Det Umulige Kjærligheten. (De Onmogelijke Liefde) *compleet*

Hoofdstuk 13

Sorry dat het zolang geduurd heeft. Vote & Comments. Please. Xxx
______________________________________________________________

Stark vond het jammer dat hij Lore moest wakker maken. 'Liefje wakker worden.' fluisterde hij in haar oor. Lore opende traag haar ogen. 'We zijn bijna op het vliegveld.' Lore knikte. Lore en Starks vlucht had vertraging.
Een uur later zaten ze eindelijk op hun vliegtuig. De vlucht leek een eeuwigheid te duren. Gelukkig was het vliegtuig rustig. 'Wat gaan we doen als we landen?' vroeg Lore aan Stark -met een geeuw. 'Naar het hotel en wat slapen. Je ziet er moet uit.' zei Stark en beroerde haar wang. Lore leunde er tegen en knikte traag. 'Dat ben ik ook.' fluisterde ze zacht. 'We gaan zo meteen landen, als iedereen plaats wil nemen en hun gordel zou willen vastdoen. Dan wens ik jullie nog een prettig verblijf of terugkomst.' zei de stem van de piloot door de intercom.
Stark nam een motor die naast de ingang van het vliegtuig stond. 'Mag je die wel nemen?' vroeg Lore verwonderd. 'Ja tuurlijk, dat is de mijne.' zei Stark. 'Zal ik rijden of wil jij?' 'Rij jij maar.' zei Lore. 'Maar hoe gaan we dat doen met onze koffers?' 'Shit, daar heb ik niet aan gedacht.' kreunde Stark. Lore lachte. 'Mannen,' zuchtte ze. 'ik neem ze wel.' 'Echt hé?' vroeg Stark. Lore knikte en sprong rechtop. Stark reed naar hun hotel. Daar aangekomen checkten ze snel in en gingen meteen naar hun kamer. Lore en Stark hadden geen oog voor de kamer. Ze deden snel hun pyjama's aan en kropen onder de wol. Na een aantal minuten sliepen ze en lagen ze dicht tegen elkaar aan genesteld.
Lore werd wakker van Starks vederlichte zoenen in haar nek. 'Jij bent al goed wakker zo te zien en te voelen.' zei Lore met een dromerige zucht. 'Vind je dit lekker?' vroeg Stark plagend. Lore knikte en Stark lachte hees. Lore kuste hem en ....
'Wat zijn de plannen voor vandaag?' vroeg Lore tijdens het eten. Ik wouw je eerst aan mijn vrienden voorstellen en dan met je de stad in te gaan.' zei Stark. 'Is goed.' zei Lore. Ze keek naar het eten en een vlaag van misselijkheid ging door haar heen. 'Geen honger?' vroeg Stark bezorgd. 'Ik ben een beetje misselijk.' zei Lore. Stark verorberde zijn maaltijd. Hij zag dat Lore met veel moeite één sneetje brood naar binnen werkte. 'Misschien moeten we naar een dokter gaan.' stelde Stark bezorgd voor. 'Het is niets.' stelde Lore hem gerust. Stark keek bedenkelijk. 'Als het niet betert zal ik me door Natascha laten onderzoeken, goed?' beloofde Lore. Stark knikte. Lore rende plots naar de badkamer. 'Alles goed, liefje?' vroeg Stark bezorgd. Er kwam geen antwoord. Net wanneer Stark naar binnen wouw gaan, kwam Lore buiten. 'Ja, alles is goed.' Stark keek haar ongelovig aan. 'Het gaat beter nu.' stelde Lore hem gerust. Ze kuste hem. 'Zullen we naar je vrienden gaan?' vroeg ze om van onderwerp te veranderen. 'Als je je daar goed genoeg voor voelt.' zei Stark. 'Tuurlijk.' zei Lore opgewekt. Ze fristen zichzelf op en verlieten dan dan het hotel op. Stark reed naar het stadje Moss dat dicht bij de Oslofjord gelegen ligt. (Een fjord (natuurkundig) is een bepaald type inham in den bergachtige kust, gekenmerkt door steile wanden die door gletsjer werking zijn uitgesneden.) Hij reed naar een -niet te groot, niet te klein- oranje huisje dat op het water leek te staan. Hij haalde een sleutel uit zijn zak. 'Wat ga je doen?' vroeg Lore. 'We gaan naar binnen.' zei Stark. 'Kunnen we niet beter aanbellen?' vroeg Lore. 'Dit is ons vriendenhuis soort van clubhuis. Alle vrienden hebben een sleutel en iedereen met een sleutel mag binnenvallen.' verklaarde Stark. Lore knikte dat ze het begreep. Stark opende de deur en ze stapten zonder problemen naar binnen. Lore volgde Stark naar de woonkamer, waar stemmen vandaan kwamen. 'Hei bitches gjøre narkotika vekk!' riep Stark, toen hij de deur open trapte. (Betekenis: Hallo bitches doe die drugs weg!) De vier mannen waren één voor één reuzen en zwaar gespierd, toen ze Stark zagen staan kwam er een lag op hun geschrokken gezichten. 'Stark, ikke sett lang. Hvor er du?' vroeg de grootste van de vier. (Betekenis: Stark lang niet gezien hoe is het met je?) 'Vel hei, Svanhild em med deg. Hvor er du?' vroeg Stark. (Betekenis: Goed hé, Svanhild en met jullie. Hoe is het met jullie?) 'Bra.' zei Svanhild. (Betekenis: Goed.) Hij en Stark gaven elkaar een broederlijke knuffel. 'Hvor er Dark?' vroeg een andere. (Betekenis: Waar is Dark?) 'Det er til Hellas, men du må hilsener.' zei Stark. (Betekenis: Die is naar Griekenland, maar jullie hebben de groeten.) 'Hvem er du?' vroeg de tweede grootste dreigend aan Lore. 'Sigurd!' zei Stark waarschuwend en duwde Lore achter zich. Lore wist dat ze beter niet tussen beide kon komen, maar ze had geen bescherming nodig. 'Ik kan heus voor mezelf zorgen.' zei ze en stapte achter Stark uit. 'Sorry.' zei Stark. 'Venner, dette er min kone Lore.' (Betekenis: Vrienden, dit is mijn vrouw Lore.) 'Din kone?!' riepen de vier ongelovig uit. (Betekenis: Je vrouw?!) 'Ja, vi er på vår bryllupsreise. Jeg ville at hun skulle presentere meg selv.' zei Stark. (Betekenis: Ja, we zijn op huwelijksreis. Ik wou haar aan jullie voorstellen.) 'Gratulerer.' zei Sigurd tegen Stark en Lore. (Betekenis: Proficiat.) 'Sorry, jeg gjorde så fiendtlig.' (Betekenis: Sorry, dat ik zo vijandig deed.) 'Du kan gjøre det like bra i kinesisk, Sigurd. De forstår ikke gjør deg.' zei een vrouwenstem vanachter hen (betekenis' Je kunt het net zo goed doen in het Chinees, Sigurd. Ze verstaat je niet.) Ze liep op Stark af. 'Runa.' was Starks kille begroeting. 'Stark.' zei de vrouw die Runa bleek te heten. 'Slik at hore her er din kone.' (Betekenis: Dus die hoer hier is je vrouw.) Ze keek Lore minachtend aan. 'Runa, jeg forstår deg godt nok, og jeg tror du bør fortelle Stark all litt.' zei Lore. (Betekenis: Runa, ik versta je goed genoeg en ik denk dat jullie allemaal Stark iets moeten vertellen.) Iedereen keek Lore verbaasd aan. 'Hva sier du til meg?' vroeg Stark aan de vijf. (Betekenis: Wat moeten jullie mij vertelen?) Iedereen bleef Lore strak aankijken. 'Sigurd, Svanhild og Dark bedt om å være vampyrer. Runa og andre er ulver.' zei Lore zonder haar blik van de vijf af te wenden. (Betekenis: Sigurd, Svanhild en die naar Dark vroeg zijn vampiers. Runa en die andere zijn wolven.) 'Wat?' vroeg Stark weer in het Nederlands. Lore hoorde dat hij gekwetst was. 'Het is waar.' zei Svanhild, die ook overschakelde naar het Nederlands. 'En jullie hebben nooit iets gezegd.' zei Stark. Lore ging voor hem staan. Ze voelde dat Stark kwaad werd en ze wist dat dat niet goed ging aflopen. 'Stark!' Lores stem klonk hard en bevelend. Stark keek haar langzaam aan. 'Het is verboden om je aard tegenover mensen te laten zien of te vertellen.' zei Lore. 'Door wie is dat verboden?' vroeg Stark. 'Door de koninklijke familie van Ierland lang geleden.' zei Sigurd. Stark keek Lore onderzoekend aan. Zijn ogen leken "door jouw familie" te vragen. Lore knikte. 'Waarom schrik je er niet van?' vroeg de onbekende vampier. 'Ik ben veranderd.' was Starks antwoord. 'Hvordan?' vroeg Runa die weigerde Nerderlands te praten. (Betekenis: Hoe?) Ze was ook erg bleek. Lore schudde haar hoofd. 'Dat mag ik niet vertellen.' zei Stark. 'In wat ben je veranderd?' vroeg Sigurd. 'Een vampier.' zei Stark. 'Du kan ikke. Du ville være min ulv. Du er min Sanne.' zei Runa. (Betekenis:Dat kan niet. Je zou mijn wolf moeten zijn. Je bent mijn Ware.) 'Daar vergis jij je in, Runa. Stark is de mijne.' zei Lore kalm en schoof haar haar opzij. Achter haar waar de krullijn normaal stopte, stond nu Stark met de zelfde krullijn en blauwe kleur geschreven. Rina's ogen werden groot van ongeloof en verbazing. 'Oppgi navnet hennes sted på kroppen din?' vroeg Runa. (Betekenis: Staat haar naam ook ergens op jouw lichaam?) Stark knikte bevestigend en trok de hals van zijn t-shirt naar beneden zodat zijn linker gespierde borst zichtbaar werd en Lores naam in een fijne blauwe lijn, die de vampiertekens verbond die hij op de dag dat hij veranderde en zijn eerste slok bloed had gekregen, geschreven. Rina's ademstokte. 'Nei, det kan du ikke.' zei ze. (Betekenis: Nee, dat kan niet.) 'Runa, rolig.' zei de wolf en nam haar schouders vast. (Betekenis: Runa, kalmeer.) 'La meg gå, Ingolf.' zei Runa. (Betekenis: Laat me los, Ingolf.) Ingolf, de andere wolf, liet haar los. 'Als je veranderd ben ik genoodzaakt je te doden.' zei Lore kalm. Runa sprong op haar af en Lore greep haar bij de keel. 'Met mij wil je geen ruzie, Runa.' zei Lore dreigend en ontblote haar hoektanden. 'Laat haar los, Lore. Ze zal het niet weer proberen.' zei Stark. 'Als je hem één keer aanraakt ben je een ledemaat kwijt.' zei Lore nog voor ze Runa losliet. 'Du kan ikke forby meg.' zei Runa verstikt. (Betekenis: Dat kun jij mij niet verbieden.) 'Dat kan ze wel. Niet waar prinsesse Lore.' zei Visdom, de tot nu toe onbekende vampier. (Betekenis: prinsesse = prinses) 'Jij bent snel van begrip.' zei Lore. 'Blauwe lijn wijst op heerschappij en je spreekt het meeste van de tijd op een bevelende toon en gezagvol.' zei Visdom alsof het super logisch was. Het leek dat nu ook een lichtje ging branden. 'Dat betekent dat jij dé hybride bent.' zei hij en zakte op één knie, boog zijn hoofd en legde zijn gebalde vuist op zijn hart. De andere -buiten Runa- volgde zijn voorbeeld. 'Sta op.' zei Lore Stark keek Lore niet begrijpend aan. 'Ik... Ik dacht...' Stark wist geen vraag te formuleren. 'Wist je het niet, daar schrik ik niet van.' zei Runa tot iedereen zijn verbazing in het Nederlands. 'Ik wist dat ze van adellijke afkomst was, maar ik dacht van de mensen in die tijd.' zei Stark. 'Dat liet ik je deels denken. Toen mijn vader geboren werd, werd hij geboren als kroonprins van de vampieren. Hij trouwde met zijn eerste vrouw, die trouw maakte hem koning. Castiël-Jay werd kroonprins en Perciën prins. Mijn vaders eerste vrouw stierf bij Perciëns geboorte. Het gebeurd zelden, maar het kan gebeuren. Mijn vader was er kapot van, dan kwam er ook nog eens bij dat Castiël opstandig kind was. Een aantal honderden jaren later ontmoette mijn vader mijn moeder, toen hij op rondreis was. Mijn moeder, die koningin werd op zeer jonge leeftijd en ongetrouwd. Zij was koningin van de weerwolven. Hij ontmoete mijn moeder op een feest. Ze raakte aan de praat en van het één kwam het ander. Hij verliet mijn moeder die ochtend nog. Een aantal weken later wist mijn moeder dat ze zwanger was. Ze heeft hem op de één of andere manier gevonden. Ze zijn een week lager getrouwd en bij die trouw werden ze koning en koningin van de twee soorten en zo werd ook de vrede vast gelegd en de rest ken je.' vertelde Lore. 'Dus jij bent gewoon prinses.' zei Stark meer als een vraag. 'Nee zij is kroonprinses van de twee soorten.' zei Visdom. Lore keek hem vernietigend aan. 'Technisch gezien wel, maar Castiël is de ware koning, als er ooit weer vrede is tussen de twee soorten, zal hij koning zijn.' zei Lore. Stark kuste haar. 'Jammer jij zou een fantastische koningin zijn.' fluisterde Stark tegen haar nek. Runa verliet stampvoetend het huis en smeet de deur achter zich dicht. 'Ga naar jullie hotel hé.' zei Sigurd hoofdschuddend. 'Jij zou hier wel willen staan, maar je hebt pech. Ze is van mij.' zei Stark bezitterig en trok Lore dicht tegen zich aan. 'Ja en ik begin niet aan getrouwde vrouwen. Ik heb geen zin om te gaan lopen voor hun woeste mannen.' verdedigde Sigurd zich. 'Nee, jij begint alleen aan Noorse wispelturige weduwen.' zei Visdom. Sigurd keek hem vernietigend aan. 'Komen jullie ook naar het feest in Sognefjord?' vroeg hij snel om van onderwerp te veranderen. 'Wanneer is dat?' vroeg Stark. 'Het einde van de week.' zei Svanhild. Stark keek even naar Lore, die knikte. 'Ja is goed.' bevestigde Stark. 'Kom ga zitten dan praten we nog wat bij.' stelde Ingolf voor. Ze gingen allemaal op de zetel zitten. Stark trok Lore op zijn schoot. 'Hoe was het in België?' vroeg Svanhild. 'Fantastisch.' zei Stark. Lore keek hem ongelovig aan. 'Oké, in het begin was het moeilijk, maar na mijn eerste schooldag ging het beter. Toen ontmoette ik Lore.' zei Stark. Lore grinnikte. 'Ik weet nog wat je eerste woorden tegen me waren.' grinnikte Lore. 'Jij reageerde niet zo blij. De leerkracht moest dreigen met naar je vader te stappen.' zei Stark. 'Niet zo snel wij kunnen niet volgen.' zei Ingolf. 'Vertel jij maar.' zei Lore. 