Sevgiliye Mektup

2.Bölüm

Tekrardan merhaba :) zamanında verdiğim o uzun aranın telefisi olarak yeni bölümle hızlı bir şekilde tekrar geldim. Hemen yayınlamak istediğim için çok uzun bir şey yazamadım. Hiç yazmamaktansa kısa kısa bölüm yayınlamanın daha iyi olacağını düşündüm. Hem hikayenin başları biraz karışık gideceği için bu şekilde olması daha iyi. Keyifli okumalar umarım beğenirsiniz^^
Acemi yazar amor88 ^^

~~~~~

Sabaha karşı saat altı olmuştu. Yola çıkmak için hazırdım. Bir yıldır kaldım evin merdivenlerinden aşağıya inerken, Hakan ve onunla yaşadıklarım gözümün önünden film şeridi gibi akıp geçmişti. İyi ve kötü anılarım saklıydı bu evde. Kötüleri unutacak, iyi olanlarıysa geçmişime gömecektim. Ayrılma vakti gelmişti.

---

Yoldan bir taksi çevirip otogara gitmiştim. Malesef yakınlarda bir hava alanı yoktu. Aileme daha hızlı ulaşmak isterdim. Umarım Hakan gittiğimi geç farkeder. Bana yetişmesini istemiyorum yoksa gitmem daha da zorlaşacak. Bu şekilde ayrılmak onun içinde benim içinde en iyisi.

Otobüste uyuyakalmışım. Şehire gelince muavinin dürtmesiyle uyandım. Aslında uyandırmasa da olurdu. Yoluma otobüsle devam edeceğim daha fazla zaman kaybetmek istemiyorum. Uçak rötar falan yapar oralarda beklemeyeyim şimdi. Hem bu otobüs Kütahyaya kadar gidiyor nasılsa. Hiç gerek yok macera yaşamaya.

Muavine devam edeceğimi söyledikten sonra uykuma geri döndüm. Uyursam yol çabuk biterdi.

Aradan geçen beş saat sonunda varmıştım güzel şehrime. Mis kokuyordu adeta. Artık kavuşma anıma dakikalar sayıyordum. Çok az kalmıştı. Annem , babam, kardeşim... çok özledim onları.Doyana kadar sarılmak konularını içime çekmek istiyorum. Lütfen beni geri çevirmeyin.

Gözlerimden akan birkaç damla yaşı sildikten sonra taksiye binmek için durağa yürümeye başladım.Şansa bak yarım saat boş taksi bekledim. Hayır o kadar çok insan biniyormu buna. İstanbul sanki boş taksi bulabilene aşk olsun. Her gün böyleyse artık gerisini düşünmek bile istemiyorum. Keşke otobüse binseydim şimdiye varmıştı. Neyse mızmızlanma Almila topla kendini.

Yaklaşık on beş dakikada evime varmıştım. Her şey aynı gözüküyordu dışardan. Bir tek şey dışında. Ben Hakan'ı evde bıraktığımı sanıyordum. Oysa tam karşımda duruyor.