Walang Forever: Ang Diary ng Bitter

Chapter Nine: Second Chances

-Angie's POV-

 

Don't worry. I'm here already.

 

Mga salitang paulit-ulit na bumabalik sa aking mga tenga. Mga salitang parang antagal ko nang hindi narinig. Those were the exact words I heard from him a year ago. And now, sinasambit ulit ng isang taong nasa harapan at kayakap ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata upang makita ang taong yumakap sa akin.

I wanted to know him. He who gave comfort to me in this very moment that I needed it most. Kahit papaano, naibsan din naman ang sakit na nadarama ko dahil sa init ng kanyang yakap.

I raised my head to see him clearly.

"I-kaw?", ang unang salitang lumabas at namutawi sa aking mga labi. Ni hindi ako makapaniwala na siya nga ang nasa harapan ko. Totoo ba ito? He's here to comfort me?

"You don't need to worry about anything."

Ang sarap pakinggan ng mga salitang yun mula sa kanya.

Dahan-dahan niyang pinunasan ng kanyang mga kamay ang mga luha sa aking mga mata at pisngi. Tinitigan niya lang ako. Tinitigan niya ako ng mga titig na punong-puno ng pagmamahal. At nakikita ko na ang pag-ibig na yun ay tunay.

"An-drei."

Bumuhos ulit ang aking mga luha. Sigurado ako na ang mga luhang ito ay hindi luha ng kalungkutan kundi luha ng pag-asa. Pag-asang sa kabila ng lahat ng kabiguan at sakit na dulot ng una kong pag-ibig, may tao pa pala na magpapadama nito sa akin. Yung pakiramdam na may taong handang magmahal sayo nang buong-buo. Yung taong handang itaya lahat kahit ano pa man.

"Angie. The first time I saw you, I felt differently. At first, I wasn't so sure about this. But now, I do." He held my hands gently. He looked at me again with his irresistible charm. "Don't think that I'm getting advantage or have a wrong motive for you. Will you give a chance to prove myself to you?" 

Sa mga narinig kong yun, hindi na ako nakapagsalita. I just answered him with a hug. I hugged him tightly. Ang sarap pala ng pakiramdam na nawala lahat na bumabagabag sa loob ko. At lahat na aking mga pinaghuhugutan ay naglaho.

By trying to hide and lock everything to myself, hindi ko na napansin na naging bitter na pala ako.

Hindi ang pag-ibig ang nagpabago sa akin, kundi ang aking maling paniniwala about love. To be hurt is just part of loving. To feel pain means to appreciate happiness.

Naging bulag ako nang matagal na panahon. Pinilit kong magpaka-manhid para hindi maramdaman lahat ng sakit. But I was totally wrong.

And now, a new door opens for me. It's a second chance for me: a chance to open possibilities of letting myself to love and be loved.

Sa kabila nang lahat, I felt guilty towards him. Despite of negative thoughts I gave towards him, he showed his gentleness to me. He didn't even think twice to give this kind of attention and care to me which I supposed I don't deserve.