'Op de school waar ik zat werd een leerling aangewezen die de nieuwe wegwijs maakt in de school. De leerkracht wees Lore aan. Ze sprong recht en gooide daarbij de bank om. Ze weigerde met mij om te gaan. De leerkracht dreigde met mij naar haar vader te stappen voor ze instemde. Ik moest naast haar gaan zitten en zei "Het spijt me van je overlast.". Lore antwoordde dat het niet zo zeer om mij ging, maar dat ze niet zo gesteld is op nieuwe.' zei Stark en keek daarbij Lore aan. 'Dat is ook zo de meeste nieuwelingen willen mijn strot overbijten.' zei Lore achteloos. Stark gromde naar zijn vrienden. 'Rustig Stark. Ze zullen niets doen.' zei Lore en kuste hem zacht. 'Dus gaat verder.' drong Visdom aan. 'Ik ontmoette een gasten, maar ik wou op Lore wachten. Ze nam me mee naar de groep waar ik Perciën ontmoette en Alex en Damein.' vertelde Stark. 'Schat, ik denk dat je het best vertelde wat je nooit meer vergeet en niet te zeer in detail treed anders zitten we hier volgende week nog en ik moet dan echt terug in België zijn.' zei Lore. Stark knikte. 'Oké, euhm... De eerste keer dat ik naar de club, De Kleezer, ging, kreeg ik ruzie met een Killer ook al wist ik dat toen nog niet.we stonden al snel buiten en ik werd meteen omsingeld door vijf Killers. Lore kwam me redden. De dag daarna was ze niet op school. Damein vertelde me dat ze aan het helen was en daarna hebben we gepraat. De volgende dag was ze weer terug en hebben we aan ons groepswerk gewerkt. Ze werd midden in de nacht opgebeld.' 'Hoe weet jij dat?' vroeg Ingolf met een toon die Stark niet beviel. 'Ze is blijven slapen.' zei Stark en keek Ingolf uitdagend aan. 'Toen ze de volgende twee dagen niet op school was, werd ik ongerust. Ik en Dark gingen naar haar op zoek in de club de Kleezer. Ik vond iemand die "wist" waar ze was, maar dat bleek niet zo te zijn. Dark werd bijna leeggezogen en ik werd, omdat ik Dark probeerde te redden, in elkaar geslagen. Lore redden ons. De dag erna vertelde Lore me wat zij, Alex en Damein zijn, maar toen startte ook de bloedmaan ook. Dat was een zware week voor zowel Lore als voor mij. Ik en Dark werden in die week vermoord, dat denken onze ouders toch. Diezelfde dag nog werd het verdrag met de weerwolven verbroken. De dag erna is er weer een nieuwe deal gesloten en werd Lore leider van een aantal Krijgers. Voor de volwassen wolven te overtuigen werd er een deal gesloten, dat was weer een zware week voor ons en de dag nadat de deal afgesloten werd, heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Twee dagen erna zijn we getrouwd en nu zijn we hier. Ooh ja en ik heb Castiël-Jay ontmoet de dag na Lore leider was geworden.' vertelde Stark. 'Jullie hebben het dus al zwaar gehad samen.' zei Svanhild. Lore knikte. 'Na de oorlog zal het beter gaan.' fluisterde ze. 'Wanneer vind de oorlog plaats?' vroeg Visdom nieuwsgierig. 'Over vier maanden en een week.' zei Stark. 'Hoe weten jullie dat zo zeker?' vroeg Svanhild. 'Stark heeft de gave om de toekomst te zien.' zei Lore. 'En Seer?' vroeg Svanhild ongeloviq. (Betekenis: En Seer = Een Ziener.) Stark knikte. 'Hoe voelt het om te zien, wat nog moet komen?' vroeg Visdom nieuwsgierig. 'Het is pijnlijk.' zei Stark. 'Het lijkt of er naalden in je hoofd worden gestoken en elke "naald" is een stukje van de puzzel. Elke pijnscheut is een gevoel of beeld, maar uiteindelijk je weet dingen die je niet hoort te weten en die je kunnen helpen overleven.' Lore zag dat Stark van onderwerp wou veranderen. Zij wist dat het pijn deed en hij wist dat het haar pijn deed omdat ze er niets tegen kon doen. 'Wat zijn jullie gaves?' vroeg Lore om van onderwerp te veranderen. 'Ik heb vechtkunst en tactiek voor sneller een overzicht van veldslagen te krijgen en daardoor een grotere kans om te winnen.' zei Svanhild. 'Mijn gave is bescherming.' zei Sigurd. Lore zag dat Stark het niet helemaal begreep. 'De gave Bescherming is dat je iemand tegen alles en iedereen beschermd, bevoorbeeld als Sigurd de opdracht krijgt iemand te beschermen dan als de persoon, die hij beschermd, word gedood en zijn lichaam is intact -niet onthoofd of andere gescheiden lichaamsdelen- kan Sigurd zijn leven voor die persoon ruilen. De gave komt maar zelden voor en word nog minder gebruikt.' legde Lore uit. 'Meestal kiest de beschermer wie hij waardig genoeg vind voor zijn leven.' Stark knikte, dat hij her begreep en ze gingen verder met het oorspronkelijke gesprek. 'Mijn gave is wijsheid en iemand pijn bezorgen zonder hem of haar aan te raken.' zei Visdom. 'Cool.' zei Stark. 'Minder dan je denkt. Weet je nog toen de leerkracht mij woedend had gemaakt en zij even later op de grond lag te kronkelen van pijn?' vroeg Visdom. Stark knikte. 'Ik had mijn gave toen niet meer in de hand.' zei Visdom. 'Heb jij je gave losgelaten op een mens?' vroeg Lore. Visdom knikte angstig door Lores emotieloze blik. 'Je weet dat dat verboden is?' vroeg Lore kalm. Weer knikte Visdom angstig. 'Het spijt me, prinsesse.' fluisterde hij berouwvol. 'Zorg dat het niet weer gebeurd.' zei Lore waarschuwend. Visdom, die heel de tijd naar de grond had gekeken, keek haar nu met een ruk aan. 'Bedankt prinsesse.' zei Visdom dankbaar en trok haar in zijn armen. Stark duwde hem vandaar weg. 'Blijf van haar af.' zei hij dreigend en ontblote zijn langer geworden hoektanden. 'Sorry.' zei Visdom a,gisting. 'Sorry.' zei Stark. 'Ik kan er niets aan doen. Het overvalt me gewoon.' Lore en de andere zagen dat Stark zich schuldig voelde over over zijn gedrag en gebrek aan zelf beheersing. 'Ze begrijpen het, Stark. Misschien nu nog niet, maar later als ze zelf hun Ware gevonden hebben, zullen ze net hetzelfde reageren, misschien iets minder heftig. Maar dat hang af van stel tot stel.' zei Lore. De andere -buiten Stark- knikten instemmend. 'Maar goed wat is houw gave, Ingolf?' vroeg Lore om terug te keren naar het onderwerp. 'Mijn gave is overtuiging, met één simpel lichamelijk contact kan ik iedereen overtuigen. Bv. Dat ze een kip zijn in plaats van een mens.' zei Ingolf trots. Stark zag Lores uitdrukking veranderen. 'Wat is er?' vroeg hij bezorgd. Lore schudde haar hoofd. 'Waarom ben je zo trots op je gave?' vroeg ze. Ingolf keek haar lang aan, maar keek uiteindelijk weg. 'Omdat het een fantastische gave is.' zei hij, Lore niet aankijkend. 'Hoe kom je aan die gave?' vroeg Lore. 'Wat voor vraag is dat, iedereen weet dat je gave voor je geboorte word bepaald.' zei Visdom. Lore negeerde hem en keek Ingolf met een doordringende blik aan, toen er geen antwoord kwam stond Lore op. 'Ik leg je straks alles uit Stark, maar we kunnen ...' Lore kon haar zin niet afmaken want Ingolf had haar hand genomen. 'Lore er is niets om je druk over te maken.' fluisterde Ingolf overtuigend. 'Er is niet aan de hand, oké?' Lore knikte en keek hem in zijn groene ogen. 'Niets aan de hand de hand.' fluisterde ze. Ingolf knikte. Iedereen keek vol ongeloof naar de twee. Stark wouw recht springen, maar Lore hield hem met haar vrije hand tegen. 'Niet aan de hand.' fluisterde ze alsof ze onder Ingolf' invloed was, alleen een knipoog verraadde dat dat niet zo was. In een oogwenk lag Ingolf op de grond. 'Je moet wel wat meer doen dan dat kunstje om mij onder invloed te krijgen.' zei Lore kalm. 'Kunsje?' vroeg Ingolf ongelovig. 'Dat was al mijn kracht.' Lore lachte een scheve angstaanjagende grijns, wat Ingolf in één deed krimpen. 'Dit zijn krachten.' zei Lore onheilspellend. Ze sloot haar ogen en toen ze die weer open deed waren ze maanwit. Ze keek Ingolf weer in zijn groene ogen aan. Even later lag hij te kronkelen van pijn. 'Voel je dat?' vroeg ze spottend. 'Hoe al je kracht wegvloeit en pijn in de plaats komt. Hoe ik aan je kracht trek en de pijn er in duw en dat is niet alles, nee. Het kan nog leuker veel veel véél leuker.' zei Lore. 'Voor mij dan.' voegde ze er lachend aan toe. Ze sloot haar ogen weer. 'Dans.' zei ze. Ingolf kon niet weigeren en met elke beweging, gierde een stekende pijn door zijn hele lichaam. 'Lore stop!' riep Stark wetend dat als hij het lief en smekend vroeg het niet bij haar zou doordringen. Hij zag hoe Lore haar ogen sloot en ze langzaam in en uit ademde. Ingolf viel op de grond. Stark nam Lore in zijn armen. 'Sssht het is voorbij.' fluisterde Stark. 'Jullie moeten weten dat Ingolf een bedrieger is.' zei Lore haar stem niet luider dan een zwakke fluistering. Lore maakte zich los uit Starks armen en liep naar Sigurd en Svanhild. Ze greep hun schouders vast en sloot haar ogen. Stark zag een schok door zijn vrienden gaan en ze leken kijken naar iets wat alleen zij konden zien. Lore deed het zelfde bij Visdom. De verbazing was van hun gezichten af te lezen. Ze keken Ingolf uiteindelijk kwaad aan. Svanhild was de eerste die in actie kwam. 'Waarom heb je ons bestolen en belogen?'vroeg hij kwaad en greep Ingolf bij de keel. Ingolf leek te veranderen in een onbekende. 'Maar ik heb niets ...' Hij kon zijn gave niet gebruiken want hij werd het huis uitgegooid. 'Kom nooit, maar dan ook nooit meer hier want dan vermoorden we je!' riep Svanhild en gooide de deur dicht. 'Hoe wist je dat?' vroeg Visdom. 'De mensen -van de bovennatuurlijke- met de gave Overtuiging zijn zelden eerlijk omdat ze iedereen kunne laten doen wat zij willen.' legde Lore uit. 'Das logisch.' zuchtte Visdom.
'Hebben jullie misschien iets iets te eten voor me?' vroeg Lore -na een korte stilte- ongemakkelijk. Sigurd knikte. 'Wat wil je hebben?' 'Geef maar gewoon een glas... Wacht ik loop wel mee.' zei Stark en liep met Sigurd mee naar de keuken. Stark nam een glas en Sigurd nam een bloedzak uit de koelkast. Hij gaf die aan Stark. Stark beet in zijn pols en vulde het glas voor de helft met zijn bloed en de andere helft met bloed vanuit de bloedzak. Hij mengde het bloed en ging met Sigurd -achter zich aan- terug naar de woonkamer. Hij gaf Lore en kus en het glas bloed. 'Het is niet om je druk over te maken. Ik heb gewoon honger.' stelde Lore hem gerust. Ze dronk een paar slokken en zette het glas weg. 'Waarom is Dark naar Griekenland?' vroeg Sigurd, om de stilte te verdrijven. 'Hij is ook op huwelijksreis. Hij is getrouwd met Natascha.' zei Stark. 'Wanne?' vroeg Visdom. 'Dezelfde dag als ik en Lore.' antwoordde Stark. 'Hij wouw niet naar hier komen omdat we dan ook nog eens dezelfde reis zouden maken en Natascha wouw haar geboorteland laten zien.' Stark sloeg zijn arm om Lore heen en gaf haar een liefdevolle zoen op haar wang. Hij en zijn vrienden praatten nog wat over koetjes en kalfjes.
Een halfuur later merkte Stark dat Lore sliep. 'Kan ik haar in mijn kamer leggen of is die al verwijderd?' vroeg Stark. 'Nee, je kan haar daar leggen.' verzekerde Sigurd hem. 'Moet ik helpen?' vroeg Svanhild met een plagende grijns. 'Het zal wel lukken.' zei Stark. Hij nam Lore voorzichtig op -zonder haar wakker te maken- en bracht haar naar boven naar zijn vorige kamer. Hij legde haar op het bed, gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging dan terug naar beneden. Stark nam zijn telefoon en belde Castiël. 'Met Castiël.' zei een stem door de telefoon. 'Castiel met Stark. Ik maak me zorgen om Lore.' zei Stark en bezorgdheid klonk zwaar door in zijn stem. 'Wat is er met haar?' vroeg Castiël nu ook bezorgd. 'Ze zegt dat het de stress is, maar ze wil zich alleen door Natascha laten onderzoeken, dus wil ik haar nu zoveel mogelijk ontlasten. Als er dringende problemen zijn bel je mij en zo niet bel je maar beter niet.' zei Stark. 'Als ze weet dat je dit achter haar rug hebt gedaan maakt ze je koud.' zei Castiël. 'Ze zal me dankbaar zijn Castiël.' zei Stark en hing op. Hij wist dat Castiël zou doen wat hij hem gevraagd had, al was het alleen om Lore wat rust te gunnen. Stark keek op zijn horloge en zag dat het al tegen de avond liep. 'Zouden jullie het erg vinden als ik en Lore vanavond blijven?' vroeg Stark na enige aarzeling. 'Tuurlijk niet, als jij Sigurd helpt.' zei Svanhild. 'Het is dus jouw beurt om te helpen koken.' zei Stark lachend. Svanhild knikte. 'En alles is goed om er onderuit te komen.' zei hij lachend. 'Zal ik u vrouwke gaan verzorgen.' Stark wist dat Svanhild het als grap bedoelde, maar toch gromde hij en verdween in de keuken. 'Je moet hem niet zo pesten, daar word hij alleen maar chagrijnig van.' zei Sigurd hoofdschuddend. 'Maar hij reageert zo leuk.' zei Svanhild op een zeurende toon. 'Je lijkt Castiël wel.' zuchtte Stark vanuit de keuken. Sigurd kwam de keuken in. 'Wat wilde klaarmaken?' vroeg hij aan Stark. 'Wat dacht je van Lutefisk?' vroeg Stark. Sigurd knikte instemmend. (Lutefisk: is een visgerecht met kabeljauw. Het is een Noorse specialiteit.)

