Σκοτεινά Μονοπάτια

Κεφάλαιο 2

Ο Ζακ έβγαλε το πιστόλι και τη θήκη του όπλου και τα έβαλε σε ένα τσαντάκι. Δισταχτικά το έβαλε στο συρτάρι, σε ένα ψηλό κομοδίνο που κλείδωνε για λόγους ασφαλείας. Δεν ήθελε να το αφήσει εκεί, αλλά η αδερφή του δεν του άφηνε άλλη επιλογή. Όσο και να διαφωνούσε, εκείνη επέμενε ότι όσο θα μένει σε αυτό το σπίτι, το όπλο πρέπει πάση θυσία να φυλάσσεται στο ασφαλισμένο συρτάρι. Δεν ήθελε τα παιδιά της κατά λάθος να έρθουν σε επαφή με το όπλο και να γίνει κανένα ατύχημα. Πράγμα που ούτε και ο ίδιος ήθελε.

Έβγαλε το πουκάμισο και τη φανέλα του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, δεν ήταν το σώμα του αυτό που κοιτούσε, αλλά τα σημάδια που του άφησε η τελευταία του αποστολή που παραλίγο να τον σκοτώσει. Ήταν μία από τις αιτίες που παράτησε τον στρατό. Αν δεν τον συνέπαιρναν τα αισθήματα του και δεν κινδύνευε ολόκληρη ομάδα εξαιτίας του, αντί για το σήμα της αστυνομίας θα είχε ακόμη τη χακί στολή που τόσο υπερήφανα φορούσε.

Όταν χτύπησε η πόρτα, φόρεσε βιαστικά ένα στενό μακό μπλουζάκι αναδεικνύοντας το γυμνασμένο του σώμα. Η πόρτα άνοιξε, ήταν η αδερφή του και από πίσω της ήταν δυο μικροσκοπικά αντίγραφα της. Στην αρχή τα μικρά τον κοίταξαν δισταχτικά, έπειτα μπούκαραν μέσα με φωνές και γέλια, τρέχοντας να τον αγκαλιάσουν.

Αγαπούσε όσο τίποτε άλλο τα ανίψια του. Ήταν τόσο αγνά και ξένοιαστα από προβλήματα. Έλπιζε να είναι πάντοτε έτσι και να μη μεγαλώσουν σύντομα. Η ζωή κρύβει πολλούς κινδύνους και πολύ πόνο. Ο μεγάλος ήταν ήδη οχτώ και είχε πάρει το χρώμα μαλλιών του μπαμπά του, ξανθά, αλλά όλα τα υπόλοιπα τα πήρε από τη μαμά του. Η μικρή ήταν μόλις πέντε και ήταν σε όλα της πιστό αντίγραφο της μαμάς της, από την εμφάνιση μέχρι και στην πονηριά της. Τα αγκάλιασε με όση στοργή μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή.

- Τα μικρά φαγώθηκαν να δούνε τον θείο τους. Ήθελαν να σε ενημερώσουν ότι το φαγητό είναι έτοιμο.

Τα κοίταξε με μια πονηράδα.

- Τότε δεν πρέπει να πω στα μικρά σκαντζοχοιράκια, ότι είμαι έτοιμος να φάω όλο τους το φαΐ.

Τα παραμέρισε και έτρεξε λίγο μέχρι που έκανε ότι χτύπησε. Τα παιδιά είχαν λυθεί στα γέλια. Ο Ζακ προχωρούσε κουτσαίνοντας και βογκώντας στα ψέματα. Τα παιδιά τον προσπέρασαν βγάζοντας του τη γλώσσα. Η αδερφή του τον χτύπησε στην πλάτη κοιτάζοντας τον με απελπισία.

- Έλα, φτάνει. Κάνεις χειρότερα και από τα παιδιά μου.

Εκείνος στραβομουτσούνιασε.