Kendime hep şunu söylerim bir adama aşık olmaya başladıysan yanmışsın demektir. Yorgunum yeni insanlarla tanışıp tekrardan hayat hikayemi anlatacak gücüm yok , iki yıl önce kalp ameliyatına girdiğimde babam "hersey harika olacak" Demişti.
O günden sonra hiç birşey asla yoluna girmedi o gün sadece o ameliyat masasında uyanamamaktan korkarken şimdi herseyden ve herkesten korkuyorum, insanların samimiyetsizliği ve iğrençliği hergün etime koca bir iğne gibi işliyor.
"Bu yeni Garezi hiç sevmedim."
Dedim Andaç dudaklarını benden çekerken
"Neden" diye sordu aslında hiç merak etmezsizin
"Çünkü yeni Garez artık hiç birşeye itiraz etmiyor ve karşı çıkmıyor. "
"E ne güzel işte" bunu fısıldayarak söylemişti
"Berbat çünkü bu ben değilim , beni öptüğün için senden hesap sormak istemiyorum. "
"Bende hesap vermek istemiyorum."
"Sen beni başka bi insan yapıyorsun ve ben bunu istemiyorum. "
Dedim korkuyla ağzımdan çıkan şeyler bana aitti işte şimdi bir Garez gibi konuşuyordum.
"Sıcak birşeyler getireyim." Dedi konuyu değiştirmek istercesine, ayağı kalktı buna izin vermedim kolundan tuttum ve tekrar oturttum.
" Sen haklısın Güneşle konuşma işine ara vermem gerekiyor , bunu erteleyebilirim."
"Ne yani onca çabadan sonra vazgeçtin öylemi? "
Dedi sanki kulaklarına inanamış bir tavırla
"Bir süre seni görmesem herşey daha iyi olucak."
Dedim , , aslında onu hergün görmek istiyordum her dakika yanımda olsun hatta beraber uyuyalım istiyordum fakat bir erkek için değişemezdim.
"Herşey beni görmeyince daha iyi olacaksa neden olmasın"
Bu lafı beynime bir mızrak gibi saplanmıştı benden nefret ettiğini okadar belli ediyordu ki sanki bana bir çöp torbası gibi baktı ve tekrar ağzını açtı.
"Tişörtünü giy seni eve bırakıcam."
Gerçekten kendime inanmakta güçlük çekiyordum aslında içimdeki ses Haklıydı biraz okul hayatıma ve eski düzenime dönsem herşey daha güzel olacaktı.
Hazırlandım ve arabaya bindim Andaç'ın yüzünde farklı bir ifade vardı onu tanıdığım ilk günden beri ilk kez gördüğüm bir ifade.
Eve geldik Arabadan indim onun da inip bana bir kaç birşey söyleyeceğini sanmıştım ama hiç oralı gibi gözükmüyordu.
"Hoşçakal" dedi sanki bu beni son görüşüymüş gibi, belkide son görüşüydü belkide onca olan bitenin üzerine temiz bir çarşaf germeye karar verecektim ve ona ihtiyacım kalmayacaktı.
"Görüşürüz" diye yanıtladım , çünkü "hoşçakal" ağır bir kelimeydi ve benim boğazım düğümlenirken ona hoşçakal diyemezdim.
Bu lafıma Şaşırmıştı ama bunu sorgulamak yerine gaza basarak ordan toz olmayı tercih etmişti.
Bu beni kırmamıştı aksine beni daha çok kararlı kılmıştı.
Saat epey geç olmuştu gerçekten artık erkenden yatıp sabah bir an önce okula gidip devamsızlık konusuna el atmaktı. Evde annem yoktu rahatlamıştım çünkü kimseye hesap vermek zorunda kalmayacaktım. Kendime bir iyilik yapıp hayatıma kaldığım yerden devam edecektim.
Sabah okula geldiğimde herkesi çok özlemiştim kendimi uzun bir tatile çıkmış ve yeni dönmüş gibi hissediyordum halbuki okulu asıp duruyordum.