'Wat is er Castiël?' vroeg Damein, die aanvoelde hoe gespannen en bezorgd Castiël was. 'Er is niets om je druk over te maken.' probeerde Castiël hem gerust te stellen. 'Vertel het toch maar.' zei Damein. 'Stark heeft gebeld.' zuchtte Castiël en ging met zijn hand door zijn haar. 'Waarom? Wat is er aan de hand?' vroeg Damein nu ook bezorgd. 'Stark belde om te zeggen dat het beter is als we alles bellen als er problemen zijn en dat we dan ook naar hem moeten bellen om het te laten weten. Er is iets mis met Lore en ze zegt dat het stress is, dat denkt ze toch, maar ze wil zich alleen door Natascha laten onderzoeken. Nu wil Stark haar zo veel mogelijk vakantie geven.' zei Castiël. 'Ik maak me alleen maar zorgen, meer niet.' 'Als het alleen maar stress is, is het een goed idée van Stark. Zo niet dan kan Natascha haar volgende week nog altijd onderzoeken.' zei Damein. Castiël knikte. 'Hoe gaat het met de Krijgers?' vroeg Castiël om naar het oorspronkelijke gesprek weer te keren. 'Goed. Ze worden steeds beter en het gif in kleine maten is niet meer schadelijk, dus we kunnen het gif verhogen tijdens de training.' zei Damein. Castiël knikte goedkeurend. 'Verhoog het gif met zeventien cl.' besloot Castiël. Damein knikte en verliet het kantoor. Hij kwam Sarah op de gang tegen. 'Ga je naar Castiël?' vroeg Damein en hield haar tegen. 'Nee, ik ga even naar Mingan om te spreken over de trainingen met zilver.' zei Sarah. 'Ga eerst even langs bij Castiël.' raadde Damein haar aan. 'Is er iets mis?' vroeg Sarah bezorgd. 'Stark heeft gebeld om te zeggen dat hij Lore wouw ontlasten van de stress hier.' legde Damein uit. 'Castiel is bezorgd en zit er maar gespannen bij.' Sarah knikte. 'Ik ga nu naar hem toe. Ik zie je tijdens het eten.' zei Sarah en verdween naar Castiël. 'Hey.' fluisterde ze zacht toen ze het kantoor stil binnenging. Castiël keek heer meteen aan. Paar tellen later stond hij in Sarah haar armen en zij in die van hem. 'Lore is sterk. Ze slaagt zich er wel doorheen.' suste Sarah. 'Ik ... Ik ...' Castiël kon geen zin vormen, alleen bij Sarah en Lore kon hij zijn emoties niet verbergen. Sarah hoorde angst en bezorgdheid in zijn stem. 'Het is vast niets. Het is gewoon de stress.' stelde Sarah hem gerust. Castiël kuste haar.
Damein kwam Nathan op de gang tegen. Hij zag dat Nathan tussen de wolven stond en een verhaal vertelde over hoe dapper Zeno wel niet was. Damein zag dat hij Zeno veel heldhaftiger maakte en de verhalen ook. Hij stond met een glimlach -vanaf een eindje- toe te kijken en te luisteren. Alex kwam naar hem toe gelopen. Damein zag dat hij gespannen en bleek was. 'Wat is er, schatje?' vroeg Damein bezorgd. 'Ik heb gehoord dat het met Lore niet goed gaat.' zei Alex met een beverige stem. Damein wist hoeveel Lore voor Alex betekende.
Alex was, toen hij nog een pas veranderde vampier was, een beginnende Killer. Hij worstelde met zichzelf om niet te moorden. Het ging een aantal weken -na de verandering- goed, maar op een dag zwichtte hij toch. Hij was bezig een jong meisje dood te drinken, toen Lore plots voor hem stond. 'Dit wil je niet jonge Krijger.' zei ze. 'Ik ... Ik kan niet ... stoppen.' gromde Alex en de tweestrijd was van zijn gezicht af te lezen. 'Denk aan iets anders, jonge Krijger. Tem het beest dat het je wilt overnemen.' zei Lore. Ze zag dat het gezicht van de jonge Krijger veranderde naar een rust en vredig gezicht. 'Goed gedaan, jonge Krijger.' zei ze. Alex keek naar de bloedende hals van zijn slachtoffer, angst en zelfverachting stonden in zijn ogen. 'Heb ik haar gedood?' vroeg hij met een trillende stem. Lore knielde bij de vrouw neer en schudde nee. Ze beet in haar pols en liet de vrouw haar bloed drinken. Na een paar slokken trok ze haar pols terug. Enkele seconden later was de vrouw herstelt en zat ze angstig in elkaar gedoken. Lore keek de vrouw in de ogen. 'Rustig we doen je niets.' zei ze sussend. De vrouw stond langzaam op, maar bleef Lore in de ogen kijken. 'Je hebt ons nooit gezien. Je herinnerd je niets meer van wat er deze avond gebeurd is. Je herinnerd je niets, begrepen?' vroeg ze op dezelfde toon. De vrouw knikte traag. 'Ga naar huis en kijk niet achterom.' De vrouw maakte met moeite haar blik los en liep -zonder één keer achterom te kijken- naar huis. 'Waar woon je, jonge Krijger?' vroeg Lore, Alex strak aankijkend. 'Nergens, my lady.' zei Alex beleeft. 'Kom mee, jonge Krijger.' zei Lore op bevelende toon. 'Ik ben geen Krijger, my lady.' zei Alex. 'Jawel, jonge Krijger. Kom mee en dat een bevel.' zei Lore op bevelende toon. Alex volgde haar naar een groot huis. Hij had moeite met haar snelle passenbij te houden. Ze stopte voor een grote deur. 'Je mag alleen praten als je daar toestemming voor hebt of je iets gevraagd word. Je spreekt met de beleefdheidsvorm en je gebruikt na elke zin Sir, begrepen?' informeerde ze hem. Toen hij knikte deed ze de deur open en stapte ze naar binnen -met Alex achter haar aan. Ze boog voor de bureau door, door haar ene knie te zakken, haar hoofd te buigen en haar gebalde vuist op haar hart te leggen -Alex volgde haar voorbeeld. 'Sta op dochter.' zei de zware stem van de man achter de bureau. 'Jij ook jongen.' Lore ging vluchtig met haar vingertoppen over het tapijt voor ze overeind kwam. Het tapijt was het enige dat van haar moeder over was. Na haar dood was dat het enige dat over gebleven was wat haar vader niet kon wegdoen, nog niet. 'Wat kom je doen, Lore?' vroeg haar vader. 'Ik kom je iets belangrijks vertellen, Sir.' zei Lore. Ze wenkte Alex dat hij naast haar moest komen staan. 'Ik wil je mijn pupil voorstellen.' zei ze. (Een pupil is een leerling van een Oudere. De Oudere is minstens één en een halve eeuw oud. De pupil word opgeleid tot een waardige vampier en word ook als het nageslacht gezien van de Oudere.) 'Ik?' vroeg Alex zacht en ongelovig. Lore knikte. 'Hij is een beginnende Killer, Lore. Hij is een gevaar.' zei een stem vanuit de schaduw. 'Hij is mijn pupil, Cyan. Ik zorg er wel voor dat hij een waardige Krijger wordt.' zei Lore haar toon was niet verander, maar een dodelijke dreiging kwam van haar af. 'Het is goed. Hij mag je pupil worden, maar één dodelijk slachtoffer en hij wordt tot de dood veroordeeld.' zei de vader. Lore knikte en verliet de kamer met Alex op haar hielen. 'Waarom laat je hem in onze samenleving, Sir?' vroeg Cyan verbaasd. 'Lore probeerde haar verleden met mensenbloed te maken door de jongen te helpen.' zei de vader. 'Ik begrijp het, Sir.'
'Volg me. Ik laat je je kamer zien en dan gaan we winkelen, maar eerst...' Lore stopte en keek Alex aan. '... je naam.' maakte ze haar zin af. 'Alexander Lauryssen.' zei Alex. 'Maar noem me maar Alex.' 'Goed Alex.' zei Lore. 'Volg me.' Ze liepen in stilte door. Lore stopte voor een kamerdeur op het einde van de gang. 'Dit is je kamer. De mijne is daar.' Ze wees naar de deur waar de gang stopte. 'Fris je wat op. Ik zal even kleren gaan halen, die je kunt lenen. Over een halfuur ben je klaar om te vertrekken.' zei Lore. Alex knikte en ging de kamer in. Hij douchte en droogde zich af. Hij bond de handdoek om zijn middel en ging de badkamer uit. Hij zag een bundeltje kleren liggen op het bed en trok die snel aan. Nu hij klaar was had hij pas oog voor de kamer. Er was niets speciaal aan. De muren waren wit, er stond een simpele kast en een tweepersoonsbed met bijpassende nachtkastjes, ook stond er een zetel. 'Het is beter dan niets.' Alex schrok van Lores stem. 'Sorry.' zei ze. 'Waarom help je me?' wilde Alex weten. 'Je hebt hulp nodig en ik ben bereid die te geven. Ik kan je helpen, Alex. Laat me het dan doen.' Alex schrok van de smekende ondertoon in haar stem. 'Kom.' Ze liepen samen naar buiten en gingen te voet naar de winkelstraat. 'Wat is je naam? En waarom koos je mij als pupil?' wilde Alex weten. 'Mijn naam is Lore Hachico, ik ben de enige en laatste hybride ooit. Ik koos jou als pupil omdat ik weet dat je niet wilt moorden en je een goede vampier bent. Ik ga je helpen en in ruil geef jij mij een goed gevoel.' zei Lore. Alex knikte dankbaar. Ze werden in die periode goede vrienden en Lore werd voor Alex een voorbeeld, dat hem heeft gered van een dood en een vergissing.
'Het komt wel goed met haar. Ze is sterk en Stark is bij haar.' zei Damein. Proberende Alex gerust te stellen. 'Ik maak me alleen zorgen om haar.' zei Alex. 'Dat weet ik wel, maar ze kan nu goed uitrusten.' zei Damein. 'En als het niet betert is Natascha er ook altijd nog.' Alex knikte, maar was nog steeds gespannen. 'Kom, we gaan even wandelen.' zei Damein en sleurde Alex mee.

