Det Umulige Kjærligheten. (De Onmogelijke Liefde) *compleet*

Hoofdstuk 8

Lore schrok wakker en lachte. 'Ik heb het overleeft, ongelofelijk.' zei ze met een heze stem van het gillen. Cyan parkeerde de auto. Iedereen stapte uit. 'Damein, Alex en Natascha breng Zeno en Nathan naar de ziekenzaal. Cyan, Simon draag Perciën naar mijn vader.' zei Lore en liep al richting de deur. 'Jij gaat mee naar de ziekenzaal.' zei Natascha. Die Lore voor het kantoor in haalde. 'Ik ga eerst verslag uitbrengen aan mijn vader.' zei Lore. 'Eerst moet die speer eruit.' zei Natascha. Lore negeerde haar en ging het kantoor binnen. 'Haal 2 bloedzakken en leg die in mijn kamer.' zei Lore over haar schouder. Cyan en Simon kwamen binnen, met een slaphangende Perciën tussen hen in. 'Wat is er gebeurd?' vroeg de vader bezorgd. 'Hij volgde mijn bevel niet op en daardoor is Zeno gedood en Nathan dodelijk gewond. Hij moet een week zilver krijgen.' zei Lore. De vader keek naar Cyan en Simon, die knikten. 'Goed, 4 dagen zilver en ga jullie opfrissen.,' zei de vader. 'en laat iets aan die speer, door je borst, doen. Je lijkt wel een brochette.' Lore knikte en verlaatte de kamer. Ze ging mopperend haar kamer binnen, nam kleren en legde die in de badkamer. Ze nam een bloedzak. Ze dronk hem leeg, leunde tegen haar kast met een arm, haar hoofd op haar arm en trok met de andere de speer eruit. Ze liet het kleine stuk van de speer vallen en keek naar de wond die geneesde. Ze draaide zich om en zag Stark geschokt naar haar kijken. 'Shit.' fluisterde ze. Ze was hem totaal vergeten door de woede die nog door haar lichaam raasde. 'Hoe voel je, je?' vroeg Lore en ging op vampiersnelheid naast hem zitten. 'Goed. Wat is er gebeurd?' vroeg Stark. 'We zijn een man verloren en een is dodelijk gewond.' zei Lore. 'Wie?' vroeg Stark bezorgd. 'Zeno is dood en Nathan is levensgevaarlijk gewond.' zei Lore. 'Cyan, Simon, Damein, Alex, Natascha en ik hadden alleen wat schrammen.' 'Dat ding dat door je borst stak was niet echt een schram te noemen.' zei Stark en keek naar de plek waar even daarvoor een speer doorstak. 'Het is al genezen, mijn bloedweek is voorbij.' zei Lore. Stark knikte. 'Ik moet maar eens gaan.' zei Stark en stond op. Lore kreeg er een paniek gevoel van en ze haatte het gevoel. 'Waarom? Naar waar?' vroeg ze zo luchtig mogelijk maar je hoorde dat die duidelijk geforceerd was. 'Naar huis. Ik kan hier niet blijven.' zei Stark. 'Dark heeft het je niet verteld?' zuchtte Lore. 'Wat niet verteld?' vroeg Stark. 'Iedereen denkt dat jij en je broer dood zijn. Je kunt hier niet weg, dit is nu je thuis.' zei Lore. 'Zeg je dat alleen maar omdat ik nergen anders heen kan?' vroeg Stark en liep al naar de deur. 'Nee, ik wil niet dat je weggaat.' fluisterde Lore zacht. Stark opende de deur en liep de kamer uit. Hij ging naar zijn broer. Hij stormde de kamer binnen. 'Wat is er Stark?' vroeg Dark. Hij en Natascha zaten dicht tegen elkaar. 'We gaan.' zei Stark. 'Naar waar?' vroeg Dark. 'Huis.' 'Dat gaat niet, Stark.' 'Dat kan me niet schelen!' riep Stark. 'Ik ga niet hier blijven. Ik wil ... Ik kan ...' Stark schudde zijn hoofd. 'We gaan. Ik zie je buiten.' zei Stark en verlaatte de kamer. Hij botste tegen Alex en Damein op. 'Wat is er?' vroeg Alex. 'Niks.' snauwde Stark en liep verder de gang door. 'Je denkt dat je er goed aandoet om zo te doen en weg te gaan, maar je doet haar er alleen maar pijn mee.' zei Damein. Stark stond stil maar draaide zich niet naar hen toe. 'Het is beter zo.' zei Stark. 'Nee en dat weet je diep van binnen. Ik hou je niet tegen maar als je vertrekt, is Lore ten dode opgeschreven.' zei Damein. 'Ze komt er wel overheen. Ik beteken niks voor haar.' zei Stark met een emotieloze stem en liep door.

