Amore § Sebastian Stan

0.5

"valeria,sakın bir adım daha atma"

"yaklaşma!"

"tamam ama sende ordan uzaklaş"

"neden?"

arkamı dönüp karşımda duran adama baktığımda ellerini biraz öne doğru tutuyordu,atlarsam tutmak için miydi yoksa?

"o deniz çok derin,eğer yüzme bilmiyorsan ölmen çok olası"

"istediğimde bu zaten..."

sol ayağıma biraz daha gerilediğimde yarısından biraz azı dışardaydı,sebastian bana doğru bir adım attığında ellerimi havaya kaldırdım

"ne olur yaklaşma,çok yoruldum ben,benim dayanacak gücüm kalmadı,şimdiden bu kadar şey yaşamamalıyım"

"yaşadığın tüm üzüntüyü ölerek annenede mi yaşatmak istiyorsun valeria,bu sadece üzüntüden başka bir şey getirmez kimseye,rahatlayacağını düşünüyorsun,belkide haklısındır,ama dünyayı güzelleştiren şeyleri kendin bulman gerek,sebep mi arıyorsun,bu sebep annen olabilir,bir arkadaşın olabilir,bir sevgilin olabilir,herhangi bir şey olabilir,bir hayvan olabilir,ama sebep oldukça çok bu dünyada,şimdi ise bağlı kalacağın bir yaşam sebebi bul ve ordan hemen uzaklaş"

düşünmeye çalıştım,annem yaşam için sebebim olabilirdi,aynı benim onun için yaşam sebebi olduğum gibi,ama yaşam sebebim şuan karşımda duruyordu,

gözlerimi sımsıkı kapattığımda bir damla daha süzülmüştü yanağımdan,o sırada rüzgarın çarpmasıyla irkilmiştim ve sarsılmıştım,ayaklarımın yarısı dışarda olduğu için ufak bir denge sarsıntısında bile düşebilirdim ve öyle olacaktıda

dengemi kaybettiğim sıra karşımdaki adam büyük bir adım atıp ellerimden tutmuştu,beni kendisine çekip deniz kenarından uzaklaşmaya başladığımızda kollarını belime sarmıştı,yüzümü omzuna gömüp hıçkırıklarım arasında ağlıyordum

bir eliyle sırtımı sıvazlarken diğer eli belimdeydi,kollarımı boynuna sardığımda mükemmel şeyler hissediyordum,rüzgar ikimizin saçlarını birbirine karıştırıyordu

"geçti valeria,farklı şeyler düşünmeye çalış,derin nefes alıp ver,dünya çok güzel"

yüzümü elleri arasına aldığında ay ışığının gözlerindeki yansımasını görüyordum

"sen çok güçlü bir kadınsın,bunun da üstesinden geleceksin ve ilerde bir gün bana bunun için teşekkür edeceksin,tamam mı?"

motive etmeye çalışıyordu beni,iyi hissettirmeye çalışıyordu,bu çok hoştu çünkü aylardır tanıdığım hailey'ye bu kadar destek olmamıştım,ama onunla daha dün tanışmıştık

"şimdi eve gidelim tamam mı valeria,uygun şeyi bulup en doğru kararı vereceğine inanıyorum,ama şuan o kararı vermek için doğru zaman değil"

başımı aşağı yukarı salladığımda vücudunu vücudumdan uzaklaştırmıştı,banka doğru gidip ceketini ve yere koyduğum çantamı alıp yanıma gelmişti,çantamı bana uzattığında elime alıp gökyüzüne bakmaya başladım,çok güzel bir geceydi

yürürken hafif dünyam sanki sallanıyor gibiydi,belkide tansiyonum düşmüştü,buraya geldiğimden beri yemek yememiştim sanırım,

ufak bir denge kaybından sonra sebastian kolumdan tutup kolumu omzuna atmıştı,aynı şekilde o da elini belime koymuştu

"yükünü bana ver"

yükümü ona vermek istemiyordum,yeterince zaten kendi ağırlığı vardı birde benimkini taşımasın