Lore werd wakker van een overheerlijk geur. Ze keek de kamer rond. Ze zag dat die zo goed als leeg was. Er stond een kast, een bureau -met pc-, een nachtkastje -met lampje- en een bed. De muren waren rood en zwart. Lore stond langzaam op want de kaler leek te tollen. Ze ging naar de woonkamer, heel traag. Ze vond dat ze nog langzamer ging dan een slak. 'Het ruikt al heerlijk.' zei Svanhild. 'Moeten we echt wachten op je vrouw?' 'Zolang hoef je niet te wachten, Svanhild. Ik ben er al.' zei Lore terwijl ze de eetkamer -die aan de woonkamer grensde- betrad. Ze zag dat Stark een handdoek over zijn schouder had hangen en stapte op hem af. Ze gaf hem een lange innige kus. 'Hoe voel je, je?' vroeg Stark bezorgd. 'Goed.' zei Lore zacht. 'Vind je het erg om hier te blijven?' vroeg Stark. 'Nee, zolang ik maar niet te lang alleen gelaten word.' 'Ik zal jou nooit alleen laten.' zei Stark en kuste haar zacht alsof ze breekbaar was. 'Ik heb Castiël gebeld.' begon Stark voorzichtig. zei Stark. 'Waarom?' vroeg Lore scherp. 'Hij gaat alleen bellen als er dringende problemen zijn en als die er zijn dan belt hij mij.' zei Stark. Hij ging snel verder voor ze kon reageren. 'Ik wil je even weg van de stress van alles en iedereen. Alleen wij tweetjes en daarom gaan we morgen kamperen in de boshut van de vrienden.' Lore wouw protesteren -zoals iedereen wist dat ze dat ging doen-, maar ze zuchtte echter. 'Ja, dat is misschien wel een goed idee.' Stark keek haar ongelovig aan. 'Meen je dat?' vroeg hij ongelovig. 'Ja.' zei Lore. 'Ik moet daar even weg van alles. Het word me gewoon even te veel.' Stark nam Lore in zijn armen en kuste haar voorhoofd. 'Dat leek mij ook een goed idee.' fluisterde Stark opgelucht. 'Zijn jullie kaar. Ik heb honger hoor.' zei Svanhild ongeduldig. Sigurd gaf hem een klap op zijn achterhoofd en mompelde zijn excuses. 'Sorry, prinsesse. Als hij honger heeft krijgt hij zijn kuur.' zei Visdom. 'Lore gewoon Lore.' zei Lore geërgerd door de benaming. 'Natuurlijk.' zei Visdom. Iedereen nam plaats en begon te eten.
Iedereen schrok op van het gekletter van bestek op een bord. Iedereen keek naar Stark die kreunend zijn hoofd vastgreep. De beelden die Stark zag flitsten ook voor Lores ogen. Ze zag hoe Damein en Alex werden vermoord door Killers. Ze kon zich niet bewegen dus was de enige oplossing hen te waarschuwen met gedachten. ~Castiël ga met een groep Krijgers naar het bos. Alex en Damein zijn in gevaar.~ Als er al een antwoord kwam hoorde ze die niet. ~Alex! Damein! Wegwezen! Er zijn Killers opkomst! Castiël is al onderweg!~ Lore voelde dat bloed uit haar neus en oren kwam. Ze greep met veel moeite Starks hand en viel dan weg in een donker gat.

