His New Secretary (Good at Pretend #1)

CHAPTER 19

Chapter Nineteen~

Pwede ka pala talagang mag mahal kahit hindi mo pa kilala ng lubusan ang isang tao 'no? Pwede pala 'yung mamahalin mong tao ay malayo sayo at hindi ka man lang kilala.

Masakit magmahal ng isang tao lalo na pag alam mong malayo sya sa'yo. Pag alam mong parang mahirap syang abutin. But in my son's case, it's a son and father's relationship. Caleb doesn't know about Jaime, while Jaime know about him. It's isn't fair but I can't do anything with that. Ayaw ko namang magkita sila, Caleb might think of getting my son away from me. How's that?

I might be really selfish pero takot lang ako, takot akong baka kapag nalaman nya ang tungkol sa anak nya ay kunin nya ito saakin at ilayo. Paano nalang ako? Wala na akong ibang pamilya kundi si Jaime nalang. My parents... were already died years ago. At the age of 18, nag-iisa nalang ako sa buhay dahil wala na sila. Nagsikap akong mabuhay kahit napakahirap, nagtrabaho ako habang nag-aaral. Pinagsasabay ko para lang may pang-gastos ako sa araw-araw. My parents left me with nothing but my self, kaya hindi ko halos alam ang gagawin ng mga panahong lugmok na lugmok ako.

I met my bestfriend Yas, she help me pero kunti lang dahil sabi ko kaya ko naman at hindi ko kailangan ng tulong. I told her also that I don't need her to pity me. Mas magiging mahina ako kung ganun.

I help my self to pull up, that's why nakarating akong college. All of my original friends didn't know how I get through a lot of things, except kay Yas. Ang alam lang nila, wala na akong parents pero may nagpapaaral saakin.

I'm in the middle of pursuing my dream when I start dating my friend, Caleb. Akala ko ayos nang may kami, habang sabay na pumapasok sa paaralan at inspirado. Andun na ako eh, malapit na ako sa pangarap kong makapagtapos ng koleheyo. Malapit ko ng matupad ang pangako ko sa mga magulang ko, pero na disappoint ako sa sarili ko ng malaman kong buntis ako.

I'm not regretting having Jaime, I just can't believe I have him in such an early days. Hindi ko tuloy alam kong paano ko pa haharapin ang mga magulang ko kahit wala na sila.

Pakiramdam ko nasayang lahat ng pagpapagal ko para lang makaabot sa tuktok, nawala lahat ng pangarap ko ng lokohin ako ni Caleb at iwan pang buntis.

So, sino makapagsasabing subrang selfish ko kung natatakot lang naman ako. Takot na takot.

I almost jump when my phone rang, nandito ako sa opisina at nakaupo sa swivel chair ko. I was checking some papers before these happen.

It's Nika.

"Hello?" Bati ko.

[Janna, naglinis ako ng bahay mo. And guess what?] aniya.

"Ah-huh? What is it?"

[May naiwan ka pang ibang gamot mo dito, bakit hindi mo binitbit lahat?]

Napatingin ako sa ibang deriksyon at napapikit ng mga mata. Ayaw ko na talagang nakakarinig ng kahit anong involved sa pagpapagaling ko sa lintik na desease na 'to.

"I left that in purpose" Seryosong sabi ko.

[Janna, alam mo namang---]

"Nika, I'm fine okay? Hindi ko na yan masyadong kailangan. Sinasanay ko na ang sarili ko na wala 'yan."

[Pero hindi mo pwedeng itigil nalang bigla ang pag-inom mo ng gamot. Wala ka pang permission galing sa Doctor mo.] Tila naf-frustrate na aniya.

Napabuntong hininga ako. "Nika, paano ako gagaling kung patuloy akong gagamit nyan? Paano ako makakausad kung ganitong-ganito nalang ako lagi?"

Ayaw ko na nito. Ayaw ko na ng gamot ko. Tinigil ko na ang pag-inom non simula ng lumipat kami ni Jaime dito sa Maynila.