်မှာ ထမင်းစားဖြစ်တယ်ဆိုတာရှားတယ်။

တနေကုန်နီးပါး အိမ်မှာမတွေ့ရပေမဲ့ ဝမ်သခင်မကြီးဟာ သူမသားရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို အရမ်းသဘောကျနေတယ်။ သူမသားအကြောင်း ရှောင်းကျန့်ကို ပြောပြတဲ့အခါ သူက အလုပ်ရှုပ်နေတယ်ဘာညာ ပြောတတ်ပေမဲ့ အခုလို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မိသားစုစီးပွားရေးကို ဦးဆောင်နိုင်တဲ့အကြောင်း ပြောတဲ့အခါတိုင်း သူမဟာ ဂုဏ်ယူကျေနပ်တဲ့အပြုံးလေး ပေါ်နေတတ်တယ်။

လအစပိုင်းမှာ လောင်ချန်းဟာ ဝမ်ရိပေါ်နောက်ကိုလိုက်ပြီး နယ်ခြားခရီးတွေ ထွက်ရတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ ဝမ်အိမ်တော်မှာပဲ နေတယ်။ တခုခု သင်ယူစရာရှိလို့ နေကျန်ခဲ့တာပေမဲ့ တကယ်တမ်းမှာ သူ့ကို သင်ပေးမယ့်သူ ဘယ်သူမှမရှိဘူး။ ဝမ်မိသားစုရဲ့ စာရင်းကိုင်ကြီးက‌ လောင်လီဖြစ်ပြီး သူက ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ပုံစံကို အရမ်းသဘောကျတယ်။ စိတ်နေစိတ်ထားက ကျောင်းသားအမတ်တယောက်ရဲ့ပုံစံဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်သား စာရင်းကိစ္စတွေ ပြောတဲ့အခါတိုင်း ရှောင်းကျန့်ကို အမြဲချီးကျူးတတ်တယ်။

"သခင်လေးရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်ရေးက တကယ်လှတာပဲ။ ဒီနှစ်အတွက် ဆုတောင်းစာရေးပေးဖို့ အသင့်တော်ဆုံး လက်ရေးပဲ။ အဲ့ကျ ငါ အနားယူလို့ရပြီ"

လောင်လီက ရှောင်းကျန့်ရေးထားတဲ့ စာရင်းစာအုပ်ကို ကျေနပ်မှုအပြည့်နဲ့ ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချတယ်။

ရှောင်းကျန့်က ပြုံးတယ်။ သူ့လက်ကို ယမ်းခါပြပြီး ဘာမှမပြောဘူး။ သူက အဲ့လိုလူမျိုးပဲ။ ငယ်ငယ်ကတည်းကနေ ကြီးလာတဲ့အထိ ချီးကျူးစကားကြားရတဲ့အခါတိုင်း အမြဲတမ်း ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးတတ်တယ်။

လောင်လီကလည်း ရယ်တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် စာအုပ်ကို တရွက်လှန်ရင်း ရှောင်းကျန့်ကို ပြောတယ်။ နောက်မှ ဒီ့ထက်ပိုပြည့်စုံတဲ့စာအုပ်ယူလာပြီး ရှောင်းကျန့်ကို ပြမယ်တဲ့။