တစ္အိမ္လံုးၾကားေအာင္ေအာ္ေခၚေသာ္လည္း ဟြန္းနီကိုရွာမေတြ့။အေဒၚႀကီးကိုေမးေတာ့လည္းအေပၚထပ္မွာကစားေနတာပါတဲ့။ဂ်ံဳအင္ရွာေတာ့လည္းမေတြ့။
ၿခံထဲပတ္ကစားေနလားဆိုၿပီး ထြက္ရွာရသည္။တစ္ခါတစ္ေလဟြန္းနီက ၿခံထဲပတ္ကစားဖူးသည္။
အေဖတို႔အိမ္ေရ႔ွအေရာက္အေပါက္ဝမွာ ဟြန္းနီဖိနပ္ေတြ့လိုက္တာမို႔ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ အေဖကခံုေပၚထိုင္ကာအရုပ္ဆက္ေနၿပီး ဟြန္းနီကေအာက္မွာထိုင္ေနေလသည္။
" ဟြန္းနီရယ္ ကိုယ့္မွာရွာလိုက္ရတာ "
အနားသြားကာ ေမးၾကည့္ေတာ့ဂ်ံဳအင္ကိုႏႉတ္ခမ္းဆူကာ ေျပာလာသည္။
" လူႀကီးကဟြန္းနီကိုဘာလို႔ရွာတာလဲ ပစ္တုန္းကပစ္ထားၿပီးေတာ့ "
" မပစ္ထားပါဘူးကြာ ဒီကိုေရာဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ ? ကိုယ့္ဘာသာကိုေရာက္လာတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား? "
ဂ်ံဳအင္ကမ်က္ခံုးပင့္ကာ အေဖ့ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့
ဂ်ံဳအင္အေဖကမ်က္မွန္ႀကီးပင့္ကာ အဟမ္းဆိုၿပီး သူဘာမွမသိသလိုအရုပ္ေတြဆက္ေနသည္။
" တူေလးျပန္ေရာက္လာၿပီလား? ဟြန္းနီေလးခဏေနရင္ မုန္႔ရၿပီေနာ္ "
" ဟုတ္ဟုတ္ ဘိုးဘိုး ဒီနားေလးဆက္ေပး "
" အင္း "
ေဒၚေလးကသူ႔ကိုမ်က္စပစ္ကာေခၚေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲအေရာက္သူ႔လက္ကိုဆြဲေခၚကာ
" ဟြန္းနီေလးအိမ္မွာတစ္ေယာက္က်န္ေနခဲ့လို႔ ေဒၚေလးကဒီေခၚလာတာ မုန္႔စားမယ္ဆိုလို႔ ခဏေလးထိုင္ေနေနာ္ဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားအေဖနဲ႔ အတူထိုင္ကစားေနေလရဲ့ "
" အေဖဘဲဟြန္းနီကိုမႀကိဳက္ဘူးဆို "
" မူေနတာပါကြယ္ ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကေလးကို လာမုန္႔အတူလာစား "
မုန္႔ေတြစားၿပီး ဗိုင္အင့္သြားတဲ့ကေလးႀကီးကဂ်ံဳအင္ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။မႏိႈးရက္တာေၾကာင့္ ခ်ီကာ အိမ္ခန္းထဲမွာသိပ္ေပးရသည္။
ခုခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမို႔ ညဥ့္နက္ရင္ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုၿပီးတေရးႏိုးလာၪီးမွာအေသအခ်ာ။
