Η μάχη της ψυχής ΙΙΙ: Η δικαίωση

35. Σ' αγαπάω

      Αν δεν πονούσα, θα έβαζα τα γέλια. Αν οι αισθήσεις μου δεν είχαν μουδιάσει από το κρύο, ίσως να αγωνιζόμουν περισσότερο. Ήταν μάλλον της μοίρας μου να πεθάνω στη θάλασσα, αυτή τη φορά με ένα τραύμα από σφαίρα στην κοιλιά μου.

Με πυροβόλησαν εν ψυχρώ και έπειτα με πέταξαν στη θάλασσα. Τόσο απλά και τόσο αδιάφορα. Τα χέρια μου δεν είχαν δύναμη να κολυμπήσω. Το κορμί μου έχανε την θερμοκρασία του ενώ η αιμορραγία μου προχωρούσε. Ήταν θέμα χρόνου.

Αυτό θα ήταν το τέλος της ύπαρξης με το όνομα Κέιτ Κόλλινς που γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο με μια συνεχή επιθυμία για επιβίωση και μια ασταμάτητη μάχη εν σώματι και εν ψυχή να μείνει στην επιφάνεια. Κι όμως το τέλος ήταν τόσο τραγικό και ίσως κωμικό.

Ένιωθα την ανάσα μου βαριά και τα σαγόνια μου έτρεμαν από το κρύο. Άρχισα να βαραίνω και ήταν θέμα χρόνου μέχρι να βυθιστώ στον πάτο. Τριγύρω ήταν σκοτάδι. Η νύχτα σκοτεινή.

Κατάφερα να κουνήσω τα πόδια μου και ελάχιστα τα χέρια μου. Το νερό έμπαινε στο στόμα μου και το έφτυνα με δυσκολία ενώ προσπαθούσα να αναπνεύσω. Κατάφερα να φθάσω στην τσιμεντένια προβλήτα. Θέλησα να πιαστώ από το τεράστιο λάστιχο που υπήρχε σαν προστατευτικό των πλοίων. Τα χέρια μου όμως δεν είχαν δύναμη να πιάσουν. Μόλις μου στηρίχτηκα.

Ίσως δεν είχε νόημα να μάχομαι άλλο. Έκλεισα τα μάτια και σιγά-σιγά έκλειναν όλες μου οι αισθήσεις. Αυτές τις τελευταίες στιγμές, αναρωτιόμουν αν άξιζε τον κόπο.

Άξιζε τον κόπο να θυσιάσω τη ζωή μου προκειμένου να σώσω την ψυχή μου; Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ταλαιπωρία; Στο τέλος, η δικαίωση θα ερχόταν σε άλλους. Εγώ δεν θα προλάβαινα να την νιώσω.

Άξιζε να θυσιάσω το μέλλον μου με τον Ρίτσαρντ προκειμένου να τιμωρήσω άτομα χειρότερα από σκουπίδια;

Ο Ρίτσαρντ!!! Έπρεπε τουλάχιστον να του πω αυτό που δεν μπορούσαν να ξεστομίσουν τα χείλη μου. Έπρεπε να του πω ευθέως και ειλικρινά τη λέξη «σ'αγαπώ».

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούσα να το πω. Τι με εμπόδιζε να αποκαλύψω τα πραγματικά μου συναισθήματα; Ίσως να ήταν το μόνο για το οποίο μετάνιωνα. Αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα ήταν το πρώτο που θα του έλεγα.

****

Οι σειρήνες των περιπολικών που προπορεύονταν άνοιγαν το δρόμο μπροστά μας καθώς εγώ αλλά και μερικά οχήματα των Μπλέικ και Νιούμαν, τα ακολουθούσαμε.