මෙයා මොකටද කතා කරන්නෙ ?' ජිමින් එහෙම හිතුවත් ආපහු කෝකටත් කියල කෝල් එක ආන්ස්වර් කරල ෆෝන් එක කනේ තියාගත්තා...
"මන් කිව්වනෙ ආපහු මට කතා කරන්න එපා කියල"
ජිමින් ටිකක් හයියෙන් කිව්වෙ එහා පැත්තෙන් හෙලෝ කියන්නත් කලින්...
"හියුන්ග්-නිම්, මියනේ..."
එහා පැත්තෙන් ජන්ග්කුක්ගෙ බිඳුන කටහඬ ඇහෙද්දි ජිමින් එතනම නැවතුනා...
"අනේ මට සමාවෙන්න හියුන්ග්.."
"කුකී..." මෙච්චර වෙලා ජිමින්ගෙ ඇස්වල පොරකාපු කඳුලු කැට වැහි වතුරත් එක්කම ඒ කම්මුල් තෙමන් ගලාගෙන ගියේ ඒ හිතේ තිබුන ආදරේ උඩට මතුවෙද්දි...
"හි-හියුන්ග් අ-නේහ්....ම-මට සමාවෙන්න...මං-මං -"
"දෙවියනේ ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ කුකී ?" ජිමින්ට කෑගැස්සුනා...එයාට තේරුනා තව දුරටත් කුකී ඉන්නෙ ස්ටුඩියෝ එකේ නෙමෙයි කියන්න...ඒවගේම එයා අඬනවා කියන්නත් ජිමින් හොඳටම දන්නවා...මොකද කාටත් වඩා ජන්ග්කුක්ව අඳුරන්නෙ ජිමින්ම තමා...
"කුකී , ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ කියන්නකෝ.." ජිමින් ආපහු ඇහුවෙ එලියට පයින්න දඟලන ඉකිය හිර කරගන්න ගමන්...
"මං- මං දන්නැහ්...මං ටැක්සි එ-එකක් ගත්තා"
ජන්ග්කුක් තමන්ව හොයනවා කියල ජිමින්ට තේරුනා...එයා වටපිට බලද්දි දැක්කෙ එයා ඉන්නෙ හැමදාම එයාලා හවසට ඩම්ප්ලින්ග් ගන්න ෂොප් එක ගාව කියල...
"කුකී....අහන්න...මන් ඉන්නෙ අර ඩම්ප්ලින්ග් කඩේ ගාව....මන්..මන් මෙතනම ඉන්නම්...ඔයා පරිස්සමෙන් එන්න..."
ඒත් ජන්ග්කුක් උත්තරයක් දෙන්නත් කලින්ම කෝල් එක කට් වෙද්දී කුඩෙත් හයියෙන් අල්ල ගත්ත ජිමින් පාර දිහා බලාගෙන අයිනට උනා...
Infires Girl 🖤