Damein en Alex schrokken op van Lores luide stem in hun hoofd. Damein trok Alex overeind en begon te rennen. Ze waren bijna uit het bos op veilige grond. Bij de oorlog heeft iedereen een thuisbasis en in een straal van 500m is veilige grond, daar mogen de Krijgers -van die thuisbasis- niet worden aangevallen en de vijand mag de grond niet betreden of ze mogen gevangen genomen of gedood worden. Alex, die achter Damein liep, duwde Damein over de grens en zelf werd hij neergehaald en terug het dichte bos in gesleurd. Damein wouw achter hem aangaan, maar werd tegengehouden door een hand opzien borst. Hij keek woedend opzij en zag Castiël met een bende Krijgers. Sarah liep op Damein af en begeleidde hem naar binnen.
Castiël ging met de Krijgers het bos in. Ze zagen al snel Alex half dood op de grond liggen. Castiël deed een telen naar de Krijgers en viel aan. Castiël zag de geschrokken gezichten van de Killers. Hij en de Krijgers hadden al snel de overhand en dode alle Killers. Castiël nam Alex snel op en ging op zijn snelste naar de ziekenzaal. Hij legde Alex, die levenloos in zijnerven lag, op het ziekenhuisbed. Neville stond al snel bij hen. Neuville was iemand van Castiël team en hij had ook dezelfde gave als Natascha. Neville verbond de wonden en schudde dan zijn hoofd. 'Bloed zal hem niet redden. Alleen een wonder zou dat kunnen.' zei Neville en ging een paar stappen achteruit. Castiël nam Alex' hoofd vast en leunde met zijn voorhoofd tegen dat van Alex. 'Lore red de jongen. Red hem.' bad hij fluisterend.
'Het is mijn schuld!' riep Damein en huilde. Hij zakte door zijn knieën en kon niet meer opstaan misschien zelfs nooit meer, maar hij moest bij Alex zijn. Hij moest. Sarah hielp hem overeind en begeleide de ontroostbare Damein naar de ziekenzaal. Damein verstijfde toen hij Castiël zo zag staan. Sarah voelde -door haar gave- dat Damein woedend was. 'Rustig Damein. Hij probeerde hem te helpen.' Damein ging aan de overkant staan en nam Alex zijn ijskoude hand in die van hem. Hij bracht die naar zijn lippen en drukte die zacht tegen Alex zijn hand. 'Het spijt me zo, als ik niet naar het bos wou, was dit niet gebeurd. Het spijt me zó verschrikkelijk hard.' fluisterde Damein verstikt. 'Kom op Lore je kunt het. Red de jongen.' smeekte Castiël.
Na minuten zwak gefluister van Castiël en het gesnik van zowel Sarah als het ontroostbare gesnik van Damein, schrok Damein op van een lichte aanraking op zijn schouder. Hij keek op en zag een wazig figuur uit lucht gemaakt staan. Toen hij beter keek zag hij dat het Lore was. 'Ga opzij Krijgers.' zei Lore met een zacht gebiedende stem. Damein voelde warmte in zichverspreide van Lores hand door zijn lichaam. Hij en Castiël maakte plaats voor Lores verschijning. Lore ging op het bed zitten met aan weerszijden van Alex' lichaam een been zodat ze boven hem zat. Ze boog zich voor over en legde een hand op zijn hart. 'Alex, mijn pupil, hoor hier je Oudere adem al de pijn, verwondingen en dood uit.' Lores stel klonk als een bevelende melodie. Damein, Sarah, Castiël en Niville zagen Alex diep inademen en een rode-zwarte rook uitademen, die Lore inademde. Haar gezicht verkrampte van pijn, maar ze ademde alle rook in. 'Alex, mijn pupil, hoor hier je Oudere, adem nu een delven mijn levensadem in. Laat het je genezen en put er kracht uiten genees jezelf er mee.' weer was Lores stem een bevelende melodie. Ze ademde een witte lichtgevende rook uit, die Alex inademde. Iedereen zag Alex zijn verwondingen gedeeltelijk genezen, maar bleef zelf roerloos liggen. 'Hij slaapt nu uit en mag twee-drie weken niet uit bed komen.' zei Lore voor ze verdween. Damein ging meteen naar Alex en kuste hem op zijn voorhoofd. 'Bedankt Lore.' fluisterde hij dankbaar.

'Lore! Lore!' riep Stark in paniek. Toen hij bij was gekomen van het akelige visioen, zag hij Lore bewusteloos naast hem liggen met haar hand op die van hem. Ze bloedde uit haar neus en oren. 'Lore!' riep hij in paniek en knielde naast haar neer. Ze was al tien minuten bewusteloos en hij zag nog maar één oplossing. Hij wouw net in zijn pols bijten toen Lore haar ogen opensperde, kreunend ademhaalde en bloed ophoestte. 'Wat is er?' vroeg Stark bezorgd. 'Niets ... speciaal met ... bloed is ... het zo ... op-opgelost.' kreunde Lore, haar stem niet meer dan een zwakke fluistering. Stark beet snel in zijn pols en gaf Lore te drinken. Lore dronk gretig van zijn bloed en had al haar wilskracht en zelfbeheersing nodig om te kunne stoppen. Ze stond kreunend op. Sigurd hielp haar samen met Stark naar de zetel. 'Bedankt.' fluisterde ze hijgend. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Stark met een beverige stem en hij trilde over zijn hele lichaam. 'Alex was bijna dood en alleen ik kon hem redden omdat ik zijn Oudere ben en hij mijn pupil.' Stark keek haar niet-begrijpend aan. 'Een Oudere is een soort begeleider, opvoeder van een pupil. Een pupil is een leerling van een Oudere minstens één en een halve eeuw oud. Een pupil is een leerling van een Oudere. De Oudere is minstens één en een halve eeuw oud. De pupil word opgeleid tot een waardige vampier en word ook als het nageslacht gezien van de Oudere. Ik heb Alex gekozen omdat hij een beginnende Killer was. Ik zag mezelf in hem met het enige verschil dat hij niet wouw moorden en ik in mijn tijd wel. Ik redde hem. Ik had een nageslacht en weer iets om mijn geweten te sussen.' zei Lore. 'Nageslacht?' vroeg Stark. 'Zoals zoon maar dan als adoptie?' Lore knikte. 'Zo zou je het kunnen noemen, alleen de band is sterker daarom gaat Alex meer met mij mee dan met jou.' legde Lore uit. 'Is hij in orde?' vroeg Stark bezorgd. 'Ja, hij is in orde. Hij moet nu rusten, voldoende drinken en nog eens rusten.' zei Lore. 'Hoe voel jij je?' vroeg Stark. 'Goed, alleen ben ik moe en heb ik honger.' 'We eten wat en gaan dan slapen.' zei Stark vastbesloten en droeg Lore naar de tafel. 'Dank je.' fluisterde Lore en kuste hem zacht.
'Is alles goed met je Lore?' vroeg Svanhild na een korte stilte. 'We zijn erg geschrokken.' 'Sorry dat ik je van je eten heb afgehouden.' zei Lore met een lach. 'Zolang het niet weer gebeurd vind ik het niet erg.' zei Svanhild -serieuzer dan hij bedoelde- en at voort. Lore schudde haar hoofd, maar daar had ze al snel spijt van. Een pijnscheut trok door haar hoofd. Stark moest het gevoeld hebben dat ze verkrampte want hij vroeg zacht: 'gaat alles echt goed?' 'Ik ga slapen.' zei Lore. Ze stond op maar draaide weg Stark kon haar nog maar net op tijd opvangen. 'Sigurd kun jij twee bloedzakken naar boven brengen?' vroeg Stark. Sigurd knikte. Stark bracht Lore naar zijn kamer. 'Sorry.' fluisterde ze toen Stark haar op het bed had neergelegd en hij naast haar -op het bed- zat. 'Je moet geen sorry zeggen.' zei Stark en kuste haar zacht. Er werd op de deur geklopt. 'Kom maar binnen.' zei Stark. Sigurd kwam naar binnen. 'Hier.' zei hij en gaf Stark de bloedzakken. 'We vroegen ons af of je mee wouw pokeren.' Stark schudde zijn hoofd. 'Ga nu mee, Stark.' beval Lore. 'Nee, ik ga niet weg.' zei Stark koppig. 'Sigurd sleur hem mee. Hij is zo bezorgd en ik heb al koppijn genoeg.' zei Lore. Stark keek Sigurd uitdagend aan. 'Ga nu mee, Stark. Ik zal hier liggen en als er iets is dan zal ik roepen, goed?' Stark keek bedenkelijk. 'Ga nu maar.' drong Lore aan. Stark zuchtte, kuste haar lang en innig en volgde Sigurd naar de woonkamer.
'Het spijt me. Ik had het niet moeten vragen.' zei Sigurd. 'Ze had me toch naar beneden gestuurd.' zei Stark. 'Ze wilt niet dat iemand haar zo ziet en al zeker ik niet.' zuchtte hij. 'Doe je toch mee?' vroeg Visdom toen ze de woonkamer bereikten. 'Ja, maar kunnen we niet UNO express spelen dan kunnen we nog eens lachen?' vroeg Stark. 'Ja dan kun je ook nog eens winnen.' lachte Svanhild. Stark keek Svanhild met een grote grijns aan. 'Ik dacht toch echt dat ik jou al tien leer had verslagen.' zei hij. Svanhild keek hem venijnig aan. 'We zullen UNO spelen en zien wie dat er wint.' zei Svanhild uitdagend. 'Goed.' zei Stark die de uitdaging gretig aannam. 'De kinderen gaan weer spelen.' zuchtte Sigurd lachend.
Visdom kwamen de UNO en snacks aangelopen. Al snel zaten ze te lachen want Svanhild moest twee keer op de knop drukken en wel tien à vijftien kaarten vlogen uit het machientje. Svanhild keek de andere niet blij aan. 'Lach maar. Wie laatst lacht best lacht.' zei hij.
Na uren te hebben gespeeld won Sigurd en Stark en Svanhild hadden evenveel punten. 'Ik ga nu naar boven, jongens.' zei Stark. 'Ja ga maar naar u vrouwtje.' zei Svanhild pestend. Stark negeerde hem en ging naar boven. Hij ging stilletjes de kamer in en deed een oude jogging -die daar nog lag- aan. Hij kroop dicht tegen Lore aan en trok haar in zijn armen. Lore legde haar hoofd op zijn naakte borst en kuste hem daar. 'Heb ik je wakker gemaakt?' vroeg Stark zacht. 'Nee, ik sluimerde tussen slapen en waken. Jij waard een goede aanleiding op wakker te worden.' zei Lore hees. Stark lachte een hees lachje en kuste haar zachtjes achter haar oor -waar zijn naam stond. 'Jeg elsker deg min kjære kone.' fluisterde hij in haar oor, zijn stem zacht en liefdevol. (Betekenis: Ik hou van je mijn lieve vrouw.) Lore kuste hem. 'Ik hou ook veel van jou.' fluisterde ze terug. 'Laat me dan maar eens zien hoeveel.' zei Stark. Lore kuste hem hartstochtelijk en ...

