Mafia coworkers in love | Harukyu

ᴇɪɢʜᴛᴇᴇɴ

[unedited !]

"We talked, but he's not listening, and I don't think he'll plan on finally listening to me at any moment."

Sinagot agad ni Haruto ang tingin ni Asahi sa kaniya, "alam mo na pala tanong ko eh" giit ng nakatanda.

Haruto flopped his self on the couch and sighed deeply, nakabalik na pala sila sa bahay nila.

"Nasaan nga pala si Jeongwoo?" tanong ni Haruto.

"Teka lang, may tanong ka pang hindi nasasagot." inilagay ni Asahi ang iniinom niyang kape sa mesa sa harap ng kutson.

Napataas ang kaliwang kilay ni Haruto, "ano?"

"... Ah, hindi ko na napaliwanag sarili ko sa kanila. Wala si Junkyu." kinuha ni Haruto ang kape ni Asahi na para bang wala lang.

Asahi let out a fast deep breath, "... hindi ko pa nga nasabi tanong ko... Pero sabagay, sapat na yang sagot mo. Si Jeongwoo may binili. Tsaka inamo rin ano."

'waw, straightforward ko dun ah'

"Huh? Ba't moko minumurahan, wala akong kasalanan dito."

Asahi slapped Haruto on the back of his head. "Mokong ka, mas lalo silang MAS HINDI maniniwala sayo dahil natatagalan kang magpaliwanag. Natatamad ka lang talagang ulitin ang pagpaliwanag kay Junkyu??? Pwede namang unahin mo magpaliwanag sa kanila tsaka mo kakausapi si Junkyu."

"You sound like you're on their side-- Ouch!?" sinampal siya ulit.

"Walang side-side rito, ayoko lang sa mga nau-ulol na parang walang utak!" depensya ni Asahi.

"And now you also sound like you don't like Junkyu cuz' he's-- THE FUCK???" sinampal siya, ulit.

"Wala akong sinabe na hindi matalino si Junkyu, the fact he's really clever, he's just acting dumb. But you, you're really dumb you know. You could've explained you're innocent, first to them then you can fully talk to Junkyu with your intentions."

Lumapit si Asahi sa tenga ni Haruto tsaka sumigaw, "IPASOK MO SA TENGA MO ITONG BAGO KONG ADVICE O GUSTO MONG MAWALAN KA NG PANDINIG."

"Hey watch it! I can't bare not hearing the girls squeal over wanting to have me. So I got okay? I'll talk to them." Haruto slowly pushed off the olders mouth away from his ears.

"Kung maka-salita ang angas, parang hindi nagtanga-tangahan kanina sa Choi residence. Bahala kana jan." Asahi mumbled standing up, planning to leave to get back on his work.

He gets everything ready, but as he reaches the doorknob;

"Ba't parang may kulang....." he checked his pockets, 'wala naman'

"TEKA YUNG KAPE KO HARUTO BA'T PARANG HINDI KO NATAPOS."

"Tinapos ko na!"

. . .

"Kyu? Hindi ka pa kakain?" haponan na, pero hindi parin lumalabas sa kwarto si Junkyu.

Katok ng katok si Doyoung, concerned for the sake of the olders health.

"I'll leave your dinner here at your door, please eat na later."

...

Wala parin.

"Kuya.."

Naalala ni Doyoung na gusto ng pinsan niya na tawagin siyang Kuya Junkyu, pero napaka-snub pa ni Doyoung noon back in their teenaged days.

'Ngunit may nararamdaman akong mali...'

Walang ginagawang ingay si Junkyu sa loob.

'Baka natutulog, nagpapahinga dahil pagod'

Pero hindi 'yon, may iba talaga.

Pinalabas agad ni Dobby ang bulsa-bulsa niyang susi sa pang-araw araw sa bahay.

He unlocked the doorknob and twisted it, swinging the door open with frowned eyebrows.

"Shit. Putangina. What the fuck. GUYS." tumakbo siya pababa at tinawag ang iba.

Sa taas ng hagdanan at sa laki ng bahay, parang ilang kilometro pa nan tinakbo niya at wala na siyang hininga.

Puntong hiningang sinabi ni Doyoung sa mga tao sa kusina; "Guys, si kuya, bukas ang bintana, walang tao sa room, uhm--"

"Baka nagpahangin lang yun, chill ka."

"SECOND FLOOR KWARTO NIYA PARK JIHOON?!?"