Unicode
အပြာနုရောင်ဖိတ်စာပါးလေးဟာ သစ်သစ်လွင်လွင်ရှိနေလျက်။ ကုတ်အင်္ကျီရဲ့အတွင်းအိတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့ ထိုဖိတ်စာလေးကိုကြည့်ပြီး ဆောင်ဟွန်းကနှုတ်ခမ်းများကွေးညွှတ်သွားအောင်ပြုံးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဒီလိုနေ့မျိုးရှိလာပြီပဲ။ ထင်ထားသလို အဆင်ပြေပြေလေးပြီးသွားမယ်ထင်တယ်။ ဒီလိုအတွေးလေးဝင်လာတော့ သူ့စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုလို ဝမ်းသာသလိုလိုလှိုင်းငယ်လေးများဖြတ်ပြေးသွားသည်။
လက်ကောက်ဝတ်က နာရီဟာ မနက်ရှစ်နာရီထိုးဖို့ ဆယ့်ငါးမိနစ်အလိုကိုပြနေသည်။ သူ့ကဒီပွဲကို ဧည့်သည်ချိန်မှသွားလို့မရ။ သူ့မှာလုပ်စရာတွေအများကြီးရှိနေတယ်လေ။ ပြီးတော့ မင်္ဂလာအငွေ့အသက်တွေကြားမှာ ပြုံးရွှင်နေမည့်ချစ်ရသူ၏ မျက်နှာလေးကို တစ်စက္ကန့်ဖြစ်ဖြစ်ပိုကြည့်ရလည်း နည်းသလားနော်။ နောက်မမြင်ရတော့မယ့်သူတွေလည်းမဟုတ်ပေမယ့် ချစ်ရသူကိုကြည့်လို့ဝပြီဆိုတဲ့သူမှမရှိတာ။
တောင်တောင်အီအီတွေးရင်းနဲ့ ဆောင်ဟွန်းမောင်းလာတဲ့ကားလေးဟာ မင်္ဂလာပွဲကျင်းပရာဟိုတယ်ရှေ့မှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်။
"နောက်ကျနေပြီလေ ပြင်ဆင်ရမှာကို မင်းကိုယ်မင်းဧည့်သည်မှတ်နေလို့နောက်ကျနေတာလား"
ကျကျနနပြင်ဆင်လို့ပြီးနေတဲ့ဂျယ်ယွန်းက ခပ်သုတ်သုတ်လမ်းလျှောက်လာတဲ့ဆောင်ဟွန်းရဲ့လက်မောင်းကို တဖပ်ဖပ်ရိုက်ရင်းဆူသည်။ ဒါပေမယ့် ဆောင်ဟွန်းဟာ မျက်စိများမှိတ်အောင်ရယ်ပြရင်း ဂျယ်ယွန်းရဲ့စကားတွေကို ဟိုဘက်နားကဝင် ဒီဘက်နားကထွက်သလို သိပ်အရေးမစိုက်။ အားမလ်ိုအားမရရန်တွေ့နေသည့် ဂျယ်ယွန်းကိုထားခဲ့ပြီး အပြေးတပိုင်းထွက်လာတဲ့အခါ မကျေမချမ်းဖြစ်နေသောဂျယ်ယွန်းက ခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့်ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
ခုချိန် ဆောင်ဟွန်းစိတ်ထဲ မကြာခင်တွေ့ရတော့မယ့် တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ရှက်သွေးဖြာတဲ့ပန်းသွေးရောင်မျက်နှာလေးသာစိုးမိုးထားတော့သည်။
ဆောင်ဟွန်း အခန်းတံခါးရှေရောက်တဲ့အခါ လက်ရှိအခြေအနေများကိုမယုံနိုင်သလိုမျိုးအတွေးနဲ့ ကုတ်အင်္ကျီထဲက ဖိတ်စာပြာလေးကို ထပ်မံဖွင့်ကြည့်ရပြန်သည်။
