kazutora x Y/n |-tokyo Revengers-|★

13~ares-sama

Hastane yatağında gözlerimi açtım yanımda koltukta uyuyakalmış kazutora duruyordu, olanları zar zor hatırladıktan sonra gidip kazutoranın yanına sokularak ona sarıldım.

Kazutora:ha? Uyandın mı prenses.

"Tora"

Kazutora:efendim.

"Ben bir prenses miyim? Yoksa bir canavar mı? "
(leyleee)

Kazutora:sen her zaman benim prensesim olacaksın.
(ıyyy çok cringe yazdım ıyyyy)
"Teşekkür ederim tora. Sen uyumaya devam et benim mikey ve mitsuyadan özür dilemem gerekiyor, onlar nasıl? "

Kazutora:onlar senin odanın 2 oda sonundaki odada yatıyorlar durumları iyi. Şimdi uyanmışlardır.

"Peki sağol tora" diyerek ona en samimi gülüşümle güldüm bu ona son gülüşümdü sanırım ve yanağına bir öpücük kondurdum. Yüzü kızarmıştı ehehe gerçekten çok tatlıydı sonrasında mikey ve mitsuyanın kaldığı odaya doğru ilerledim. Ben onlara nasıl böyle birşey yapabildim nasıl? Neden? Beni affedebilecekler mi? Diye düşünürken odaya girip koltuğa oturdum ve başımı eğerek konuştum.

"Mikey, mitsuya ben, ben çok özür dilerim o an naptığımı bilmiyordum size zarar vermek asla istemezdim özür dilerim."

Sonlara doğru gözyaşlarımın aktıpını ve sesimin titrediğini fark ettim.

Mitsuya:sorun değil tsuki o an kendinde olmadığını biliyorduk, bu yüzden sana yardım etmeye çalıştık.

Mikey:mitsuya haklı tsuki biz seni affettik bile.

"B-ben teşekkür ederim orda olmasaydınız katil olabilirdim. "

Diyerek çıktım ve kaldığım odada uyuyan kazutoraya son bir kez bakarak çıktım. Benim onlardan uzak durmam gerekiyordu yanlarında bulunduğum sürece onlara zarar verebilirdim, gerçi en son ne zaman kendimi kaybetmiştim ki? Ha doğru 3. Sınıftayken.

Flashback

X: hahaha aptal babasız.

Y:onun annesi bile yanında yok ki salak cüce.

Takemichi:salın lan kuzenimi. Sakin ol tsuki.

"Aptal babasız demek ha"

Takemichi: tsuki dur!

Flashback end

O güne dâir hatırladığım tek şey buydu sonrasındaysa kendime geldiğimde hatırladığım tek şey içinden takemichininde olduğu 4 çocuğu yere sermem. O günden sonra kendimi asla kaybetmemeye çalıştım çünkü bu olduğu zaman sevdiklerime bile zarar veriyordum. fakat iyice kontrolden çıkmaya başladı sanırsam.
Ben tüm bunları düşünürken eve geldim abim evde yoktu, hızlıca kıyafetlerimi hazırladım ve küçük bir kağıda;

Ben artık sevdiklerime zarar gelsin istemiyorum sizi incitmek istemiyorum, bu davranışımı affetmiyeceğinizi biliyorum fakat sizin için bunu yapmam gerekiyor üzgünüm hiç bir zaman sizi unutmayacağım:)

Yazdım ve sırt çantamı takarak motoruma bindim uzun yıllardır biriktirdiğim bir miktar param vardı. Yeni bir hayata başlamam gerekiyordu sanırım, bir evin önüne geldim bu bizim 4 yıl önceki evimizdi. Yani yerine geçtiğim kişinin. Eve girdim anahtar paspasın altındaydı kapıyı açıp içeri girdim, bir an gözümün önünde anılarım canlandı. Cebimden telefonumu çıkartıp taiyoyu aradım.

T:efendim tsuki-chan

"Taiyo *** parkına gelebilir misin?"

T: tabikide efendim hemen.