အပိုင်း၁၁

1.1K 21 0
                                    

(Zawgyi)

လူအမ်ားျပားစည္းကားလ်က္ရွိေသာ မာရီရဲ႕ေလယာဥ္ကြင္းတစ္ခုတြင္ ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးရဲ႕ေၾကညာအသံျမည္းလာသည္။

"ဟာအီၿမိဳ႕မွေလယာဥ္မာရီၿမိဳ႕သို႔ဆိုက္ေရာက္ပါၿပီ"

ထိုေၾကညာသံေၾကာင့္ လူအမ်ားသည္လည္း ကိုယ္ႀကိဳမယ့္သူကိုေစာင့္ေနၾကေတာ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ရွီဟန္လည္းအပါဝင္ပင္။ ဆရာရဲ႕ေကာင္မေလးေရာပါလာမွာေၾကာင့္အေစာႀကီးလာေစာင့္ေနရသည္။ ေနာက္က်လိဳ႕မျဖစ္ေပ။

"မ'ပင္ပန္းသြားၿပီလား။ ေပးကြၽန္ေတာ္ကူသယ္ေပးမယ္။"

"ရပါတယ္ၾကည့္ တို႔မွာလည္းလက္ႏွစ္ဖက္ပါတာဘဲ။"

"ကြၽန္ေတာ္ေပးဆိုေပးဗ်ာ့။ ကြၽန္ေတာ္ကမ'နဲ႕မတူဘူး။ ေယာကၤ်ားဗ် ေယာကၤ်ား"

ထိုအိတ္ေလးသယ္ရဖို႔အေရးသူမနဲေျပာယူလိုက္ရတာပင္။

နိုးလီလည္းသူအားမနိုင္ပါ။ သူမရဲ႕အိတ္ေရာသူ႕အိတ္ပါ သယ္ကာေရွ႕မွေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။

"ဆရာ ဒီမွာ"

"ေရာ့သယ္အုန္းကြာ"

ရွီဟန္လက္ထဲအားသူ႕ရဲ႕အိတ္ကိုအတင္းထိုးထည့္သည္။

"ဆရာ ဟိုအိတ္ေရာကြၽန္ေတာ္သယ္လိုက္မယ္ေလ။"

"ဒါမင္းသယ္လို႔မရဘူး။ ငါ့အိတ္သာသယ္စမ္းပါ။"

"ဇာန္ေရးလ္ ရရဲ႕လား။"

ခုနကရွီဟန္ႏွင့္ေျပာေနေသာ ႐ုပ္ႏွင့္ျခားနားစြာနိုးလီကိုျပန္ေျဖသည္။

"ရပါတယ္ဗ် ေယာကၤ်ားပါဆို"

ရွီဟန္တစ္ေယာက္သူေရွ႕ရွိဆရာအားတအံ့တၾသၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာဒီမိန္းကေလးေရွ႕မွာဆို သခင္ျမင္တဲ့ေခြးလိုလို သူတို႔ႏွင့္ဆိုအခုဘဲထအုပ္ေတာ့မယ့္က်ားလိုလိုပင္။
(cW/ ရွီဟန္ကေတာ့ေခြးနဲ႕ႏွိုင္းပစ္လိုက္ပါၿပီ)

သူအခုမွသေဘာ‌ေပါက္သည္။ သူ႕အားမသယ္ခိုင္းျခင္းက ဟိုမိန္းကေလး၏အိတ္ျဖစ္ေနလိုပင္။ သူေတာ္ေတာ္လည္းတရားေပါက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႕ရဲ႕ဆရာလိုမိန္းမရွိခိုးသြားမက်ိဳးဟူေသာအက်င့္ကိုေတာ့ မက်င့္ခ်င္ပါ။

8."ချစ်မိခဲ့သော်"Where stories live. Discover now