Det Umulige Kjærligheten. (De Onmogelijke Liefde) *compleet*

Hoofdstuk 9

'Neem je wapens.' zei Lore tegen iedereen. 'Komen ze naar hier?' Cyan knikte. 'Neem plaats voor het huis.' zei Lore. Iedereen nam zijn positie in. Lore stond een beetje voor de groep, onbewapend. Stark stond naast haar met een wapen achter zijn rug. 'Ga tussen Damein en Alex staan. Ik wil je niet vooraan.' zei Lore met een toon die geen tegenspraak dulde. Stark ging met tegenzin tussen Alex en Damein staan. De andere vampiers kwamen in zicht. Stark herkende de man die voorop liep. De man liep recht op Lore af en stak zijn hand uit. Lore nam zijn onderarm. De man groette Lore. 'Je stinkt.' zei hij en boog zich voorover naar Lores hals. Hij werd weggeduwd. Lore en de man keken te samen opzij. 'Blijf bij haar weg.' zei Stark dreigend en ging dicht naast Lore staan. 'Rustig, Stark. Dit is mijn halfbroer Castiël-Jay. Castiël dit is Stark.' zei Lore. 'Aangenaam.' zei Stark, maar stak geen hand uit. 'Jammer genoeg ben ik niet je broer.' zei Castiël-Jay. 'Dan was ik even krachtig.' 'Ik wens je niet zo'n leven als het mijne.' zei Lore. 'Vertel me alles en ik wring iedereens nek om die je pijn doet of deed.' zei Castiël dreigend en het rood verscheen in zijn ogen. 'Rustig, Castiël. Mijn verleden is voorbij, dit zijn mijn vrienden en Krijgers.' zei Lore en wees naar het groepje achter haar. 'Waarom zijn er 2 mensen?' vroeg Castiël en bekeek Dark en Stark alsof hij ze keurde. 'Noren. Groot. Sterk. Oude bloedlijn.' somde Castiël op. Lore duwde hem. 'Je hoeft ze niet te keuren.' zei Lore kwaad. 'Sorry, zus.' 'Kom binnen, dan praten we.' zei Lore. Ze nam Starks hand en trok hem mee naar binnen. 'Wat is er?' vroeg Stark. 'Hij keurde jouw en Dark. Hij vind jullie waardig genoeg om te veranderen.' zei Lore. Ze gaf Stark geen kans om te reageren. 'Ga naar mijn kamer en kom er niet uit tot ik terug ben.' Stark knikte en liep naar de trap. Castiël was wat later bij de deur. 1 van Castiëls mannen ging naar Stark, die al bij de trap stond. De jongeman wouw Stark bij de arm nemen. Lore ging op vampiersnelheid naar de jongeman. Ze greep hem bij de keel en kneep die langzaam dicht. 'Blijf uit zijn buurt.' zei Lore kalm, maar Castiël wist dat, dat het gevaarlijkste was. 'Waarom? Hij ... is maar ... een mens.' zei de jongeman verstikt. 'Omdat ik het zeg en jij mij niet kwaad wil zien. Ofwel?' vroeg Lore uitdagend. De jongeman deed zijn mond open om iets te zeggen, maar Castiël snoerde hem de mond. 'Rafael, je nicht Lore dé hybride en je bevind je nu in een gevaarlijke situatie waar ik je niet uit kan redden.' zei Castiël. 'Laat hem los Lore. Hij is een jonkie. Hij weet niet beter.' Lore gooide hem weg. 'Laat dit een les zijn voor alle Krijgers van Castiël. Stark en Dark zijn Ware en Stark is de mijne, blijf uit zijn buurt of ik slacht jullie af. Krijgers of niet.' Lore nam Stark bij de hand en ging met hem naar boven. 'Ik wil niet alleen op je kamer zitten. Kan ik niet bij Alex en Damein blijven?' vroeg Stark. 'Is goed!' riep Damein vanuit de keuken. Lore zuchtte. Ze nam Stark vast en ging op vampiersnelheid naar de keuken. 'Let op hem.' zei Lore. Ze kuste Stark vluchtig en verdween weer.

