Kara Sevda

Evine Hoşgeldin

Sanki benden bağımsızmış gibi yön alan hayatımın ilk günleriydi. Babaannemden ayrılıp babamın yanına taşınmış neredeyse herşeye sıfırdan başlamıştım. Yeni ev, yeni insanlar ,yeni davranışlar... Herşey bana öyle uzaktı ki burada beni mutlu eden çok az şey vardı. Öncelikle sırf babam istiyor diye gelmiştim bu eve. Yazın benimle ciddi bir konuşma yapmış " artık bizimle yaşayacaksın " deyip bana seçim hakkı bile tanımamıştı. Zaten ne zaman fikirlerime önem vermişti ki. Onun için bi mecburiyetten ibaret gibi hissediyordum artık kendimi.

Bütün herşeyi en başından anlatmam gerekirse eğer  ben daha dünyada yokken başlayan bu hikayeden herkes nasibini almıştı resmen.

Babam daha çok küçükken babası yani dedem tarafından dayak yiyen çok zor şartlarda büyüyen ve kendi başına mücadele eden bir çocukmuş. Dedem her gece eve sarhoş gelir babamı halamı ve amcamı dövermiş. Amcam daha küçük olduğu için pek dövmezmiş onu en azından babamı dövdüğü kadar değilmiş. Her gece tetikte beklerler acaba Bu gece neye kızacak yada nasıl bi bahaneyle dövecek diye beklerler, dedem geldiğinde ise dayak yerlermiş. 
Bu yüzden de ailesini sevmez. Ona hak veriyorum elbette bu yaşadıkları çocukluğunda gençliğinde ve hatta bu gününde bile  hala peşini bırakmıyor. Çocukluk travmalarının etkisi belki en çok da bize yansıyordu.

İşte herşeyin babam için çok zor olduğu zamanlarda babam bi kadını sevmiş, Nuray 'ı .Kadın da onu sevmiş ama gel gör ki dedem içen döven biri diye babamın da öyle olacağını düşünmüş. Ve başkasıyla evlenmiş. Babam da inat uğruna benim annemle imam nikahlı bir birliktelik yaşamış. İmam nikahlı çünkü annem o zamanlar reşit bile değilmiş. Sanırım başlarda herşey normalmiş fakat sonra bana anlatılanlara göre babam ve o kadın evli oldukları halde görüşüyorlarmış. Bana anlatılanlara göre diyorum çünkü gerçeği hiçbir zaman bilemedim. Hiçbir zaman geçmişimi tam anlamıyla anlatmadılar bana. O yüzden de böyle oradan oraya savruldum. Babam ve babaannem arasında değişken bir çocukluk geçirdim. Gerçekten kim olduğumu bilmiyorum gerçekte kimim? Ya da hangi evin kurallarına göre büyüdüm karakterim nasıl ne hissediyorum. 13 yaşlarında bi kız için çok da kolay olmayan zamanlardan geçiyordum...

Babam o kadınla görüştüğü için yada benim hala neden olduğunu bilemediğim sebeplerden dolayı öz annem beni 3 aylıkken terketmiş.Aramamış, sormamış, özlememiş ya. Hiç özlememiş.

Ve böylece hayattan ilk darbemi annem tarafından yemişim. Ona en çok ihtiyacım olduğu anlarda en çok onun sevgisini, ilgisini ,şevkatini görmem gereken zamanlarda o beni bir hiç gibi hayatından çıkarıp gitmiş.

Annemin gidişiyle kısa zaman içinde hızla herşey değişmeye başlamış. Nuray abla da eşinden ayrılmış. Benden bir yaş büyük bir kızı da varmış, tuğba.Sonrasında babam ve Nuray abla evlenmişler. Böylece ben ve Tuğba kendimizi aslında hiç de mutlu olmayacağımız bir hayatın içinde bulmuşuz.

Küçüklüğüm genelde babaannemde geçmiş olsa da babamlarda kaldığım zamanlar olmuştu. Hayal meyal hatırladığım anlar var. Bir de hafızamdan asla silemeyeceğim anlar...

Şimdi ise 13 yaşlarındaydım. Artık birşeylerin daha da farkında olsam dahi yine de buraya gelmeye zorlanmıştım. Zorlanmıştım diyorum çünkü öyle. Biliyordum çünkü neler yaşayacağımı nasıl bir psikolojik baskı altında kalacağımı biliyordum. Her Allah 'ın günü bir annem olmadığını hissedeceğim muameleler göreceğimi biliyordum. Tüm bunlara rağmen yine de babama da üvey annem Nuray ablaya da kendi içimde bir şans vermiştim. Zaten annemin olmayışı bir eksiklik sebebi iken bir de babam yanımda olmaya çalıştığı halde ondan uzak kalmak pek de doğru değildi. En azından o zamanlar.