KNOCK KNOCK !!!
"စီနီယာ ရော့ ထည့်စား"
"ဟုတ်တယ် အားမနာနဲ့ မမှီတဲ့ဟင်းခွက်ရှိရင်ပြောနော် ထည့်ပေးမယ်"
နေ့လည်စာထမင်းဝိုင်းလေးက သာသာယာယာ။ ဂျုံဆောင်းမှာ အင်မတန်မှဧည့်ဝတ်ကြေပွန်ကြသော တူကလေးများကိုကြည့်ကာ ဒီအတောအတွင်းသူကလေးတွေကို သေချာလေးသွန်သင်ထားခဲ့မိလို့ ဂုဏ်ယူနေမိသည်။
"အဟမ်း ကလေးတို့ မင်းတို့ဆရာတွေကိုလည်း ထည့်ပေးလိုက်ကြပါဦး"
"ဆရာဟီဆွန်းကလက်တွေရှည်တော့အကုန်မှီတယ်လား ထည့်စားနော်"
တုံဏှိဘာဝေဟင်းခပ်နေသောဟီဆွန်းက ဂျောင်ဝန်းရဲ့ကြောက်စရာကောင်းသောအပြုံးလေးအား သွားဖြဲလေးနဲ့တုံ့ပြန်လိုက်ရသည်။
"ဆောနူလေး ဆရာ ရိုးရိုးရေလေး ဘယ်နားကရမလဲ"
"ဆရာ့ထိုင်ခုံနောက်က တံခါးတွေ့လား ဖွင့်ဝင်သွား။ စတိုခန်းထဲမှာ ဟိုတလောကဒုက္ခသည်တွေကိုလှူဖို့ဝယ်ထားတဲ့ရေသန့်ကတ်တွေပိုနေတာရှိတယ် သွားယူသောက်နော်"
"ဪ အင်းပါ"
"နေ နေ ဂျယ်ယွန်း ငါသွားယူပေးမယ်"
ခဏကြာတော့ ဆိုဒ်အသေးဆုံးရေသန့်ဗူးလေးနှစ်ဗူးကို ဂျုံဆောင်းကယူလာပေးသည်။ သူ့အတွေးထဲ၌လည်း ထိုကကြိုးကကြောင်လေးများအား လူတန်းစားမခွဲခြားဘဲ ပျူငှာပေးရန်ထပ်ဆုံးမဖို့တွေးရင်း
"အကို့! ထမင်းလေး ထပ်လိုချင်လို့"
"ဟုတ် ရမယ် ရမယ်"
"စီနီယာပန်းကန်ပေး"
"ပေး ငါထည့်ပေးမှာ"
"မရဘူး ငါအရင်တောင်းတာ"
"တော်ကြစမ်း မျက်စိတွေကိုနောက်နေတာပဲ ထမင်းပန်းကန်လောက်ကငါလည်းမှီတယ် ငါထည့်ပေးမယ်"
"ရော့အကို များများလေးထည့်ပေး"
ဂျုံဆောင်းဟိုနှစ်ယောက်ကိုလှမ်းဟောက်နေတုန်း သူ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဆောင်ဟွန်းကဘယ်အချိန်တည်းကသူ့ဘေးရောက်လာမှန်းမသိလိုက်။
"ဘာတဲ့ အကို?"
"အကိုတဲ့!!"
သူ့တူနှစ်ယောက်ကလည်း ပြေးကုတ်တော့မယ့်ကြောင်တွေလို သူနဲ့ဆောင်ဟွန်းအား အသင့်အနေအထားနဲ့ကြည့်နေကြသည်။
