Palengke Series #6: Slice of Love With Miss Pandesosyal

Chapter 21

Chapter 21: Baby.

Hopia's Point of View

"Hopia! Please, answer me!"

"Alam mo na ang sagot sa tanong na 'yan, Xavier! Don't ask me again with the same question! Wala ka ng mapapala sa akin!"

I keep on walking without looking at him. Kasalukuyan kaming nasa hospital ngayon dahil sa pumutok na ang panubigan ni Ate Nadia.

Matapos mahimatay kanina ni Kuya Xavian ay dinala na agad namin sila ni Ate Nadia sa ospital. At dahil nga nahimatay kanina si Kuya Xavian ay si Xavier ang nagmaneho ng sasakyan habang ako naman ay nakaalalay kay Ate Nadia buong biyahe hanggang sa makarating sa ospital.

The kiddos are with Thiago. Kasama nila ang tauhan ni Kuya Xavian pauwi kanina. Lahat naman sila ay tulog kaya wala silang kamalay-malay na manganganak na pala ang nanay at tita nila.

"Hopia, wait!"

A gripped on my arms made me stop from walking. Napapiksi ako dahil sa tila ba kuryenteng dumaloy rito ng maglapat ang balat namin. He noticed my reaction that's why he immediately move his hand away. I sighed heavily as I slowly faced him.

The manly smell of him invades my nose. It made my heart beats so fast na tila ba kagaya ito ng dati.

Nasalubong ng mata ko ang abo niyang mga mata.

"A-Anong pa bang kailangan mo?"

He swallowed hard. I can see the disappointment, confusion, fear and pain in his gorgeous face. He's also gritting his teeth and his eyes were bloodshot.

Napalunok ako. Susmaryosep, ang kipay mo, ikalma mo.

Taas noo kong sinalubong ang mata niya. I tried my best to conceal my emotions and the truth in my eyes so he can't see that I'm still affected in his presence.

He stepped forward and tried to grabbed my arm. I stepped backward. "Can we talk? Kahit five minutes---"

I sighed. Sige, 1k kada segundo.

"For what? Can't you see that I don't want to talk to you? Mahirap ba 'yung intindihin, Xavier?" putol ko sa sasabihin niya. Nagsisimula na rin akong mainis sa ginagawa niya. Para siyang asong habol nang habol!

"Kung gusto ko lang malaman ang totoo, Hopia!" frustrated na aniya. "Gusto kong malaman kung anak ko ba 'yung bata kanina!"

"Hindi mo nga sabi anak 'yon! Hindi ka ba makaintindi?! WALA. KANG. ANAK. SA. AKIN," gigil na talagang sambit ko. "Ilang ulit ko pa bang uulitin sa'yo?! Simpleng salita, hindi mo maintindihan! Hindi nga ikaw ang ama at hindi mo 'yon anak!"

Pinanlisikan ko siya ng mata ngunit bigla na lamang siyang ngumisi na ipinagtaka ko. Pakiramdam ko ay biglang nanginig ang obaryo ko sa ngisi niya.

Its been a long time, rowr!

"Then who is the father of your child?" he suddenly asked.

I was taken aback with his question. Nakita kong mas lalong lumawak ang ngisi niya nang makita ang itsura ko. Napalunok ako ng marami-rami. Pakiramdam ko ay naging kulay puti ang buong mukha ko sa tanong niyang iyon.

But, as I said, I won't give him the fucking answer.

I took one step backwards. "Does it matter to you?" Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil hindi ako nautal habang binibigkas ang mga salitang iyon.

Mas lalong lumawak ang ngisi niya. "Feisty. . . as always," he chuckled. Then, took one step forward to me. "Does the guy who was with you earlier was the father? I doubt that."