Damein zat naast Alex' bed. Alex deed langzaam zijn ogen open. Hij kreunde toen hij rechter wou gaan zitten. 'Ssht blijf stil liggen.' zei Damein zachtjes. Alex ging terug liggen. 'Je moet drinken.' zei Damein en beet in zijn onderarm. Hij legde zijn onderarm op Alex' mond, die gretig dronk van Dameins bloed. Damein trok langzaam zijn arm terug. Hij nam nog een bloedzak en gaf die ook nog te drinken aan Alex. 'Dank je.' fluisterde Alex zacht. 'Hoe voel jij je?' Vroeg Damein bezorgd. 'Beter.' fluisterde Alex nauwelijks hoorbaar. 'Ga maar weer slapen.' fluister Damein en gaf hem nog een kus op Alex zijn voorhoofd. Alex sloot al snel zijn ogen en viel weer in een soort coma-slaap. Damein wijste geen millimeter van zijn zijde.

Perciën liep naar zijn kantoor. 'Vertel mij eens waarom ik jullie niet meteen laat executeren?' vroeg Perciën aan de twee indringers in zijn kantoor. 'We hebben een gemeenschappelijke vijand.' zei de vrouw honingzoet. 'Wie mag die vijand dan wel zijn?' vroeg Perciën even zoet. 'De hybride.' was de man -de andere indringer- zijn antwoord. 'En waarom zou ik jullie daarvoor nodig hebben?' vroeg Perciën hatelijk. 'Ik heb een plan en ik ken iemand die ons goed van pas kan komen.' zei de vrouw met een boosaardige grijns. 'Wie mag dat dan wel zijn? Wat is het plan?' vroeg Perciën ongeduldig. 'Naïra.' was de vrouw haar enige antwoord. 'Je wilt Moordenaars inzetten.' zei Perciën bedachtzaam. 'Wat is het plan?' vroeg hij. 'Dat vertel ik later. Ik wil eerst weten of de deal doorgaat.' zei de vrouw. 'Jullie vechten voor mijne volgen mijn bevelen blindelings op dan kunnen jullie blijven.' zei Perciën. De vrouw en de man knikten zonder aarzeling of spoor van twijfel.


Toen Alex zijn ogen traag opende, zag hij dat Damein met zijn hoofd op het bed lag. Hij wouw met zijn hand door Dameins haar gaan, maar zelfs die kleine beweging deed te veel pijn. Damein moest de kleine beweging hebben gevoeld want zijn hoofd schoot omhoog. 'Het spijt me zo. Dit is mijn schuld. Ik had daar moeten liggen niet jij.' zei stem dik van de tranen en ze stonden in zijn ogen. 'Ssht, geef je zelf toch niet de schuld, liefje.' zei Alex zijn stem was hees en zwak. 'Geef je zelf alstublieft niet de schuld.' zei hij nog voor hij wegzakte in de duisternis.
Castiël kwam de ziekenzaal stil binnen. 'Hey, hoe gaat het met hem?' vroeg hij fluisterend. 'Beter zegt hij.' zei Damein. 'Het komt goed met hem. Vertrouw me maar.' zei Castiël geruststellend. 'Echt?' vroeg Damein en tranen brandden in zijn ogen. 'Lore heeft hem de kracht gegeven om te herstellen en dat doet hij nu. Hij slaapt veel omdat zijn lichaam al zijn kracht en energie eist om zich te kunnen herstellen. Het is nu alleen een kwestie van tijd.' zei Castiël en gaf Damein een geruststellende kneep in zijn schouder. 'Moet ik de overige verwondingen verbinden?' vroeg hij. 'Ja, ik help wel.' zei Damein. Castiël maakte de verbanden los en ze zagen dat de meeste verwondingen zo goed als genezen waren alleen de wond die over zijn borstkast liep was nog steeds groot en diep, maar aanzienlijk minder dan eerst. 'Zal het een litteken worden?' vroeg Damein zacht. 'Die kans zit erin.' zei Castiël. Vampiers kunnen littekens oplopen als de wond groot, diep en soms ook dodelijk (meestal dodelijk) en ze zichzelf niet kunnen genezen en daarbij hulp nodig hebben van hun Oudere of andere vampier met helende krachten. Damein keek somber en vol zelfverachting. 'Geef je zelf de schuld niet, Damein.' zei Castiël medelevend. 'Hij zal het door mij dragen en ik heb niets...' Damein werd onderbroken. 'Damien.' kreunde Alex klagend. 'Als het een litteken word dan is dat mijn schuld. Ik duwde jou over de grens zodat jou niets ging overkomen.' vertelde Alex kreunend en hijgend. 'Waarom heb je het gedaan? Waarom redde jij me?' vroeg Damein. 'Ik hou van je en ik zou het niet kunnen verdragen jou te zien sterven.' hijgde Alex. 'Ik hou ook van jou maar...' 'Ik zal het litteken met trots dragen.' zei Alex Damein weer onderbrekend. Damein keek hem niet begrijpend aan. 'Ik heb jou gered en dat litteken zal mij nooit laten vergeten hoeveel ik voor jou over heb en hoeveel ik van je hou.' fluisterde Alex. Damein drukte zacht zijn lippen op die van Alex. 'Ik hou van je.' fluisterde Alex voor hij terug wegzakte in de duisternis. Castiël zag dat Damein een beetje van zijn schuldgevoelens was verlost maar dat hij nog een lange weg te gaan had. 'Ga je mee iets eten?' vroeg Castiël. 'Nee, ik blijf liever nog hier.' zei Damein. 'Dat begrijp ik. Ik zal een aantal bloedzakken en wat eten laten brengen.' zei Castiël en verliet de ziekenzaal.
Even later kwam Sarah de ziekenzaal binnen met een plateau -met bloedzakken en twee borden met een heerlijk geurend ontbijt. Ze gaf de plateau aan Damein. 'Moet ik helpen met Alex?' vroeg Sarah. 'Nee, maar bedankt.' zei Damein dankbaar. 'Hoe gaat het met hem?' vroeg Sarah bezorgd. 'Beter maar ik maat hem nog even rusten voor ik hem wakker maak om iets te eten.' zei Damein. 'Ik ben blij voor jullie, dat het beter gaat.' zei Sarah. 'Ik ga maar weer als je iets nodig hebt roep je me maar.' 'Bedankt.' zei Damein. Sarah stond al bij de deur en voor ze naar buiten ging zei ze nog: 'Graag gedaan.'.
Damein maakte Alex, nadat hij zijn ontbijt al had verorberd, wakker. 'Je moet iets eten.' zei Damein zacht. 'Help me even rechter te gaan zitten.' zei Alex. Damein hielp Alex rechtop te gaan zitten, door het ziekenhuisbed rechter te zetten -met een afstandsbediening- en Alex voorzichtig een beetje te verplaatsen. Alex beet terwijl op zijn tanden om niet te kreunen. 'Gaat het?' vroeg Damein bezorgd. 'Ja, ik rammel.' zei Alex. Damein hield hem een schepje voor. 'Ik kan het heus zelf.' zei Alex en probeerde de vork over te nemen, maar die beweging jaagde een stekende pijn door zijn borstkast. 'Het is misschien toch beter als jij het doet.' kreunde Alex. Damein voerde Alex schepje voor schepje van het ontbijt. Hij goot het bloed in een plastic bekertje en gaf Alex te drinken. Na twee bloedzakken had Alex genoeg. Hij dronk zoveel doordat al zijn kracht en energie voor het herstel werd opgeëist. 'Als Lore belt moet je me wakker maken. Ik moet haar spreken.' zei Alex. Damein knikte. 'Kom eens wat dichter.' fluisterde Alex. 'Waarom?' vroeg Damein nieuwsgierig en boog zich voorover. 'Omdat ik je anders niet kan kussen.' fluisterde Alex voor zijn lippen op die van Damein drukte. Nadat Alex de kus verbrak eiste de duister is zijn aandacht op.

