"Elfida"||HyunLix||

||15 Eylül 1986||•|FİNAL|•

Sabah yüzüme vuran güneş ışığı ile gözlerimi araladım sabahın en parlak ışınları yüzüme lütüf edilirken yatakta dogruldum ve karşımda duran takvime baktım

15 Eylül

Yüzümde belirsiz bir gülümseme oluştu  ayaklanıp masanın üzerinde duran felixin fotoğrafını elime aldım sarı saçları minik burnu ve güldüğü için kısılan gözleri mükemmeldi çilleri pek belli olmasa da hafizamın en derin köşesinde her zerresini hatırlıyorum yumuşak ve narin bir ses tonu ile konuşurken aynı zamanda derin bir sese sahipti dinlerken izlediğim göz bebeklerine gömülürken ona tekrar tekrar aşık oluyordum

Felix seninle beraberken soluduğum havanın bile bir anlamı varmış

Yaşıyorum ama bir ölüyüm aslında ruhum senin ile birlikte çoktan öldü bedenim ise burda ve naptığımı bile bilmiyorum

Seni özlüyorum felix seni koruyamayan bir ucube gibi hissediyorum kendimi

Düşüncelerimin içerisinde boğulurken bile aklıma geliyor zarif bedenin ardından yerde kana bulanmış bileklerin ile ölümün öptüğü soluk bedenin

Canımdan can gidiyor felix sensiz olan her saniye soluduğum nefes ciğerlerimi yakıyor gelsen yüzünü görsem kokunu iliklerime kadar hissetsem tüm hepsi geçecek

Ama biliyorum oluru yok bunun içimdeki özlemini de dindiremiyoum bir türlü felix

Olmayan çevremden bir kaç varlık da çıkıp beni anladıklarını ve abartmama gerek olmadığını söylüyorlar

Hayır beni anlayamazsınız ki siz hiç bir sevdiğinizi kaybettiniz mi? Peki siz hiç sevgilinizi  kaybettiniz mi?

Eğer cevabınız hayır ise beni anlayamazsınız ki hem ben hiç bir şeyi de abartmıyorum ben sadece özledim ve bu özlemimi gideremiyorum dayanacak gücümün kaldığını zannetmiyorum

Tek huzur bulduğum yere yanına gelmek istiyorum felix tanrının bizi sonsuzlukta beraber tutacağına inanıyorum hemde kalbimin derinliklerinde

Yaptığım minik keklerin birinin üstüne küçük bir mum koydum yanıma bir çakmak ve bir demet papatya aldım huzur bulduğum yere gidecektim

Mezarının başına gelip çömeldim soğuk taşına kondurdugum naif opucukten sonra tekrar yani basına geçtim bir elimle rüzgarı engellemeye çalışarak mumu yaktım ve serin toprağın üstüne bıraktım felixin istediği gibi esen rüzgarın mumu sondurmesini bekledim söndüğünde yüzümde büyük bir tebessüm oluştu son günlerde yaptığım şeyleri anlattım uzaktan baksanız deli sanardiniz beni ama felix öyle istemişti uzun bir süre orada konuştum felix ile beni duyuyordu bunu biliyordum giderken getirdiğim demedi mezarın üzerine bıraktım son kez görüşürüz dedim avucuma aldığım toprağına minik bir öpücük bırakıp ayaklandım

Sonsuzlukta seninle beraber olmaya geliyorum sevgilim...

Uzun süren bir yolun sonunda neresi pldugunu bile bilmediğim bir yere geldim tek bildiğim şey bu uçurumun oldukça uçsuz bucaksız olduğu idi

Önce ayaklarımı boşluğa bırakacak şekilde oturdum ve rüzgarın yüzüme çarpmasına izin vererek bir süre bekledim

Boşluğa doğru ayaklarımı salarken felixin yüzü geldi aklıma o kadar saf ve masum bir güzelliği vardı ki kendi gibi bir o kadar saf ve güzel kalbini gereksiz insanlar için kinle doldurmuş öfkesini cildinden jiletler ile alıyordu

Ama ben onun içine de aşık oldum yüreğime gömdüm onu şuan ne kadar uzakta da olsak ben yüreğimde hissediyorum seni hala sıcak kalmami sağlayan tek desteğim bu sanırım

Orda bir süre hayatımı düşündüm seni o şekilde gördüğüm gün bıraktığın mektup ilk tanışmamız herşeyi

Sanırım bu acıya daha fazla dayanamam

Oturduğum yerden kalktım sanırım yüksekte olduğumdan rüzgar daha sert ve soğuktu hoşuma gidiyordu ama bu esinti...

Yazar ağzından anlatım~

"Seni çok özledim güzelim" diyerek son kez baktı hyunjin gökyüzüne kendini sonsuzluğa bırakırken artık sevgilisini görebileceğini bildiğinden minik bir tebessümle bedenini serbest bıraktı

Naif beden soğuk yere çarpması ile sonsuza kadar sürecek bir uykunun kollarına bıraktı kendini kandan tanınmayacak yüzünde anlaşılan tek şey masum gülümsemesi idi...







Yaşıyorum😱😱 Yb attim inanmıyorum 😔