Alle Krijgers van Castiël en Castiël zaten in de grote vergaderzaal. Lore kwam de kamer binnen en het geroezemoes stopte. 'Roddel rustig verder. Ik hoorde het toch al.' zei Lore algemeen. Ze negeerde de nieuwsgierige en de hatelijke blikken. 'Het is een mens, Lore.' zei Castiël. 'Daar verzin ik wel iets op.' zei Lore. Castiël schudde geërgerd zijn hoofd. 'Wat kom je doen, Castiël?' vroeg Lore bot. 'Elke leider moet partij kiezen voor tijdens de oorlog. Ik kies de jouwe.' zei Castiël. Lore knikte. 'We stellen later iedereen aan elkaar voor. Ik wil even rust.' zei Lore. 'Hoe gaat het met je hart?' vroeg Castiël bezorgd. 'Starks bloed heeft me genezen. Ik ben oké.' zei Lore. 'Je bent alleen moe.' zei Castiël. Lore knikte. 'Ik heb pas de bloedweek achter de rug.' zei ze. 'Ga rusten, zusje. Ik regel het wel.' zei Castiël. Lore schudde haar hoofd. 'Ik moet verdergaan en plannen maken. Ik heb geen tijd om te rusten.' zei Lore. 'Jullie krijgen 20-30 minuten om jullie te installeren. Ik zie jullie in de keuken.' zei Lore en liep de kamer uit naar de keuken. Stark stond met Alex te praten, eens Stark door had dat Lore hem van de andere kant van de keuken gadesloeg, liep hij naar haar toe. Hij trok haar stevig tegen zich aan. 'Aan de andere kant van de trainingszaal zijn nog kamers en maak je Krijgers duidelijk, dat ze niet in mijn wapenkamer hoeven te zitten.' zei Lore tegen Castiël zonder zich uit Starks armen los te maken. 'Je hebt het gehoord, Rafael.' zei Castiël. Rafael vertrok en Castiël ging in de keuken zitten. Natascha en Dark kwamen de keuken binnen. Lore negeerde iedereen. Ze had behoefte aan Starks armen om haar heen en aan zijn stroom lieve woordjes. 'Lore? Luister je wel?' vroeg Castiël. 'Sorry. Wat?' vroeg Lore en maakte zich los uit Starks armen. Ze deed 2 stappen bij Stark vandaan, toen ze hem naar adem hoorde happen. Lore draaide zich met een ruk om. Ze zag Stark naar zijn hart grijpen en viel op de grond. Lore ving hem op, legde hem voorzichtig op de grond en knielde bij hem neer. 'Stark? Wat is er?' vroeg Lore in paniek. Ze hoorde vaag Natascha Darks naam roepen. Bloed sijpelde uit hun monden. 'We moeten ze veranderen.' zei Lore tegen Natascha, die knikte. 'Beloof me dat je geen slaaf word.' zei Lore. Stark knikte. Lore kuste hem zacht. Ze wouw in haar pols bijten toen ze een melodieuze stem hoorde. 'Ze zijn niet stervende, dochters.' zei de stem. 'Ze veranderen in Krijgers. Vampier Krijgers.' Lore verplaatste met veel moeite haar aandacht naar de stem. De vrouw -die bij de stem hoorde- was te mooi om iets natuurlijks te zijn. Ze was iets dat niet op Aarde hoorde. Lore wist dat dit een Godin was. Ze keek de kamer rond en zag dat iedereen voor de vrouw boog. Lore kwam overeind en ging beschermend voor de van pijn schreeuwende Stark staan. 'Hoe is je naam, Godin?' vroeg Lore met een emotieloze stem. 'Orellana godin van de Krijgers.' zei de vrouw. 'Wat kom je doen? Goden verschijnen zelden voor hun onderdanen.' zei Lore. 'Ik wil niet dat mijn broer de oorlog wint. Ik heb jouw hulp ervoor nodig.' zei Orellana. 'Waarmee zouden we kunnen helpen? We weten niks, alleen dat er oorlog komt, dat mijn broer is gevallen en ik niet op alle steun van de wolven kan reken.' zei Lore gefrustreerd. 'Kalm dochter. Ik geef je 2 goede Krijgers. Stark is jouw yang en jij bent zijn Ying. Bij elkaar in evenwicht alleen... Dat hoef ik jouw niet uit te leggen. Je verleden spreekt boekdelen.' zei Orellana. Lore keek naar Stark. 