Kara Sevda

İkilem

Yavaş yavaş herşey normale dönmüştü benim için. Babaannemlerdeki o sakin huzurlu hayatıma geri dönüp aldığım yaraları kendimce sarmaya çalışıyordum. Tabi  babaannemin de desteğiyle.
Babamla uzunca bir süre konuşmadık.  Ne o beni aradı ne de ben onu. Aslında bakıldığında çok birşey kaybetmemiştim. Zaten küçüklüğümde de ona dair pek birşeyler yoktu hatırlamaya değer.

Ben herşeyin yolunda gideceğini artık bu değişken yaşamımın son bulup sakince yaşayacağımı düşünürken babam benim yeniden onlarla yaşamamı istediğini söylemişti. Ve bunu tam da babaannemle kavgalarımızın anlaşmazlıklarımızın çok yoğun olduğu bir dönemde söylemişti. 
Içimde bir pişmanlık da yok değildi.
Babam her ne kadar sert ve anlayışsız biri olsa da babamdi benim ve pek belli etmesemde ben babamı seviyordum. Ama yine de bir korku vardı icimde. Acaba Nuray abla beni ister miydi?

Yine benimle uzun bir konuşma yapıp sonunda " en doğru kararı vereceğini biliyorum " demişti.
"En doğru kararı vereceğini biliyorum"
Keşke bu o kadar kolay olsaydı.
Bu sefer bir şartı vardı ki bu benim için oldukça zordu.
Eğer babama gidersem bir daha asla babaannemle görüşemeyecektim. Benden onları tamamen silmemi istemişti.
Sanırım artık gerçekten bir karar  vermek zorundaydım. Ve bu karara sadık kalmak...