Stark stal een auto en zat erin te wachten op Dark. Dark stapte in. 'Naar waar gaan we?' vroeg Dark. 'Duitsland.' zei Stark en zette de auto in de eerste versnelling. De auto werd tegen gehouden door een hand op de moterkap. Hij keek op en zag Lore staan en een traan rolde over haar wang. 'Dark. Natascha staat aan de overkant, ga naar haar.' zei Lore. Dark stapte uit en rende naar Natascha, Stark keek hem na. 'Ik wil niet dat je weggaat, Stark. Ik kan ... Ik wil ... . Jij bent mijn leven nu, als je echt wil gaan, dan hou ik je niet tegen, maar ik wil dat je weet dat ... Dat ik van je hou en ik niet meer zonder je kan. Blijf.' Lore stem trilde van verschillende emoties maar het meeste van angst. Angst voordat hij haar velaat, angst dat ze hem nooit meer terug ziet. Stark staarde haar aan en stapte uit. Hij wandelde naar haar toe en trok haar in zijn armen en kuste haar vol hartstocht. 'Ik hou ook van jou.' zei hij zacht tegen haar lippen. 'Nee, ik blijf.' zei hij. 'Hoe wist je wat ik wouw vragen?' vroeg Lore. 'Het stond in je ogen.' zei hij en liepen hand in hand naar binnen. Lore en Stark gingen bij Alex en Damein zitten in de verzamelkamer. Lore ging op Starks schoot zitten en fluisterde lieve woordjes in zijn oor. Stark hoorde de woordjes grijnzend aan en fluisterde iets terug. Ze negeerden de verbaasde blikken van Alex en Damein. Natascha en Dark kwamen de kamer ook binnen en gingen bij de rest zitten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Alex. 'We hebben duidelijk wat gemist.' zei Damein. 'Lore en Stark zijn nu officieel een koppel.' antwoordde Natascha. Lore en of Stark reageerde er niet op. 'Ik vind jullie maar asociaal.' mopperde Alex, door hun kleffe gedoe. Lore draaide met haar ogen naar Alex en ging zuchtend van Starks schoot. Stark trok haar terug op zijn schoot. 'Je kan blijven zitten.' Zei hij en hield haar stevig vast. De groep praatte over koetjes en kalfjes. Nathan kwam de kamer binnen gesloft. Hij zag er niet uit, totaal gebroken door het verlies van zijn maat en werkpartner. Hij sloft naar Lore. 'Het spijt mij van mijn broer. De dood van Zeno had niet mogen plaatsvinden. Het spijt me.' zei Lore. Nathan knikte en keek haar langzaam aan, pijn, zelfhaat, schuldgevoel, enz. stonden in zijn ogen. 'Jij kon er niks aandoen. Jij hoeft geen sorry te zeggen. Je broer ...' Nathan viel stil en wende zijn blik af. Lore zag haat in zijn ogen. Hij slofte, zonder nog iets te zeggen, weg. 'Nathan?' vroeg Stark zacht. Lore knikte. 'Hoe komt het dat hij gebroken is?' vroeg Stark voor hij het zelf goed besefte dat de vraag ongepast was. 'Sorry.' Lore wuifde zijn excuses weg. 'We werken meestal met 1 partner en dat blijft je leven zo tot een van hen sterft. Het is zoiets als een bloedband. Je vertrouwd je partner je leven toe en je partner die van hem. Nathan denkt dat hij heeft gefaald en het vertrouwen van Zeno heeft geschonden. Bij de dood van Zeno is ook een deel van Nathan gestorven en hij word verteerd door schuld gevoelens. Na een paar maanden zal het beter met hem gaan en leert hij leven met het verlies van zijn beste vriend en partner.' zei Lore. Stark knikte alleen maar niet wetend wat te zeggen. 'Ik had moeten weten dat hij niet zou luisteren.' zei Lore met een groot schuldgevoel. 'Je had vertrouwen in je broer, daar is niks verkeerd aan.' zei Stark. 'Ik had het moeten weten.' zei Lore. Stark kuste haar. 'Je kunt je fouten niet herstellen. Je kunt alleen van ze leren en de volgende keer beter doen.' zei Stark. Lore keek hem liefdevol aan. 'Wat zou ik zijn zonder jouw?' vroeg ze fluisterend. 'Dat gaan we niet proberen.' zei Stark ernstig. Lore kuste hem. 'Daar ben ik het helemaal eens mee.' zei ze. Ze keek naar zijn hals en besefte dat ze razende honger had.