Det Umulige Kjærligheten. (De Onmogelijke Liefde) *compleet*

Hoofdstuk 7

'Ik heb een kom, 2 bloedzakken en een groot keukenmes nodig.' zei de man. Dark kwam meteen in beweging. Hij haalde de spullen en gaf die dan aan de man. Hij keek Stark vluchtig aan maar zijn blik ging meteen naar hem terug. 'Damein kun je even dekens en dat ademhaling-ding gaan halen ?' 'Waarom?' vroeg Damein en volgde Darks blik. Hij zag dat Stark in shok verkeerde. 'Laat maar.' zei hij en verdween. Hij kwam met al de spullen terug. Ze hielden Stark warm en zorgde ervoor dat hij het warm genoeg had. Ze wouwen hem naar de zetel brengen, maar Stark was met geen stokken weg te slaan bij Lore.

Alex reanimeerde haar en Natascha beademde haar. 'Perciën!' riep de vader. Perciën liep naar hem toe. 'Geef me je hand.' beveelde de vader. Perciën stak zijn hand uit en houde die boven de kom. De vader maakte een diepe snee in Perciëns handpalm en in die van hem. Hij greep met zijn bebloede hand die van Perciën. Hun bloed mengde zich en druipte in de kom. Toen erin de kom een bodempje van hun bloed lag, liet de vader Perciëns hand los en deed een bloedzak open. Hij mengde het bloed van de bloedzak met het bloed in de kom. Hij ging, met de kom in zijn hand, naar Lore. 'Stop.' zei hij tegen Alex en Natascha die direct plaats voor hem maakte. 'Perciën ga tegenover me staan.' Perciën deed wat zijn vader vroeg. 'Hou de snee open. Breng hem weg.' zei de vader en knikte naar Stark. Dark en Damein brachten Stark met veel moeite naar de woonkamer. De vader liet Lore het mengsel op drinken en legde haar dan terug neer. 'Leg nu je hand op haar hart en op nu duw je. Concentreer je op het leven.' zei de vader. Hij en Perciën legde hun bebloede hand op Lores hart. '3...2...1... Nu!' riep de vader. Hij en Perciën duwde tegelijk. Lore opende haar ogen en ademde diep in. 'Waar is Stark?' vroeg Lore meteen. Ze wachtte niet op een antwoord en probeerde overeind te komen. 'Lig stil. Je bent bijna dood gegaan.' zei de vader en de opluchting klonk door in zijn stem. 'Ik moet naar hem toe.' zei Lore volhardend. Ze keek Alex door dringend aan. 'Breng me naar hem.' beveelde ze hem. Alex kwam meteen in beweging. 'Laat haar liggen.' zei de vader. Alex negeerde hem en bracht Lore naar Stark. Lore sprong zowat uit zijn armen op Starks schoot. 'Stark! Stark, zeg iets.' zei Lore. Stark keek haar knipperend aan, toen hij door de waas van tranen zag dat het Lore was trok hij haar naar zich toe en kuste haar. Tranen liepen over zijn wangen. 'Ik dacht ... Ik dacht...' stotterde Stark. Lore keek hem lief aan. 'Ik weet wat je dacht.' zei ze. 'Gaat het?' vroeg hij. 'Ja.' zei Lore. 'Ze liegt. Het doet haar meer pijn dan vloeibaar zilver over je heen krijgen.' zei Natascha. 'Hou je mond!' riep Lore naar haar. 'Het gaat prima.' 'Waarom lieg je tegen mij?' vroeg Stark. 'Ik wil je niet ongerust maken.' zei ze, terwijl ze haar blik afwendde. Stark dwong haar hem aan te kijken. 'Ik heb liever dat je de waarheid spreekt.' zei hij voor hij haar kuste. 'Hoe kunnen we de pijn laten minderen?' vroeg Stark. 'Jij kunt haar helpen.' zei Natascha. 'Nee. Dat is te gevaarlijk.' zei Lore resoluut. 'Ik kan je helpen genezen zoals ik al eerder heb gedaan.' merkte Stark op. 'Nee, ik wil niet dat je het doet.' zei Lore. 'Laat me je helpen.' smeekte Stark. 'Het is een te groot risico. 1 die ik je niet laat nemen.' 'Laten we een deal sluiten. Ik doe een beetje, genoeg om jouw te herstellen en te weinig om me uit te putten. Goed?' vroeg Stark. Lore keek bedenkelijk. 'Als je belooft dat je optijd stopt.' 'Ik beloof het.' zei Stark. Lore leidde Starks hand naar de wond. Ze kromp in een toen zijn hand de wond raakte. Stark begon meteen met een eeuwenoud gebed, de woorden kwamen spontaan bij hem op. Lore voelde Starks hand warm worden en het stroomde van hem naar haar. Het voelde goed. Ze wouw dat het niet stopte nooit, dit gevoel was magisch. Ze hoorde Stark naar ademsnakken. 'Stop.' zei Lore. Stark stopte niet. 'Stop!' riep Lore nu en haalde zijn hand weg. Stark keek haar aan. 'Waarom ik kan nog gemakkelijk 1 minuut volhouden.' hijgde hij. 'Het is goed. Ik voel me al veel beter.' zei Lore en kuste hem. Stark haalde zijn hand door haar haar. Iemand hoestte. Lore keek op en keek recht in de ogen van haar vader. De vader bekeek het tapijt waar hij op stond en pijn verscheen in zijn ogen. Perciën volgde zijn blik en hapte van verbazing naar adem. 'Ik wil morge verslag van jullie.' zei de vader op emotieloze toon en verdween.