'Het zelfde geld voor Natascha.' -korte stilte- 'De wolven van Michaël en Sarah zijn trouw en zuiver van hart. Train ze, laat ze wennen aan zilver en wolfskruid. Ik heb ook iets voor jouw, waar je aan moet wennen. De Hatbergera wat Japanse droom betekent.' zei Orellana en haalde een bloem te voorschijn, die rechtovereind staande blaadjes had. De blaadjes waren donkerroos aan de zijkanten en lichtroos in het midden. Ze legde de bloem in een kom en nam nog 2 andere kommen. Waarin ze -in 1 van de kommen- wolfskruid legde en in de andere legde ze een bloem, die uitstekende paarse blaadjes had en roze ver naar achteren. 'Waarvoor dient die?' vroeg Lore en wees naar de onbekende soort. 'Dit is een passiebloem. De passiebloem is giftig -laten we het zo noemen- voor vampiers. Je voorraden zullen niet opraken. De oorlog is over 4 maanden. Jij leid ze.' zei Orellana. 'Ik?' vroeg Lore twijfelend. 'Ja, dochter. Ik vertrouw jouw. De stem die je hoort in je hoofd is die van mijn broer. Hij wilt je bij de Killers om de Oorlog te kunnen winnen, toen dat niet lukte, heeft hij Perciën genomen.' zei Orellana. 'Mijn broer was allang daarvoor gevallen.' zei Lore, die de verbaasde blikken negeerde. 'Train en leid ze dochter. Er hoeft geen oorlog tussen de Krijgers en wolven te zijn, dat kan jij alleen tegen houden. Jij moet ze daarvan overtuigen.' zei Orellana 'Als Stark en Dark zijn veranderd, moet jij Stark van jouw bloed laten drinken en Dark dat van Natascha. Succes mijn Krijgers.' Orellana godin van de krijgers verdween. Lore draaide zich meteen naar Stark, die hijgend op de vloer lag. 'Alles goed?' vroeg Lore zacht. Stark knikte, maar keek niet op. 'Wat is er?' vroeg Lore ongerust. 'Mijn hoektanden ...' Stark kreeg geen kans zijn zin af te maken want Lore dwong hem haar aan te kijken. 'Je bent veranderd.' zei Lore zacht en bestudeerde Starks gezicht. Zijn zilver grijze ogen waren nu rood, zijn hoektanden waren nu ook langer. 'Hoe?' vroeg hij met een heze stem. 'Iedereen de keuken uit nu. Ik zeg wel wanneer jullie binnen kunnen komen.' zei Lore. Iedereen ging de keuken uit. Lore hielp Stark overeind. 'Je moet drinken.' zei Lore. Stark keek toe hoe ze een mes uit de schede haalde en een klein sneetje in haar hals maakte. Stark rook nu de heerlijke geur van haar bloed. Hij voelde zich er door aangetrokken, maar weigerde te drinken. 'Je moet drinken.' zei Lore dwingend. 'Niet van jouw.' zei Stark zijn stem trilde van de spanning. 'Ik vertrouw jouw.' zei Lore. Stark zette voorzichtig zijn lippen over de wond en zoog zacht. Het bloed explodeerde in zijn mond. Hij trok haar stevig tegen zich aan en dronk gulzig verder. Lore fluisterde lieve woordjes. Stark stopte -met veel moeite- met drinken. 'Genoeg?' vroeg Lore. Stark knikte. Lore kuste hem. 'Wat bedoelde Orellana, met die stem in je hoofd?' vroeg Stark. Lore wende haar blik af. 'Ik hoor de laatste tijd een stem in mijn hoofd, die zegt dat ik mensen moet vermoorden en me moet aansluiten bij de Killers. Ik verzet me er tegen, maar ik ben bang om toch te zwichten en zeker nu, onder die druk.' zei Lore. 'Je kunt het best en je hebt Castiël-Jay, Alex, Damein, Natascha, Dark, Sarah en Michaël en voornamelijk mij.' zei Stark. 'Jij bent het belangrijkst.' zei Lore en kuste hem zacht. Stark lachte tegen haar lippen. 'Kom.' zei Lore en verdween met Stark, achter haar aan, naar haar kamer.