Det Umulige Kjærligheten. (De Onmogelijke Liefde) *compleet*

Epiloog

6 jaar later.

'Leroy! Synneva! Eten!' riep Lore die haar twee kinderen riep. 'We komen!' riep Synneva terug en even later stonden de twee kinderen beneden. Synneva leek meer op haar moeder maar van karakter op haar vader. Leroy leek meer op zijn vader maar had het karakter van zijn moeder net zoals de lust naar bloed en de dood. 'Wanneer gaan we nog eens rennen, nonkel Castiël?' vroeg Synneva zacht. 'Natuurlijk als het van je moeder mag.' zei Castiël. 'Mag het mam?' vroeg Synneva smekend. 'We vertrekken morgen met zijn allen naar Noorwegen.' zei Lore. 'Gaan nonkel Alex en nonkel Damein ook mee?' vroeg Leroy. 'Ja, net als tante Natascha, nonkel Dark, Sigurd, Svanhild en Visdom. We gaan daar een huis zoeken of bouwen in de bossen en daar dan wonen.' zei Lore. 'In de bossen gaan we dan alle dagen rennen?' vroeg Synneva. 'Natuurlijk.' zei Lore lachend door Synneva's enthousiasme. 'Waar is papa?' vroeg Leroy. 'Die komt zo. Hij staat in de keuken.' zei Lore. 'Kan ik later net zo goed koken als papa?' vroeg Leroy weer. 'Als je heel geduldig bent en goed naar papa luistert.' zei Stark en zette de borden op tafel. Leroys ogen werden meteen rood toen hij het bloed rook. Lore ging naar hem toe. 'Rustig Leroy. Diep inademen en rustig uitademen. Kijk naar mama, liefje.' zei Lore op geruststellende toon. Leroy keek Lore diep in de ogen en langzaam maar zeker veranderde zijn ogen weer in die zilveren kleur. Lore lachte geruststellend. 'Blijf het altijd zo moeilijk?' vroeg Leroy zachtjes. 'Het zal beteren als je ouder bent, dat beloof ik.' zei Lore en kuste zijn wang. Ze aten in stilte totdat Nathan kwam binnenvallen. 'Hallo, kleintjes.' zei hij tegen de kinderen. 'Moet jij nodig zeggen.' zei Leroy kwaad. 'Ik ben groot en oud.' zei Nathan. 'Nathan alstublieft zeg klein kind.' zei Leah. 'Het spijt me Lore. Ik moet hem nog africhten.' Lore lachte. 'Leuk jullie weer te zien. Zijn er problemen?' vroeg ze. 'Waarom denk je dat we altijd met problemen komen?' vroeg Nathan nep gekwetst. Iedereen grinnikte. 'Ik ben blij dat het beter met je gaat.' zei Lore. Nathan knikte. Leroy sprong van zijn stoel op Nathan af en trok aan die zijn oren. 'Au!' riep Nathan. 'Waar was dat voor?' 'Dat was omdat je mij klein noemde en ik had de toestemming van mama.' zei Leroy. Leroy had de gave om te communiceren met gedachten. Nathan keek Lore kwaad aan. 'Hij had toestemming problemen mee?' vroeg Lore dreigend. 'Nee, natuurlijk niet.' zei Nathan snel. 'Dat dacht ik al.' zei Lore lachend. Natascha en Dark kwamen glimlachend binnen. 'Wij hebben goed nieuws.' zei Dark. 'Vertel!' drong Synneva aan. 'We krijgen een kindje.' zeiden Natascha en Dark te samen. Synneva gilde van blijdschap. 'Ik krijg een nichtje!' gilde ze weer. 'Of een neefje.' zei Leroy. 'Het is een nichtje daar geef ik mijn poppen voor.' zei Synneva. 'Doe maar niet.' zei Lore. 'Daar drinken we op.' zei Lore en hoefde haar glas. 'Op de toekomst.' zei Lore. 'Op onze familie.' zei Stark. Ze kusten elkaar. 'Iieuw!' riepen Leroy en Synneva. 'Wat ieuw?' vroeg Alex die hand in hand met Damein binnenkwam. 'Nu is de familie compleet.' zei Nathan. 'Nee.' zei Lore. 'Hoezo niet?' vroeg Nathan. 'Al mijn Krijgers zijn ook mijn familie.' zei Lore. Stark lachte. 'Op de toekomst.' zeiden iedereen weer en dronken dan van hun bloed. 'Ik heb een nieuw idee voor de toekomst.' bekende Lore na een stilte. 'Welk?' vroeg Alex. 'Ik wil de mensen over ons bestaan vertellen.' zei Lore.

The End!!!

------------------

Ik heb een idee voor een tweede boek, laat iets weten of jullie dat een goed idee vinden. De kinderen van Stark en Lore zullen dan vooral in beeld zijn.

Dank je voor het lezen en ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden. Xxx