Lore werd voor Stark wakker. Ze boog zich over Stark heen en kuste hem zacht op zijn kaaklijn. 'Wakker worden, liefste.' fluisterde ze. Stark opende traag zijn ogen en trok haar nog dichter tegen zich aan. 'Goede morgen, engeltje. Hoe laat is het?' vroeg hij slaapdronken. 'Tien uur.' fluisterde Lore en kuste hem zacht. 'Sigurd twijfelde of hij ons moest wakker maken.' 'Ik ben blij dat houdt niet gedaan heeft. Ik word liever zo door jou wakker gemaakt.' fluisterde Stark. 'Hoe voel jij je?' 'Goed.' zei Lore. 'Ik rammel.' Lore ging op vampiersnelheid uit bed en trok een t-shirt van Stark aan dat tot net onder haar poep kwam -als een kort jurkje. 'Hoe staat het me?' vroeg ze lachend en draaide een rondje. 'Onwijs sexy.' zei Stark en stond op. Hij en Lore gingen -hand in hand- naar beneden.
'Goede morgen.' zei Sigurd. Lore zag dat Svanhild weer zat te eten. Ze liep naar hem toe en keek hem diep in de ogen aan. 'Hoe veel keer heb je al gemoord?' vroeg Lore plots. Het werd doodstil in de kamer. 'Één keer.' fluisterde Svanhild en keek beschaamd weg. 'Hoe lang vecht je er al tegen?' vroeg Lore. 'Veertig jaar.' fluisterde Svanhild. 'Ik kan je helpen.' zei Lore. Svanhild, die heel de tijd niemand aankeek, keek haar nu met een ruk aan. 'Hoe?' vroeg Svanhild zacht. 'Hoe? Blijft een onbeantwoorde vraag. Je zult het zelf moeten doen. Het enige wat ik kan doen is ervoor zorgen dat je niet moord en je begeleiden.' zei Lore. 'Als je het echt wilt, lukt het.' 'Bedankt.' fluisterde Svanhild dankbaar. 'Je zult wel mee moeten komen naar België.' zei Lore. 'Ik hoef nu geen antwoord en maak zeker geen overhaaste beslissingen.' Ze stond op, uit haar geknielde houding- en liep naar Stark. 'Kun je iets te eten maken, dan bel ik even Castiël om te vragen hoe het met Alex is.' Stark knikte en gaf Lore een kus en zijn gsm. 'Vertel hem ook dat we tot op het einde van de week niet bereikbaar zijn.' zei Stark. Lore knikte en toetste Castiels nummer in. 'Hoe is het met haar?' vroeg Castiël bezorgd en zonder begroeting. 'Als je het over mij hebt dan is het antwoord goed en jij ook hallo.' zei Lore. 'Lore? Blij je te horen.' zei Castiël. 'Ik bel om te zeggen dat ik en Stark niet bereikbaar zullen zijn de rest van de week en hoe het met Alex en Damein is.' zei Lore. 'Met Alex gaat het beter alleen de wond op zijn borst zal een litteken worden en Damein probeert zichzelf te vergeven.' zei Castiël.'Is dat Lore?' hoorde Lore Sarah vragen. 'Ja.' hoorde ze Castiël zeggen. 'Alex wilt haar spreken.' zei Sarah. 'Oké.' zei Castiël tegen Sarah. 'Ik heb het gehoord.' zei Lore voor Castiël iets kon zeggen. 'Oké.' zei Castiël. 'Ben!' riep hij. 'Ja?!' riep Benjamin terug. 'Breng even de telefoon naar Alex en Damein.' beval Castiël. 'Tot snel, zusje.' 'Tot snel, broertje.' zei Lore.
'Hey Lore.' zei Benjamin. 'Hey, hoe is het?' vroeg Lore. 'Goed en met jou?' vroeg Benjamin. 'Ook goed.' zei Lore. 'Hoe is het daar?' 'Goed.' zei Benjamin. 'En met je vader?' vroeg Lore. 'Ook goed. We zijn er. Ik geef Damein. Tot maandag.' zei Benjamin. 'Tot dan.' zei Lore.
'Hey Lore.' zei Damein. 'Hey. Hoe is het met jou?' vroeg Lore. 'Het gaat beter.' zei Damein. 'Liefje, kun je gesprek op speaker zetten.' hoorde Lore Alex vragen. 'Hey Alex. Hoe voel jij je? Rust je genoeg?' vroeg Lore bezorgd. 'Beter en ja. Ik val gewoon weg als het te veel veel is, dus rust ik genoeg. Maar hoe gaat het met jou?' vroeg Alex bezorgd. 'Goed alles is goed.' stelde Lore hem gerust. 'Je moet ook rusten als je wakker bent, als je wegvalt dan was je te uitputtend voor je lichaam. Probeer nu nog wat te slapen.' zei Lore. 'Oke.' zuchtte Alex. 'Verzorg je goed.' zei Lore. 'Jij ook.' zei Alex. 'Tot ziens.' zei Lore voor ze ophing.
'Hoe wat het met hem?' vroeg Stark vanuit de keuken. 'Beter!' riep Lore en ging naar hem toe. 'Wat maak je?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Mijn creatie.' zei Stark mysterieus. 'Ga zitten dan zal ik u bedienen.' Lore deed wat Stark vroeg. 'Alstublieft mijn prinses.' zei Stark en zette een bord voor haar neer. Lore viel meteen aan. Ze had een razende honger.
'Dat was heerlijk.' zei Lore toen ze klaar was. Stark kuste haar wang. 'Wat gaan we vandaag doen?' vroeg Lore zuchtend. Ze ging op zijn schoot zitten en nestelde zich tegen hem aan. 'Ik neem je mee naar een boshut, maar we gaan te paard en picknicken onderweg. Visdom heeft onze spullen al gehaald, dus we vertrekken zo.' zei Stark. Lore knikte. 'Is goed maar ik zou graag eerst even douchen.' zei Lore. 'Goed idee.' mompelde Stark. Hij nam haar snel op en verdween met haar -in zijn armen- in de badkamer.
'Wat ga je doen?' vroeg Sigurd aan zijn beste vriend, Svanhild. 'Ik weet het niet. Ik heb tot het feest en ik zal daarvoor niet beslissen.' zei Svanhild. Sigurd keek niet blij. Svanhild gaf hem een dikke knuffel. 'Zullen we nog eens rond hangen?' vroeg Svanhild. Sigurd knikte.
Lore en Stark kwamen even later -aangekleed en wel- naar beneden. 'We vertrekken. We zien jullie op het feest.' zei Stark en sloeg zijn arm om Lores middel. 'Moet je niet eerst nog een picknick maken?' vroeg Svanhild. Stark vloekte in het Noors. 'Sorry engel. Blijf hier. Ik haal even de spullen.' zei Stark en kuste haar vlug en verdween.

Naïra zat op het dak van een kantoorgebouw. Ze keek door haar vizier van haar sniper en zag vier wolven uit de winkel tegenover het kantoorgebouw komen. Ze kreeg een kwaadaardige grijns op haar gezicht. Ze haalde de trekker acht keer over. Ze zag tot haar genoegen de vier wolven dood neervallen en ook nog eens vier mensen. Er heerst paniek inde straat waar ze alleen maar triomfantelijker van werd. Ze sprong van het meters hoge gebouw. Ze landde op haar voeten door haar hukken gebogen en een hand op de grond. Ze stond snel weer overeind en rechtte haar rug. Ze verdween in de duisternis, weg van de chaos die zij veroorzaakt had.
'Viho! Viho! Er is een aanval geweest! Vier van ons zijn daarbij gedood!' riep Flo. 'Wat?' vroeg Viho geschokt. 'Het was Naïra.' zei Flo. 'Ben je zeker?' vroeg Viho. Flo knikte. 'Haar initialen waren in het gebouw tegenover de winkel gekrast.' zei hij. 'Huritt!' riep Viho. Een jongeman van twintig jaar kwam naar hen toegelopen. Hij boog zijn hoofd. 'Contacteer Elrond. Hij moet jacht maken op Naïra en de andere teams.' zei Viho. Huritt knikte en verliet de kaper. 'Laat de jacht beginnen!' gromde Viho.

Stark kwam even later terug. 'Ik heb alles al gepakt. We kunnen gaan.' zei hij. Lore nam zijn hand en volgde hem naar een plek aan de rond van het bos. Ze zag twee sterke Fjorden -paardenras- staan. Ze stapten op en reden door de heuvelachtige bossen. Stark genoot van Lores gelukkige uitstraling.
Ze kwamen na een tijdje bij de Nærøyfjord aan. 'We stoppen daar beneden.' deelde Stark mee. Lore stopte. 'Het is hier prachtig.' fluisterde Lore ademloos. Stark lachte zacht. 'Ik weet het mijn engel. Dit is mijn lievelingsplek.' fluisterde Stark. Lore keek hem aan. 'Dat kan ik geloven.' fluisterde Lore. 'Volg me.' zei Stark en ging voorop om de afdaling te leiden.
Stark stapte af en bond zijn paard vast aan een boom. Hij tilde haar uit het zadel en kuste haar hartstochtelijk voor hij haar neerzette. Hij bond ook haar paard vast en nam de picknickmand. Hij spreidde een donkerblauw dekentje en zette het mandje erop. Hij nam Lores hand en hielp haar zo te gaan zitten en kust haar weer. 'Gaan we zwemmen?' vroeg Stark. 'Ik heb niets bij me.' zei Lore lachend. 'Das toch niet erg.' fluisterde Stark hees. 'Naakt zwemmen is toch veel leuker.' Lore lachte. 'Stel dat iemand ons dan ziet.' zei ze als tegenwerping. 'Hier komt niemand.' zei Stark en trok haar t-shirt uit. Lore wouw op vampiersnelheid weggaan, maar Stark hield haar tegen en kuste haar nek. Lore giechelde. 'Stark! Stop!' riep Lore lachend. 'Als je mee gaat zwemmen.' zei Stark. 'Oké, oké.' zei Lore. Stark lachte triomfantelijk. 'Wie laatst lacht best lacht.' zei Lore en kuste hem voor ze zich naar het water begaf. Stark volgde haar snel.
Al snel zaten ze in het water. Stark zat achter Lore aan, die van hem weg zwom. 'Lore alstublieft stop. Het spijt me.' smeekte Stark. Lore keek hem kwaadaardig aan. Ze dook onder water en verdween. Stark keek rond, zoekend waar Lore deze keer boven water zou komen. Hij schrok toesnij armen om zijn nek voelde en Lores lichaam tegen zijn rug. Hij draaide zich zo om, dat Lore langs de voorkant zat. 'Dat duurde lang.' fluisterde Lore tegen zijn lippen. 'Dat ik sorry zei?' vroeg Stark ook fluisterend. Lore knikte. 'Ik heb toch maar lekker gewonnen.' zei Lore triomfantelijk. 'Dat is niet waar. Wé hebben gewonnen.' zei Stark. Lore lachte. 'Ja, dat is waar.' zei ze en kuste hem zachtjes. 'Geef me nog een kus.' smeekte hij. Lore voldeed aan zijn verzoek.
Na hun intensieve "zwempartij", lagen ze op het deken. 'Ik heb nog iets te eten.' zei Stark. Hij nam een plastic doosje uit de picknickmand. Hij opende het en de geur van aardbeien met chocolade kwam hen tegemoet. Stark nam er een, liet Lore bijten en stak het andere deel in zijnmond. 'Verrukkelijk.' kreunde Lore. Stark keek haar liefdevol aan.
Stark en Lore vertrokken pas toen de avond viel naar de boshut. Lore was doodop. Stark kon haar net op tijd opvangen voor ze van haar paard viel. 'Kun je nog even wakker blijven zodat ik even de paarden kan wegzetten?' vroeg Stark. Lore zag een klein houten boshutje staan. Het zag er gezellig uit. Ze knikte. Stark liet haar los en verzorgde snel de paarden. Hij nam Lore op en bracht haar en de spullen naar binnen. Lore was al in een diepe slaap toen hij haar op het bed legde.

Vier dagen later.
'Hallo Alex.' zei Castiël, die de ziekenboeg binnenkwam. 'Hey Castiël.' fluisterde Alex. 'Hoe voel jij je?' vroeg Castiël. 'Goed. Ik rust voldoende en Damein verwend me. Wanneer komt Lore terug?' vroeg Alex. 'Morgen. Ze gaat vanavond naar een feest en vertrekken 's middags.' zei Castiël. 'Ah. Hoe gaat het met haar?' vroeg Alex bezorgdheid klonk ligt door in zijn stem. 'Geen nieuws is goed nieuws, zeker.' zuchtte Castiël. 'Ja, vast wel.' zuchtte Alex. 'We zullen het morgen weten.' zei Castiël. 'Maar waar ik voor kom, is om je wonden te verbinden.' 'Krijg ik nu ook al speciale aandacht van de broer van de leider zelf. Ik moet wel een. Heel belangrijke man zijn.' lachte Alex. 'Je bent mijn jongere broertje.' zei Castiël en maakte de wonden schoon. 'Nee, dat ben ik niet. Ik ben alleen de pupil van je zusje.' zei Alex kreunend. 'O nee, dat bende niet. Je bent familie, vergeet dat niet.' zei Castiël. 'Als jij het zegt.' mompelde Alex en ging terug liggen. 'Ik zeg het ja en je bent familie. Je hoeft niet door bloed verbonden te zijn om familie te zijn.' zei Castiël voor hij verdween.
Damein kwam even later de kamer in. Alex was weer in slaap gevallen. Damein gaf hem een kus op de wang. Alex draaide zijn hoofd toen Damein ging zitten. 'Sorry, ik wou je niet wakker maken.' fluisterde Damein. 'Liefje, wanneer mag ik uit de ziekenboeg?' vroeg Alex fluisterend. 'Wanneer het voor jou kanen wanneer Lore het zegt. Niet vroeger, ik wil je niet kwijt.' fluisterde Damein. 'Oké?' Alex knikte en viel weer in een slaap.
Alex schrok wakker en hijgde zwaar. 'Wat is er?' vroeg Damein bezorgd. 'I-Ik had een nachtmerrie over over wat er gebeurde.' fluisterde Alex angstig. Hij trilde over zijn hele lichaam. 'Ssht. Het is voorbij. Ik ben hier. Het is voorbij.' fluister Damein sussend en kuste Alex' trillende lippen. 'Wil je naast me komen liggen?' vroeg Alex nadat hij wat gekalmeerd was. 'Graag maar gaat dat wel. Ik wil je geen pijn doen.' zei Damein. 'Het zal wel gaan.' zei Alex geruststellend. Damein kroop voorzichtig bij Alex in bed. Alex kreunde van pijn, maar eens ze goed lagen, zuchtte hij opgelucht. 'Dit heb ik gemist.' fluisterde hij toen hij met zijn hoofd op Dameins borst lag. Damein zijn armen om Alex heen had en traag zijn rug streelden. 'Ik ook, maar ga nu maar weer slapen. Ik hou de wacht wel.' Damein was nog niet uitgesproken of Alex was al in een diepe slaap.

