Sevgiliye Mektup

Siyah

Bir saniye mi aldı sana aşık olmam. Bir ömür sürecekti sana sevdam. En başta olmaz demiştim.. nasıl olacaktık.. sen ve ben. Sonraları her şey değişti.. sen değiştin, ben değiştim... Yavaş yavaş görmeye başladım sendeki beni. Acaba yanılıyormuyum diye duraksadım.. düşünmeye başladım. O kadar çok düşündüm ki işin içinden çıkamayacak hale geldim. Ama senin tavırların, hareketlerin benim umudum olmuştu. Gülmelerin, bakışların bir başkaydı. Gözlerinde bizi görür olmuştum...

Bir anda tanışmıştık seninle. Oysa ki eskiden ne kadar yabancıydık. Birbirimize çok yakındık aslında bir o kadar da uzak. Ama ne olduğu bilinnez ya hani bir bağ mı desem yoksa tarifini yapamadığım bir his mi Desem bilemiyorum. Belkide senin ve benim doğuşumun küçük kıvılcımlarıydı hepsi.

Git gide samimi olmuştuk tabi bir o kadar da dengesiz. Ne yaptığımızdan ne söylediğimizden bir haber yaşıyorduk. Aslında bu halde olmak bile bana mutluluk veriyordu. Çünkü bir başkası için neşe kaynağı olmuştum belki de daha önemliydim senin için.. belki anlık bir heves.. ama bunun cevabı hala sende saklı biliyor musun..?

Aradan geçen onca zamanda değişen çok şey olmuştu. Ne olduğunun farkına varamıyorum.. neler değişti bilmiyorum.. belkide kendime itiraf etmek istemiyorum. Artık eskisi gibi bakmaz oldun bana. Seni seviyorum demiyordu gözlerin.. bana bakışların buradan git diyordu adeta.. sesin titriyordu ama sen gülüyordun. Bu gülüşler benim sevdiğim adama ait değildi.. biri aklına girmiş belkide gerçekten unutmuştun beni. Bu kadar kolaymıydı vazgeçmek? Bu kadar basit miydi yaşananlar? Bir hiç mi olmuştum gözlerinin kalbinin en derinliklerinden silmiş miydin beni? Belkide zorunda kalmıştın.. ama ne olduğunu keşke banada söyleseydin.. keşke bende bilseydim.. keşke bu kadar korkak olmayıpta aklından geçenleri bir bir söyleseydin. Belkide daha kolay unuturdum seni. Daha az acı çeker daha az göz yaşı dökerdim.. belki de tam tersi olurdu da zaman boşa akıp gitmeden beraberce doya doya zamanımızı birlikte geçirirdik.

Günler günleri kovalıyor sen benim bende senin karşından bir hiçmişiz gibi geçip gidiyorduk. Aklımca seninle konuşmayarak seni cezalandıracaktım. Belki sana Yaklaşmamam hoşuna gidiyordu.. belkide için parçalanıyordu ellerimi tutamayınca. Ama şunu bilki eğer pişmansan dönüşünü bekliyorum.

Beklemeye devam ediyorum. Kokunu doya doya içime çekmek istiyorum. Sana sımsıkı sarılıp sakın gitme ne olursa olsun beraber kalalım yan yana dimdik yürüyelim kim ne der ne konuşur, bizim yüzümüzden insanlar üzülür mü nasıl hisseder diye kendimizi harcamadan zaman geçirelim istiyorum. Çok şey istemiyorum sadece yanımda ol istiyorum.

Karşımda seni görüyor ve düşünüyordum.. belki bu sefer benimle konuşur diye. Ama her seferinde hüsrana uğruyorum. Sen sadece uzaktan bakmakla yetiniyorsun bense seni beklemekle. Boşa mı bekliyorum gerçekten bende bilmiyorum. Günler geçerken bir şeyler hissettim. Gözlerinde ki ben kaybolmamış da gizlenmiş gibiydi. Önüne bir perde çekilmiş ve hapsedilmişti. Bir tutsak gibiydi sanki. Ulaşmak için çok yakındı ancak hapsedildiği kafesten dışarı çıkamıyordu. Ne zaman bitecekti bu mahkumiyet...

Perde yavaş yavaş çekilir olmuştu gözlerinden. Lakin bu seferde kızgınlığıma gem vuramayıp ben çekmiştim o perdeyi gözlerime. Her saniye yanı başımdaydın ama sadece izliyordun.. ne bir söz nede bir yakınlaşma.. Sen bana bakarken ben çoktan uzaklara dalıp gitmişim meğer.. sen saçlarımı koklarken ben uykuya dalmışım.. hissedememişim seni. Keşke görebilseydim fark edebilseydimde belki o zaman açıklama yapamaz gizlendiğin yerden çıkmak zorunda kalırdın. Daha mı mutlu olurduk sence?

Siyah beyaz geçen günlerin hayalinde
yaşadığımız o renkli düşler gerçeğe dönüşmek umuduyla sevgilim.. tatlı rüyalar..