Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece bir insanım,duygularımı dökmek için neden bahaneye ihtiyacım var?
Dünya mı çıplaktı insanlar mı?
İnsanlar mı dünyayı dolduruyordu yoksa dünya mı kol kanat açıyordu?
Dudaklarımdan ayırdığım lolipop'u çöp kutusuna fırlatıp kasvet saçan sokakta yürümeye başladım.Dikkatimi çeken insanlar aslında yerinde olmak istediklerim iken onların farkında olmadan dikkatsizce yaşamaları sinir bozucu olsada dünyanın düzeni bu olmalıydı.
Tren sesi kulağıma akın ederken ardından gelen sokak müzikleriyle usulca dudaklarımı birbirine vurdum,kulağıma akın etmesine izin verdim keyifle.Bunu seviyordum,ölü sokakları canlandıran bu etkinliklere bayılıyordum.
Bedenim istemsizce hareket ederken gülmüş,kendice mırıldanırken çalan telefonumla keyfim bozulmuştu.
Ekranda beliren yabancı numarayla tereddütle açtım.
" Merhaba,Truuel müzik kursundan arıyoruz ne yazıkki aramızda bulunma süreniz sonlanmıştır ödediğiniz miktarı eğitim görmediğiniz vakitler hesaplayıp banka hesabınıza yollayacağız bizi tercih ettiğiniz için teşekkür ederiz" yanıt vermeme izin verilmeden kapanan telefonla başımdan aşağı kaynar su hissettim,parmak ucuma varan titremeyle kala kaldım.
Şuan kurstan mı atılmıştım?
Şaşkınca ekrana bakarken bana ders veren bay doyun'un numarasını tuşladım.Arama red'de düştüğünde kalbim anlamsızca çarpıyordu hızla.Tekrar aradım ancak yine açılmadığında neşeli sokak benim gözümde tekrar can verirken yutkunarak telefonuma baktım.
Görevlinin hızlı ve telaşlı konuşmasından atıldığım belliydi,konuşmak istemiyorumlardı ancak neden? Hiçbir saygısızlığım ve aykırı davranışım yokken,hatta kurstaki ünlü öğrencilerdenken bu da neydi.
Aklımı kurcalayan şeyle yürümeye devam ettim.Sinirleniyordum kademe kademe,tekrar ekranı açıp aradım.En sonunda açıldığında rahatladım,endişeyle konuştum
" bay doyun neler oluyor? Görevli neden bana kurs'a artık gelmememi söylüyor?"
Stresle avucumu sıkarken birkaç hışırtının ardından çekingen sesi dolmuştu.
" Roesia gerçekten benim alakam yok kursun müdürü artık sana eğitim vermememi söyledi bende anlamış değilim" kaşlarım çatılırken sinirden ağlayacak gibi hissettim gökyüzüne bakarken