Lore werd wakker van Starks kus. 'Engeltje, we moeten bijna vertrekken.' fluisterde Stark. Lore knikte en mompelde iets van 'Nog vijf minuutjes.' Stark bracht haar een glaasje van zijn bloed. Lore dronk het snel op. Ze had de laatste twee dagen weer last van overgeven en wegdraaiingen. Ze kleedde zich langzaam aan.
Na een halfuur zaten ze in het zadel op weg naar het huis van de vrienden. Lore bleef op het hoogste punt staan en keek naar het rustige donkere water en beboste bergen. 'Het hoeft geen afscheid te zijn maar een tot ziens.' zei Stark en nam haar hand. 'Dat weet ik, maar ik wil dit moment nooit meer vergeten.' fluisterde Lore. 'Dat zullen we niet.' verzekerde Stark haar. Lore keek nog één keer en volgde dan Stark naar huis.
Het was al tegen de namiddag toen Lore en Stark het vriendenhuis binnen gingen. 'Jullie zijn er. Hoe was het?' vroeg Visdom. 'Leuk en ontspannend.' zei Lore en Stark knikte instemmend. 'Ga je straks mee een jurk kopen voor het bal?' vroeg Lore aan Stark. 'Ja.' zei Stark. Lore ging op de zetel liggen en sloot haar ogen. Stark ging bezorgd naar haar toe. 'Lore. Lore.' fluisterde hij paniekerig. Lore opende traag haar ogen en draaide naar hem toe. 'Alles is goed. Ik ben alleen moe, maak me overeen uurtje wakker.' zei Lore en ging naar boven. 'Wat heeft ze?' vroeg Visdom. 'Ze is terug hervallen.' zei Stark en ging dan ook naar boven.
Na een veertig tal minuten kwamen Svanhild en Sigurd lachend binnen. 'Zijn ze er nog niet?' vroeg Sigurd hikkend -door het lachen. 'Jawel, maar er is iets mis met Lore.' zei Visdom. 'Wat?' vroegen Sigurd en Svanhild te samen. 'Het is niets erg.' zei Lore die op de trap stond. 'Je moet naar de dokter, Lore.' zei Visdom. Lores gezichtsuitdrukking veranderde en ze leek wel iemand anders te worden. Ze ging op vampiersnelheid naar Visdom toe en greep hem bij de keel. Visdom, Sigurd en Svanhild schrokken van Lores onverwachte woede uitbarsting. 'Lore!' riep Stark op bevelende toon en stond meteen naast hen. Visdom zag Lore weer kalmeerde en weer veranderde in de persoon die hij had ontmoet. Ze liet Visdom geschrokken los. 'Sorry, sorry. Ik... Ik weet niet wat me bezielde.' zei Lore beschaamd. 'Sorry.' Stark trok Lore in zijn armen. 'Sssht. Er is niets ergs gebeurd. Visdom is niet kwaad, toch Visdom?' vroeg Stark en keek Visdom indringend aan. 'Natuurlijk ben ik niet kwaad. Het is niet erg.' zei Visdom beverig. 'Praat het niet goed!' riep Lore gefrustreerd en ging de kamer uit. 'Heeft ze die aanvallen vaker?' vroeg Svanhild. 'Ze ... Ze heeft ze steeds vaker.' zei Stark. 'Ik ga maar achter haar aan voor er wel iets gebeurd.' Stark verdween achter Lore aan.
Om vier uur kwam Stark en Lore binnen. Lore liep meteen op Visdom af. 'Sorry, van daar straks.' zei Lore zacht. 'Ik heb iets voor je.' Ze gaf hem een zakje. Visdom maakte hel open en haalde een groot,oud, dik, stoffig in leer gebonden boek uit. 'Stark zei dat je van geschiedenis hield. Dit is een boek over de slachtvelden van rond de 12de - 13de eeuw.' zei Lore. 'Bedankt.' zei Visdom en gaf Lore een knuffel nadat hij het boek had weggelegd. 'Dat had je niet moeten doen.' 'Jawel, ik ga me klaarmaken.' zei Lore en ging naar boven. 'Ze had dit niet moeten doen.' zei Visdom. 'Lore heeft last van schuldgevoelens en dat ze soms de controle verliest wakkert dat alleen maar aan.' zei Stark. 'Schuldgevoelens?' vroeg Sigurd. 'Meer hoeven jullie niet te weten.' zei Stark. 'Om hoe laat begint het feest?' 'Om vijf uur vertrekken we.' zei Sigurd. 'Dan zou ik maar aan het eten beginnen.' zei Stark en ging naar boven.
Om half zes kwam Lore beneden in een zwarte jurk met een laag uitgesneden rug en hals. Ze had haar haar opgestoken en had een klein hartvormig diamandje om haar hals. Stark had een smoking aan ZONDER das. 'Je ziet er prachtig uit.' zei Svanhild. 'Kunnen we nu gaan.' voegde hij er zeurend aan toe. Lore lachte. 'Ja.' Ze gingen op vampiersnelheid naar Søgnefjord, dat prachtig versiert was. Lore keek bewonderend rond. 'Het is hier prachtig.' fluisterde ze ademloos. Stark kuste haar wang. 'Zullen we dansen?' vroeg Stark. 'Graag.' zei Lore. 'Maar is dat wel eerlijk tegenover je vrienden?' 'Ga maar. Wij hangen hier wel wat rond.' zei Sigurd. 'Oké.' zei Lore en liep met Stark naar de dansvloer. 'Morgen zitten we er weer midden in.' zuchtte Lore. 'Ssht, nog niet aandenken. We zijn nu nog hier.' fluisterde Stark.
Lore en Stark gingen na een uur of twee dansen van de dansvloer naar Svanhild, Sigurd en Visdom. 'Heb je al een beslissing gemaakt?' vroeg Lore. 'Nog niet, maar ik weet het u nog te zeggen.' zei Svanhild. Lore knikte. 'Neem je tijd.' zei ze en liep naar de tafel met drankjes en Stark volgde haar. 'Je moet het doen, Svanhild. Je kan het onder controle krijgen bij haar, die kans krijg je maar één keer.' zei Sigurd. 'Ik moet er alles voor achterlaten.' zei Svanhild. 'Ja, maar je zal beter worden.' zei Sigurd. 'Begrijp het dan!' riep Svanhild gefrustreerd. 'Ik moet JOU achterlaten!' Sigurd keek Svanhild verbaast aan. Svanhild liep met snelle passen weg. ,,Misschien is het beter dat ik hem achterlaat.'' dacht Svanhild. ,,Misschien is het beter.''
Lore ging naast Sigurd staan. 'Jullie kunnen mee, weet je. Hij zal alle steun nodig hebben die hij kan krijgen.' zei Lore. 'Waarom zei je dat niet tegen hem?' vroeg Sigurd verward. 'Trouw is één van de belangrijkste dingen. Hij is trouw aan jullie. Hij word verscheurd door tegenstrijdige gevoelens. Hij wil genezen van de Honger maar hij wilt jou niet in de steek laten. Hij heeft zijn keuze al gemaakt. Hij weet alleen niet hoe hij het moet vertellen.' zei Lore en liet een stilte vallen om haar woorden te laten bezinken. 'Hij blijft hier bij jou en om antwoord te geven op je vraag. Ik zei er niets over om hem iets duidelijk te maken en omdat ik iets wou zien wat ik heb gezien.' 'Wat wou en heb je gezien?' vroeg Sigurd. 'Dat hij zijn eigen belang aan de kant zet voor zijn vrienden.' zei Lore. 'Ga naar hem toe, zeg hem dat jij en Visdom mee mogen en vraag hem dan ten dans. Het wordt tijd dat jij ook kets inziet.' Lore verdween na die woorden met Stark in de dansende massa.
Sigurd liep op Svanhild af die bij de dj-tafel stond. 'Svanhild kunnen we praten?' vroeg Sigurd. Svanhild knikte. Ze liepen samen naar de kustlijn -waar de muziek nog steeds hoorbaar was. 'Over wat wil je praten?' vroeg Svanhild bot en keek over het water uit. 'Over dat je hier gaat blijven.' zei Sigurd, die naar Svanhild keek. 'Ik kan hier niet weg. Ik wil jou niet achterlaten en visdom ook niet.' zei Svanhild en keek hem niet aan. 'Lore zegt dat we mee mogen.' zei Sigurd. 'Maar willen jullie ook mee?' vroeg Svanhild. 'Ik ga overal met je mee.' zei Sigurd en glimlachte.
'Wil je dansen?' vroeg Sigurd nadat de muziek vertraagde. 'Ja.' zei Svanhild en greep zijn hand. Sigurd legde zijn armen om Svanhilds nek en Svanhild legden zijn handen op Sigurds smalle heupen. Ze bewogen op de maat van de muziek. Sigurd keek plots diep in Svanhilds mooie blauwe ogen. ,,Het is tijd dat jij ook iets inziet.'' galmde Lores woorden door zijn hoofd. 'Jeg elsker deg.' fluisterde hij. (Betekenis: Ik hou van je.) Hij boog zich naar Svanhild toen wou net kussen, toen ze drie gedempte schoten hoorden. Sigurd werd drie maal geraakt en viel levenloos op de grond.


--------------------------------
Sorry echt sorry dat het zo lang duurde. Nog eens sorry.
Ik hoop dat jullie het wat vinden. Laat iets weten.
Ik heb slecht of goed nieuws hangt ervan af hoe je het bekijkt.
Dit verhaal loopt op zijn einde en er komen nog minstens twee hoofdstukken en een epiloog en dan is het gedaan.
Ik hoop dat jullie het een beetje goed vonden en ik zal zo snel mogelijk weer updaten.
Vote & Comments.
Dank je. Xxx.